บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 557

บทที่ 557 พลิกแผนโจรลักม้า

กู้อ้าวเวยหรี่ตาลงพลางควบบนหลังม้า ตะบึงมาตลอดทางกายท่อนล่างเจ็บปวดไปหมด แม้กระทั่งมือที่กำบังเหียนก็บุบสลาย จึงหยิบผ้าเนื้อละเอียดมาพันไว้ลวก ๆ

นางสวมชุดสีดำรีบรุดออกจากเมือง ก็เพียงเพราะความปลอดภัยของหยุนหว่าน

อ้ายซู่จือถูกตนเห็นหน้าเข้าแล้ว หากพบว่าฆ่าตนไม่ตาย คงจะต้องติดต่อเจียงเยี่ยนให้คนอื่น ๆ พาหยุนหว่านกลับไป และครั้นนึกถึงโจรลักม้ากับโจรภูเขาในละแวกนี้ ในใจนางก็มีความแน่วแน่แล้ว

พวกโจรลักม้าและโจรภูเขาเหล่านี้ไม่ปฏิสัมพันธ์กับแคว้นใด ๆ เลย ขอเพียงได้รับอะไรบางอย่างหลังสงคราม หรือไม่ก็ยักยอกส่งสินค้าของพ่อค้าเพื่อหากำไร ในทำนองเดียวกัน ภายใต้สมมติฐานที่ต้องการปกป้องตัวเอง พวกเขายังสามารถทำตัวเป็นอันพาลและนักฆ่าได้

โดยปกติแล้วบางทีก็เพียงเพื่อช่วยเหล่าพ่อค้าวาณิชแก้ปัญหาฝ่ายตรงข้ามที่จรผ่านไปมา แต่ถ้าหากอ้ายหยินไม่ได้โง่เง่าเลยสักนิด หมายจะขูดรีดเงินประชาชนมาเพื่อซื้อพวกโจรม้าโจรภูเขาก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้เลย

แต่ก็ไม่แน่ว่านางคิดมากเกินไป

“พระองค์ โจรลักม้ากำลังคลั่งอยู่ด้านนอก ท่านออกไปทั้งอย่างนี้...”

“ยามปกติพวกโจรม้าจะคลุ้มคลั่งแบบนี้หรือ” กู้อ้าวเวยนั่งบนหลังม้าพลางไถ่ถามเช่นนี้

“เปล่าเลย” ผู้ช่วยขุนพลด้านหลังสำลักหนึ่งที จากนั้นจึงมองทางกู้อ้าวเวยอย่างเหลือเชื่อ “ความหมายของพระองค์คือ...หรือว่าโจรม้าพวกนั้นกำลังรวบรวมเงิน”

“บางทีเป้าหมายของพวกเขาก็คือคนที่ข้ากำลังตามหา จะทำครึ่ง ๆ กลาง ๆ ไม่ได้ เจ้าให้คนด้านหลังไล่ตามโจรม้าไป ครั้นมีข่าวคราวอันใดให้รีบบอกข้าโดยด่วน” ขณะที่ออกคำสั่ง กู้อ้าวเวยก็ไม่ลืมสังเกตภูมิประเทศใกล้เคียง พลางคิดว่าหยุนหว่านออกไปจากทางไหนกันแน่

ตลอดทั้งวันนางเอาแต่เตร็ดเตร่ กระทั่งถึงยามราตรี ถึงได้พักผ่อนในป่าภูเขาจุดหนึ่ง กู้อ้าวเวยนั่งอยู่ข้างกองไฟ เหล่าทหารไม่เคยเห็นองค์หญิงท่านนี้มาก่อน จึงไม่กล้าเข้าใกล้

เพราะเหตุใดตลอดทางขามาท่านแม่ถึงไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้เลย นี่มันน่าเหลือเชื่อไปหน่อย กระทั่งนางติดต่อกับคนของทิงเฟิงเก๋อระหว่างทาง ยังไม่รู้แหล่งที่อยู่ของนางเลย กลับไม่ได้ยินข่าวการถอนทัพของกู้เฉิงหรืออ้ายหยินเลย

ขณะที่นางกำลังคิดสะระตะ นายทหารรักษาการณ์ที่อยู่ด้านข้างก็ชี้ขึ้นไปบนฟ้า

“มีกองคาราวานร้องขอความช่วยเหลือ นั่นคือระเบิดพลุสีแดง พวกเขาพบกับโจรม้าแล้ว”

บรรดาพลทหารต่างทยอยกันลุกขึ้น กู้อ้าวเวยรีบพลิกตัวขึ้นหลังม้า ขุนพลที่อยู่ด้านข้างกลับคว้านางเอาไว้ “พระองค์ไปเสี่ยงอันตรายไม่ได้ เรื่องเล็กน้อยพวกนั้นปล่อยพวกเรารุดหน้าไปเถิด”

“ข้าสามารถช่วยรักษาอาการบาดเจ็บได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการทิ้งข้าไว้ที่นี่คนเดียว กลัวว่าอันตรายจะยิ่งทวีคูณ” กู้อ้าวเวยกล่าวเช่นนี้ และเดินตามหลังกลุ่มทหารบุกเข้าไปในป่า

และบนถนนใหญ่สายหนึ่ง คนของโจรม้าสูญเสียไปมากกว่าครึ่ง กองคาราวานราว ๆ หนึ่งร้อยคนนั้นกลับบาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วนเช่นเดียวกัน ตอนที่พวกเขารีบร้อนตามมา กู้อ้าวเวยรับประกันว่านางจะลงจากม้าในที่ปลอดภัย โดยไม่คำนึงถึงการต่อสู้ข้างหน้า ทำเพียงมุ่งความสนใจไปรวมกลุ่มกันกับคนที่อยู่เบื้องหน้าเท่านั้น

คนที่โชคดีมีชีวิตรอดไม่ได้บาดเจ็บสาหัสนัก กู้อ้าวเวยจึงพาพวกเขาไปยังสถานที่ปลอดภัย รอจนกระทั่งพวกโจรม้าถูกจัดการ คราวนี้จึงเริ่มลงมือพันผ้าพันแผล สองคนที่บาดเจ็บสาหัสเจ็บเกือบทั้งแขน ยังมีคนหนึ่งที่บาดเจ็บช่วงแผ่นหลัง กู้อ้าวเวยทำได้เพียงถอดไม้กระดานออกครึ่งแผ่นช่วยเขาดันไว้ให้มั่น แล้วจึงมาช่วยรักษาอีกสองคน

เหล่าทหารทยอยตักน้ำสะอาดบางส่วนเข้ามา แม่ทัพคุกเข่าลงด้านข้าง ถามไถ่คนเหล่านั้น “พวกเจ้าเคยเห็นฮูหยินที่สวมผ้าโปร่งคลุมหน้าผ่านมาแถวนี้หรือไม่”