บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 558

บทที่ 558 กองกำลังเบื้องหลัง

“อยู่ตรงหน้านั่นเอง!”

กู้อ้าวเวยเร่งความเร็วมากขึ้น ในช่องตาดำยังสะท้อนร้านพักแขกในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ลุกโชน

เสียงกีบม้าเร่งรีบ หัวใจทั้งดวงของนางคล้อยตามลงช่องคอไป ระยะทางแสนไกลขนาดนี้ นางยังสามารถมองเห็นคนก้าวเข้าหมู่บ้านนั้นเกือบร้อยกว่า และตอนที่ท่านแม่ออกไปนั้น ข้างกายมีคนจำนวนเพียงหยิบมือ แล้วนางจะหนีเอาตัวรอดได้อย่างไรเชียว?

ส่วนคนที่ก้าวลงมาในหมู่บ้านก็สังเกตเห็นพวกนางแล้ว กำลังคนขบวนหนึ่งย้อนกลับมา ทหารหลายนายที่อยู่ข้างกายกู้อ้าวเวยขวางคนเอาไว้ “พระองค์ รีบไปเร็วเข้า”

กู้อ้าวเวยมองไปยังคนที่อยู่เบื้องหน้า ลังเลอยู่สักพัก แต่ยังคงถลาเข้าไป

หากพวกเขาทำเพื่อสูตรยาอมตะจริง ๆ ก็ไม่อาจฆ่านางตายจริง ๆ แน่

นางตัดสินใจเสี่ยงดวงสักตั้ง

ต่อให้เป็นไปได้ว่าจะถูกจับตัวไปพร้อมกับหยุนหว่าน เช่นนั้นดีร้ายก็ยังมีคำตอบสักอย่างอยู่บ้าง

พุ่งถลาเข้าไปท่ามกลางฝูงชน คนเหล่านั้นคล้ายกับตกใจจนชักดาบในมือกลับไป ทำเพียงใช้สองมือมาพยายามจับตัวนางลงจากหลังม้า และบางคนก็หมายจะลงมือกับม้าใต้กายของนางอีกด้วย

“สมควรตาย” เสียงสบถทุ้มต่ำหนึ่งประโยค กู้อ้าวเวยกระโดดลงไปดื้อ ๆ ภายใต้สถานการณ์ที่หลายคนคาดไม่ถึง และกลิ้งตัวไปที่ลำต้นไม้ด้านข้าง ฝุ่นควันลอยพุ่งทุกทิศ จนมองเห็นเงาคน

ส่วนทหารเอ่อตานพวกนั้นไม่รักการสู้รบอีกต่อไป พยายามมุ่งสู่ป่าเขาลำเนาไพรค้นหาเงาร่างของกู้อ้าวเวย

กู้อ้าวเวยวิ่งตัดผ่านท่ามกลางป่าเขา ไม่ได้ยินเสียงกีบม้าที่ยิ่งเพิ่มความเร็วดังลอยมาจากเบื้องหลังด้วยซ้ำ และไม่ทันเห็นกำลังคนของซ่านจินจื๋อกับกุ่ยเม่ยที่ดักมาข้างหน้า หนอนแมลงในแขนเสื้อถือว่าเกณฑ์มาใช้ประโยชน์แล้ว

หากไม่ใช่เพราะหยุนหว่านเหลือทิ้งร่องรอยบางส่วนตามรายทาง บางทีนางอาจจะยังหาที่นี่ไม่เจอ

แมลงพิษนี้ถูกเพาะเลี้ยงโดยหยุนหว่าน มันรู้จักแต่กลิ่นหนอนชนิดหนึ่งในมือของหยุนหว่าน หนอนชนิดนี้เลี้ยงง่ายยิ่งนัก ขนาดเท่ากับนิ้วหัวแม่มือเท่านั้น ถ้าหากใช้ในการตามหาคนจะดีอย่างยิ่ง แต่น่าเสียดายที่เพราะหนอนตัวเล็กเกินไป จะต้องอยู่ภายในละแวกสี่ลี้จึงจะหามันพบ

ในเมื่อกู้อ้าวเวยรู้แล้วว่าหยุนหว่านเคยปักหลักอยู่ที่นี่ เพียงแค่ครู่เดียว ขอเพียงหยุนหว่านยังจำได้ว่าต้องทิ้งหนอนเอาไว้ ต่อให้นางตัวคนเดียวก็สามารถหาแหล่งที่อยู่ของนางพบแน่

พระเจ้าไม่รังแกผู้มีใจแน่วแน่ ตอนที่สีท้องฟ้ามืดสลัว ในที่สุดนางก็มองเห็นฝูงชนนั่งพิงอยู่รอบลำต้นไม้

คนมีกี่คนดูเหมือนจะซวนเซ ตอนที่กู้อ้าวเวยปรากฏตัวนั้น ผู้ชายสองคนที่เหลือซึ่งยังพอขยับตัวได้ใช้อาวุธคมดาบเล็งมาที่นาง แต่หลังจากที่เห็นใบหน้าดวงนั้นชัดเจนแล้ว หยุนหว่านจึงรีบหยัดตัวขึ้นโดยพลัน “เวยเอ๋อ เจ้ามาได้อย่างไร”

“ท่านแม่ ข้าต้องมาช่วยท่านอยู่แล้ว สถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะจะพักยาว ท่าเทียบเรือชางหลานเมื่อปีกลายนั้นได้รับกองทัพเรือของบ้านริมน้ำโล่เสีย ขอเพียงมีคนจำหน้าข้าหรือสถานะของข้าได้ พวกเขาก็จะช่วยเหลือได้” กู้อ้าวเวยถลาเข้าไปกุมมือของหยุนหว่านเอาไว้ หยุนอี้ถูกนางจับบนมือซ้าย พลางกล่าวต่อไป “ถ้าหากไม่มีคนตามมา ราว ๆ พรุ่งนี้ตอนเช้าตรู่ก็จะได้เห็นกำลังเสริมแล้ว”

หยุนหว่านรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าลูกสาวจะกำลังโกรธอย่างอธิบายไม่ถูก