บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 59

ตอนที่ 59 เจ้าคือตัวซวย

“อื้อ อืออื้อ!”

ร่างกายของซ่านเซียนหยวนตึงเครียดไปหมดและอยากจะยกตัวท่อนบนแต่ก็ทำไม่ได้

เส้นเลือดบนขมับปูดออกมาและตาขาวก็ปกคลุมไปด้วยเส้นเลือดฝอย เฉิงเอ้อใช้แรงจับตัวเขาจนเกือบหมด ซ่านเซียนหยวนใช้จังหวะนั้นยกมือขึ้นและกำเข้าที่หลังมือของกู้อ้าวเวยไว้

กู้อ้าวเวยขมวดคิ้วและเฉิงเอ้อที่เห็นก็รีบเข้ามา “เฉิงเอ้อ เปลี่ยนตัว!”

“ได้” เฉิงเอ้อเหงื่อไหลท้วมตัวทั้งสองคนเปลี่ยนตำแหน่งกันจับตัวซ่านเซียนหยวนใหม่

ระหว่างทางจนถึงตำหนักอ๋อง กู้อ้าวเวยก็ปากซีดเช่นเดียวกัน ซ่านจินจื๋อรีบพาเมี่ยวหารมาและให้เมี่ยวหารเข้าไปจับชีพจร

“เพี๊ยะ...” กู้อ้าวเวยปัดฝ่ามือของเขาออกไป สายตาเยียบเย็นราวกับน้ำแข็งมองจรดปลายนิ้ว “จะติดพิษ”

เมี่ยวหารลดมือลง ดวงตาของกู้อ้าวเวยเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปนพร้อมกับมุมปากอันสั่นเทา ทำได้เพียงสั่งการให้เฉิงยี เฉิงเอ้อพาเขาไปวางไว้บนแผ่นหินทั้งคำสั่งและยาพ่นออกจากปากไม่หยุด

ซ่านจินจื๋อก้าวไปลากตัวกู้อ้าวเวยออกมา ทว่ากู้อ้าวเวยก็ยังคงใช้สายตาอันเย็นชาไร้ความรู้สึกมองไปยังเขา “พิษนี้อาจลุกลามอย่าไปแตะต้องเขา”

ในเวลาต่อมา กู้อ้าวเวยก็หยิบยาสมุนไพรเอาเข้าปากและสั่งให้หยินเชียวไปหยิบขวดยาจากในห้องของนางและกรอกใส่ปากของซ่านเซียนหยวน

และแผลที่หลังมือเลือดก็หยุดไหลไปแล้วแล้วด้วย กู้อ้าวเวยโล่งอกไปได้เปราะหนึ่งจากนั้นนางก็ลุกขึ้นยาและคายยาสมุนไพรออกมาและทายยาเม็ดถอนพิษพลางกับมองไปที่ปลายนิ้วมือของตัวเอง

โหวเซ่อคนนั้นประมาทไม่ได้เลยจริง ๆ

คาดไม่ถึงว่าพิษนี้จะสามารถลุกลามไปตามผิวหนังได้ ถ้าหากว่าตอนนั้นนางไม่รีบเคี้ยวสมุนไพรเกรงว่านางคงจะหมดสติตรงนั้นไปเสียแล้ว

มีคนอยากจะเดินมาทางนี้นางนั้นรีบยกมือห้ามไว้ “บอกแล้วว่าอย่ามาจับข้า ให้องค์ชายสี่นอนพักสักครู่ ขาทานยาถอนพิษไปแล้วจะฝังเข็มให้เขา ถ้าคนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาก็ไล่ออกไป อย่าให้มาขวางข้า”

เมี่ยวหารสีหน้าเคี้ยวไม่ได้คายไม่ออก “ข้าช่วยท่านได้”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าไปเอาเข็มมา จากนั้นจำไว้อย่าลืมทานนาถอนพิษ” กู้อ้าวเวยมองด้วยสายตาเย็นชาพลางหยิบเข็มออกมาจากกระเป๋าเอวไว้ให้เขาถือ ขณะที่นางเดินไปทางเฉิงยี เฉิงเอ้อพร้อมกับยื่นยาถอนพิษให้ทาน

แต่นางก็ยังไม่เข้าใจว่าพิษนี้มันลุกลามด้วยวิธีใดกัน

ปลายนิ้วมือของนางเริ่มกลายเป็นสีม่วง ทางด้านซ่านจินจื๋อก็ไล่คนที่เหลือออกไปและตั้งใจดูกู้อ้าวเวยอย่างใจจดใจจ่อ

รอจนกู้อ้าวเวยและเมี่ยวหารทั้งสองคนถอนพิษออกจนเสร็จสิ้นเรียบร้อยก็ผ่านแล้วสองชั่วยาม

กู้อ้าวเวยเช็ดเหงื่อที่ขมับออกยังไม่ทันยืนได้มั่นคงก็เกิดเจ็บตรงคอขึ้นมา ซ่านจินจื๋อจับเข้าที่คอของนางอย่าโหดเหี้ยมลากนางจนตกไปข้างๆภูเขาเทียม นางเจ็บท้ายทอยไปหมดพร้อมกับเกิดอาการวิงเวียนไม่มีกระทั่งแรงที่จะยื่นมือไปจับข้อมือของซ่านจินจื๋อไว้

“ท่าน......ท่านเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก!”

“เจ้าจากนี้ห้ามเข้าใกล้หยวนเอ๋ออีก!” เหตุผลของซ่านจินจื๋อทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดอีกแล้ว เขาดึงมือกลับมาและพูดต่อว่า “ตั้งแต่เจ้ามายังตำหนักอ๋องนี้ ไม่มีวันไหนเลยที่จะไม่เกิดเรื่อง!”