บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 61

บทที่ 61 เข้าสำนักเยียนหยู่เก๋อ

ราตรีที่สงบ ไร้ความฝันปราศจากความทุกข์

สำหรับกู้อ้าวเวยแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกได้ถึงความสบาย

ตอนเช้าตรูพระอาทิตย์อบอุ่นสาดส่องลงมา พุทราเดินไปข้างหมอนร้องเหมียวๆไม่หยุด กู้อ้าวเวยพลิกตัวไปกอดแมวน้อยเข้ามาในอ้อมกอด จักจี๊ท้องแมวเล่นจนพุทราร้องเหมียวและรีบโดดลงจากเตียงนาง นางถึงลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ

เปิดเสื้อลงดูตรงกระดูกไหปลาร้า ที่มีอักษรหยุนอยู่จะไม่เจ็บอีกแล้ว

เป็นเพราะยาพิษโหวเซ่อที่เตือนนาง ไม่เพียงแต่ทำลายพิษที่ท่านปู่ทิ้งไว้ให้ ยังสามารถล้างพิษโหวเซ่อในตัวทั้งหมดไปอีก และตอนนี้ทุกคนก็คิดว่านางยังมีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงสองปี

นางยิ้มมุมปาก แต่หน้าต่างใกล้ที่ใกล้เตียงนอนกลับถูกเปิดออก ฉีหรัวอุ้มพุทราไว้และพูดว่า: “ถอนพิษได้แล้วเหรอ?”

“อืม ตอนนี้รู้สึกสบายตัวมาก ข้าก็ควรจะกลับจวนแล้ว”นางยืดเส้นยืดสาย มองไปทางแสงตะวัน ถึงนึกได้ว่าเมื่อวานนางถอนพิษได้กลับนอนหลับไปตั้งหนึ่งวันหนึ่งคืน ตอนนี้นางหิวมาก

“ข้าสั่งคนไปซื้ออาหารเช้าให้แล้ว ช่วงนี้เทียนเหยียนมีเรื่องเกิดขึ้นมากมายเลยล่ะ”ฉีหรัวลูบหัวพุทราเบาๆ เดินไปทางห้องโถงใหญ่

กู้อ้าวเวยรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดและตามไป

เพราะก่อนหน้านี้ฉีหรัวถูกพวกข้ารับใช้นินทาล้อเลียนมากมาย มาวันนี้ฉีหรัวก็ไม่ชอบให้มีคนมาคอยรับใช้ข้างๆ ภายในห้องโถงใหญ่ก็มีแค่พวกนางสองคน พุทราก็นั่งกินอาหารเช้าด้วยกันอยู่ข้างๆ

พอกินถึงครึ่ง ฉีหรัวก็วางตะเกียบในมือลงพูดว่า: “น้องสาวเจ้า กู้จี้เหยาจะแต่งเข้ามาเป็นอนุภรรยา เรื่องนี้เป็นที่เล่าลือกันทั่วเมือง ลือกันว่าเฉิงเสี้ยงอบรมสั่งสอนลูกยังไงให้เป็นแบบนี้ ถึงให้พวกเจ้าพี่น้องสองคนมาใช้สามีร่วมกัน”

“แต่งเข้ามา?ท่านอ๋องตกลงแล้วเหรอ?”กู้อ้าวเวยกินไปเหมือนไม่สนใจ

“ไม่เพียงแต่ตกลงนะยังบอกว่าจะเลื่อนตำแหน่งให้คนในครอบครัวอีก แต่ได้ยินมาว่ากู้เฉิงเสี้ยง(เฉิงเสี้ยง คือชื่อของตำแหน่ง)ก็โกรธมากเลนะ มาวันนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะเป็นยังไงต่อ”ฉีหรัวกวักมือเรียกพุทรา มันเดินมากระโดดขึ้นไปนั่งบนตักนาง

หรือว่าซ่านจินจื๋อจะชอบกู้จี้เหยา? ไม่สิ ไม่น่าจะเป็นไปได้

พอกินอาหารเช้าเสร็จ ฉีหรัวเลยให้เครื่องแต่งหน้านางไปถึงจะให้นางไปได้ กู้อ้าวเวยเดินเข้าไปในตำหนักอ๋องจิ้ง ยังไม่ทันได้เดินเข้าไปก็เห็นรถม้าจากจวนเฉิงเสี้ยงขับมาจอดอยู่หน้าตำหนัก

นางรีบซ่อนตัวทันที นางไม่อยากพูดกับท่านพ่อตัวเอง

และซ่านจินจื๋อก็เดินออกมาพอดี เขาทักทายกู้เฉิงเสี้ยงและพูดว่า: “กู้เฉิงเสี้ยง วันนี้ข้ามีธุระด่วนต้องออกไป ถ้ามีเรื่องอะไร รอข้ากลับมาก็ยังไม่สาย”

กู้เฉิงกำลังจะพูดก็ต้องเงียบลงไป ทำได้แค่มองดูซ่านจินจื๋อขี่ม้าออกไป

ไม่นานหลังจากนั้น กู้เฉิงก็ตัดสินใจกลับจวนตัวเอง กู้อ้าวเวยแอบอยู่หลังต้นไม้ นางเดินออกมาและแอบเข้าไปในตำหนัก ยังอยากถามซ่านเชียนหยวนว่าช่วงนี้เกิดอะไรขึ้น แต่กลับนึกถึงคำขู่ของซ่านจินจื๋อ ก็เลยต้องไปที่อื่นแทน นั้นก็คือจี้ซื่อถาง

เห้อจิ้นหล่างกำลังตรวจวัดชีพจรให้คนไข้ พอเห็นกู้อ้าวเวยมาก็พูดว่า: “ไม่เจอกันนานเลยนะ”

“อืมนานจริง เจ้าทำธุระตัวเองเถอะ เดี๋ยวข้าเก็บหนังสือไปไว้ที่เดิมเอง”กู้อ้าวเวยถือหนังสือเดินไปข้างใน ยังช่วยเขาจัดโต๊ะไปด้วย

พอได้ยินฉีหลินพูด ครั้งนี้นางไม่รู้จริงว่าซูพ่านเอ๋อคิดจะทำอะไรกันแน่

“ช่างเถอะ ไม่พูดเรื่องนี้ดีกว่า ภายในตำหนักแม้จะมีอนุภรรยามากเพียงใดก็ไม่เกี่ยวกับข้าหรอก แล้วเจ้าล่ะ กล่อมพ่อเจ้าได้ยังไง?”กู้อ้าวเวยมองหน้าเขาและยิ้ม

ฉีหลินถอนหายใจและพูดว่า:“ข้าต้องคุกเข่าอยู่หน้าศาลเจ้าของตระกูลสามวัน ตอนนี้ขนาดยืนยังขาสั่นเลย”

กู้อ้าวเวยมองเขาอย่างตกตะลึง ไม่คิดว่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับพี่สาว ฉีหลินกลับตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด แต่ฉีหลินกลับทำเป็นเฉยๆไม่สะทกสะท้านอะไร และพูดว่า: “พอข้ามาร้านนี้แล้ว แต่ข้าดูบัญชีไม่เป็นน่ะสิ”

“เช่นนั้นก็ไปหาฉีหรัวสิ นางแย่งแมวในร้านยาเหย้ากับข้าตลอดเลย”กู้อ้าวเวยยืนขึ้นมา ยังอยากจะพูดกับฉีหลินต่อ หญิงสาวที่พานางเข้ามาเมื่อกี้กลับวิ่งมาด้วยหน้าตาที่แตกตื่น

“พระชายาจิ้ง คนของท่านอ๋องจิ้งรอท่านอยู่หน้าประตูแล้วเจ้าค่ะ”

“รอข้า?”กู้อ้าวเวยชี้ไปที่ตัวเอง ฉีหลินเห็นแล้วก็ดึงเสื้อนางและพูดว่า: “รีบเอายารักษาเข่าออกมาสิ จากนั้นเจ้าก็รีบไปเจอท่านอ๋องจิ้ง”

เฮ้อ!

นางมองบนและเขียนยารักษาลงไป จากนั้นก็รีบตามหญิงคนนั้นออกไปทันที

เซียวไห่นั่งอยู่บนม้า ด้านหลังยังมีม้าสีแดงตัวหนึ่งตามมา: “พระชายาจิ้ง ครั้งนี้ท่านอ๋องไปงานราชการจะพาท่านไปด้วย ม้าตัวนี้ท่านอ๋องก็เลือกให้ท่านเองเลยล่ะ”