บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 66

บทที่ 66 ฆ่าตายทั้งเป็น

ทั้งสองกำลังทำท่าคู่รักที่พูดคุยกันตามประสาคู่รัก ทำเอาทุกคนต่างไม่กล้าเข้าใกล้

อาหารภายในห้องก็ทำมาดีมาก กู้อ้าวเวยตามซ่านจินจื๋อไปนั่งลง แม่ทัพเฉิงกลับไม่ได้ตามมา ทั้งสององตากันและกินอาหารกลางวันไปก่อน กู้อ้าวเวยพับแขนเสื้อขึ้นและเข้าไปถามทหาร: “ห้องยาไปทางไหน?”

“พระชายาจิ้งตามกระหม่อมมาเถอะพ่ะย่ะค่ะ”ทหารทำท่าเชิญนาง

กู้อ้าวเวยเดินไปสองก้าว ซ่านจินจื๋อก็ดึงนางไว้และยัดกระดาษไว้ในมือนาง แต่ปากกลับพูดว่า: “อย่าไปนานล่ะ ที่นั้นมีแต่ผู้ชาย”

“รู้แล้วน่า”กู้อ้าวเวยิ้มและบอกเขาเบาๆและเอากระดาษใส่ไว้ในเสื้อตัวเองไปด้วย

ซ่านจินจื่อยักคิ้ว พอนางเดินออกไปเขาก็กลับหลังหันและเดินออกไปด้วย

ตลอดทางในหมู่บ้าน ทหารพวกนั้นเห็นนางต่างก็ทำความเคารพกันใหญ่ มีแต่ทหารด้านข้างที่พูดขึ้นมาอย่างไม่เกรงกลัวอะไรว่า: “พระชายาจิ้งกับท่านอ๋องจิ้งหวานกันจังเลยนะครับ”

“ยังดี ข้าแค่ไม่ชอบที่เขาชอบกักบริเวณข้าไว้”กู้อ้าวเวยทำท่าไม่พอใจ และดึงแบนเสื้อขึ้นไปอีก

ห้องยาของหมู่บ้านอยู่ข้างทะเลสาบในห้องเล็กๆ ยาในห้องนั้นทำให้นางสบายใจมาก แต่แพทย์ทหารในนี้ก็มีน้อยมาก นางขมวดคิ้วเดินเข้าไปหาแพทย์ทหารที่ว่างอยู่และพูดว่า: “ขอท่านช่วยข้าหายาได้หรือไม่?”

“ได้”แพทย์ทหารที่ว่างอยู่ก็ตกใจ กู้อ้าวเวยกลับสังเกตสายตาทหารข้างๆ ในใจก็รู้ทันที จากนั้นนางก็เดินตามแพทย์ทหารคนนั้นไป

ห้องยามียามากมายรวมกันอยู่ แม้ทั้งหมดจะถูกใส่ไว้ในตู้ก็รู้ได้ว่าอยู่ไหนบ้าง ถ้าไม่คุ้นเคยการหายานั้นก็อาจจะเหนื่อยหน่อย

และแพทย์ทหารตรงหน้าก็เริ่มกังวล แค่ยาหกชนิดกลับหานานเช่นนี้ หน้าก็เต็มไปด้วยเหงื่อ

กู้อ้าวเวยก็เดินไปที่ตู้อันหนึ่ง บนตู้กลับก็ไม่มีชื่อยาติดอยู่ นางเปิดออกและเอาออกมาดมดู ยักคิ้วทหารด้านข้างก็รีบปิดตู้นั้นอย่างรวดเร็ว: “ตู้นี้เกินออกมาน่ะพ่ะย่ะค่ะ ถ้ายาเยอะแล้วก็จะไว้ในนี้ กลิ่นก็จะรวมๆปนๆกันหน่อย”

“เช่นนี้นี่เอง”กู้อ้าวเวยแกล้งทำเป็นเชื่อและหันไปรับยาที่แพทย์ทหารเอาให้นางพูดว่า: “ปริมาณยานี้มีปัญหา?”

“มี……มีเหรอพ่ะย่ะค่ะ?”แพทย์ทหารเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก: “น่าจะเป็นเพราะตาข้าไม่ดี”

“เป็นข้ออ้างที่ไม่เลว”กู้อ้าวเวยโยนไปให้เขาและพูดว่า: “เจ้ารู้ไหมว่ายาสองชนิดนี้มีปริมาณเท่าไหร่?”

“แต่นี่คือท่าน……”

“ข้าแค่มาตรวจสอบเจ้าเฉยๆ”กู้อ้าวเวยหันๆไปมองทหารข้างๆพูดว่า: “แพทย์ทหารที่นี้ของพวกเจ้าเป็นพวกหมอปลอมเหรอ?”

“พระชายา ทหารที่นี้ของเราต่างไม่ใช่หมอ ก็ไม่รู้ว่าถูกหรือผิด”ทหารคนนั้นก็เหงื่อแตกเหมือนกัน และในขณะที่กู้อ้าวเวยพูดอยู่ เขาก็สั่งคนให้พาแพทย์ทหารคนนั้นออกไป

แต่ว่าไล่แพทย์ทหารคนนั้นไปจริงหรือไม่ก็ไม่ทราบได้

“ข้าว่ามันไม่ถูก พวกเจ้าก็พาคนออกไปเช่นนี้เลยเหรอ?”กู้อ้าวเวยมองทหารคนนั้นอย่างไม่เข้าใจ

“พระชายาพูดถูกแน่นอน ในห้องยานี้ก็ไม่มีอะไรน่าดู ให้กระหม่อมพาท่านไปห้องตรวจดีกว่า”ทหารคนนั้นรีบพากู้อ้าวเวยเดินไปทางอื่น

กู้อ้าวเวยก็ใช้โอกาสนี้เปิดดูกระดาษ