บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 67

บทที่ 67 ร่องรอยของยาพิษ

“ทำไมถึงถูกฆ่าได้ล่ะ?”กู้อ้าวเวยถามด้วยความตกใจ

ตามหลักแล้วนางคิดว่าคนที่นี้จะโยนความผิดให้ใครคนใดคนหนึ่ง ไม่คิดว่าแม่ทัพเฉิงจะพูดเรื่องปีศาจขึ้นมา ทำให้นางกับซ่านจินจื๋อปวดหัว

“ว่าแล้วก็แปลก แพทย์ทหารคนนั้นก็กำลังรักษาแผลให้เขาอยู่ แขนขวาของทหารคนนั้นกระดูกหักเริ่มเกิดอาการบ้าขึ้นมา และไม่รู้ว่าทหารคนนั้นเอาแรงมาจากไหนแย่งดาบจากทหารข้างๆและฟันไปรอบข้างหลายครั้ง ทหารข้างๆก็ดึงไว้ไม่อยู่ ก็เลยต้องเห็นแพทย์ทหารคนนั้นตายไปต่อหน้าต่อตา”แม่ทัพเฉิงพูดถึงตรงนี้ สีหน้าก็ยิ่งแย่ลงไป

“มียาพิษบางชนิดที่ทำให้คนบ้าคลั่งได้ ทหารที่บ้าคลั่งคนนั้นอยู่ไหน? ข้าจะไปดูว่าเขาถูกพิษอะไร”กู้อ้าวเวยพูดต่อ

นางเชื่อและเคารพเรื่องปีศาจอยู่แล้ว แต่ถ้าฆ่าคน นางก็ไม่เชื่อว่าเรื่องพวกนี้มีจริง

แม่ทัพเฉิงทำสีหน้าลังเลอยู่นานจากนั้นก็พูดว่า: “พอฆ่าแพทย์ทหารเสร็จ ทหารคนนั้นก็ตายไปในคุกและฆ่าทหารเฝ้ายาทไปอีกด้วย”

“เรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ ทำไมไม่รายงานเบื้องบน?”กู้อ้าวเวยพูดต่อ

“เรื่องนี้จะพูดมั่วได้อย่างไรกัน ถ้าพูดเรื่องปีศาจในกองทัพก็จะเป็นโทษหนักอีก พวกเราว่าจะตรวจสอบเอง แต่ไม่คิดว่าแม่ทัพสามสี่คนก็ยังทำอะไรไม่ได้เลย พวกเราเลยจำเป็นต้องรายงานเรื่องนี้แก่เบื้องบน”แม่ทัพเฉิงมองไปที่ซ่านจินจื๋อและพูดว่า: “ที่จริงกระหม่อมอยากจะทูลเรื่องนี้กับท่านอ๋องตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ตอนนั้นมีคนมากเกินไป……เรื่องนี้ถ้าแพร่ออกไป……”

“ความหมายของเจ้าคือ เพื่อหน้าตาชื่อเสียงของกองทัพ เรื่องนี้ยังต้องแอบตรวจสอบงั้นเหรอ?”กู้อ้าวเวยมองไปทางซ่านจินจื๋อ เรื่องเกี่ยวกับความเป็นความตาย จะตรวจสอบแบบเปิดเผยไม่ได้เหรอ?

สำหรับเรื่องนี้แล้ว ซ่านจินจื๋อเห็นด้วยกับแม่ทัพเฉิง เขาพยักหน้าตอบ

ถ้าในกองทัพเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ประชาชนก็จะนินทาได้โดยเฉพาะเรื่องเกี่ยวกับภูตผีปีศาจ จะทำให้พวกประชาชนที่งมงายเรื่องนี้หลงเชื่อได้

กู้อ้าวเวยหุบปากและนั่งลง: “ของสิ่งนั้นเอาออกมาจากหมู่บ้านภูเขางั้นเหรอ?”

“ครับ แต่หมู่บ้านนั้นถูกเผาไปเกือบครึ่งแล้ว ไม่มีร่องรอยเลย ภายในกองทัพก็ไม่อนุญาตให้หมอผีมากำราบ ก็เลยยังไม่ได้ทำอะไรมาจนถึงตอนนี้”แม่ทัพเฉิงพูดจบก็เอาแผนที่ออกมาชี้ว่าหมู่บ้านนั้นอยู่ไหน

หมู่บ้านนั้นแม้จะถูกทำลายไปเมื่อหนึ่งปีก่อนแล้ว แต่ก็พึ่งสร้างมาสามสี่ปี ตอนที่ถูกเผาพื้นที่ก็ใหญ่พอสมควร พื้นที่อยู่ในป่าลึก

“ถ้าเป็นเช่นนี้ พวกเราก็ควรไป”ซ่านจินจื๋อพูดต่อ แม่ทัพเฉิงพยักหน้าอย่างตั้งใจ

กู้อ้าวเวยก็พยักหน้า แต่คิดว่าซ่านจินจื๋อต้องสั่งให้เซียวไห่พาคนไปตรวจสอบในหมู่บ้าน ยิ่งไปกว่านั้นเฉิงยีเฉิงเอ้อยังเคยเห็นระหว่างทางที่มา มาถึงที่นี้ก็เหมือนกับเฉิงซานที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย คิดว่าน่าจะกำลังตรวจสอบอยู่ที่นี้

“แต่วันนี้ก็ค่ำแล้ว……”แม่ทัพเฉิงมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน

“พรุ่งนี้ค่อยไปเถอะ คืนนี้ข้าจะผสมยาก็ต้องรบกวนแม่ทัพเฉิงให้คนส่งของที่ข้าขอมาส่งให้ในห้องด้วย ข้าชอบผสมยาในห้องตัวเองมากกว่า”กู้อ้าวเวยส่งกระดาษให้แม่ทัพเฉิง

“พ่ะย่ะค่ะ”แม่ทัพเฉิงยิ้มก่อนจะสั่งคนไปเอามา