บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 75

บทที่ 75 ขอบคุณมาก

“แม่ทัพเฉิง ท่านหมายความว่า ชีวิตคนในค่ายธารทหาร ล้วนเป็นการกระทำทั้งหมดของโหวเซ่อกระนั้นหรือ?”

หลังจากที่เซียวไห่ถามจบ ก็ขยิบตาให้ซ่านจินจื๋อ　　

ในความเป็นจริง เซียวไห่ไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับโหวเซ่อจนกระทั่งเขาได้เห็นทุ้งโจวในอุโมงค์ลับ แต่ทำไมแม่ทัพเฉิงจึงบอกความจริงตรงๆ เอาตอนนี้กัน?　　

“ใช่แล้ว ผู้นำการทำลายล้างฐานทัพภูเขาก่อนหน้านี้ก็คือคนของโหวเซ่อ อีกอย่าง ข้าได้ยินว่ามีบางคนในค่ายธารทหารรวมตัวกันกับโหวเซ่อ ภายหลังข้าและทุ้งโจวที่ตายไปร่วมมือกันตรวจสอบเรื่องดังกล่าว ใครจะรู้ว่ายังไม่ทันได้สืบสวนนานเท่าใดนัก แม่ทัพทุ้งก็...” พูดถึงตรงนี้ แววตาของแม่ทัพเฉิงก็หม่นลง

“ถ้าอย่างนั้นก่อนหน้านี้ท่านได้พูดถึงเรื่องใช้ดาบฟันคนมั่วซั่ว...”

“อาจเป็นไปได้ว่าคนของโหวเซ่อวางยาให้แก่นายทหาร แต่ตอนนี้ศพเหล่านั้นถูกเปลี่ยนเพื่อทำลาย แพทย์ทหารของทางฝั่งเรามีความรู้เรื่องพิษน้อย...” แม่ทัพเฉิงพูดไปพลางถอนหายใจไปพลาง ราวกับว่าเรื่องราวเหล่านี้เคยเกิดขึ้นจริงๆ ไม่ผิดเพี้ยน

“ถ้าอย่างนั้นเหตุใดเจ้าไม่พูดตั้งแต่ทีแรก” ซ่านจินจื๋อมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

บัดนั้นแม่ทัพเฉิงก็เขยิบออกจากตำแหน่งเดิม และคุกเข่าลงบนพื้น โขลกศีรษะอย่างแรงสองครา “ข้าเองก็อยากพูดมาก แต่ว่าคนของโหวเซ่อมีอยู่ทั่วทุกหนแห่ง ก็เหมือนเมื่อวาน มีหมอตายลงไปอีกแล้วสองนาย”

“ตายสีกสองรายแล้ว?” เซียวไห่ตบโต๊ะพลางลุกพรวดขึ้น คนของโหวเซ่อเป็นผู้ควบคุมเรื่องราวเหล่านี้จริงๆ กระนั้นเชียวหรือ

“พาข้าไปดูเสียหน่อย วันหน้าไม่อนุญาตให้ปกปิด” เวลานี้ซ่านจินจื๋อหยัดกายลุกขึ้น เดินออกไปทางด้านนอก

แม่ทัพเฉิงรีบปีนป่ายขึ้นมา และตามออกไปโดยด่วน　　

เมื่อพวกเขามาถึงโรงยา แพทย์สองนายที่ตายไปยังไม่ได้ถูกฝัง แต่ทำเพียงแค่ใช้ผ้าฝ้ายขาวคลุมเอาไว้ เซียวไห่เริกขึ้นดูแวบหนึ่ง ไม่เห็นร่องรอยการถูกฆ่าเลยสักนิด มีเพียงริมฝีปากดำคล้ำ ราวกับถูกฆ่าด้วยพิษ ส่วนผิวหนังของพวกเขาค่อนข้างเปื่อยเน่าเล็กน้อย　　

เจ้าหน้าที่ชันสูตรศพสองนายที่อยู่ด้านข้างดูเหมือนจะชันสูตรศพไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซ้ำยังพบมุกสีดำที่เป็นของโหวเซ่ออีกด้วย “พวกเขาล้วนถูกวางยาพิษจนตาย”

“ออกบัญชา ให้เสาะหาร่องรอยของโหวเซ่อ” ซ่านจินจื๋อออกคำสั่งกับเซี่ยวไห่อยู่ข้างกาย แม่ทัพเฉิงเองก็รีบกำชับคนไปจัดการเรื่องๆ นี้ ยุ่งกันอย่างชุลมุน

ส่วนซ่านจินจื๋อทำเพียงแหงนหน้าขึ้นมองกิ่งไม้ที่ฝั่งนั้นแวบหนึ่ง ออกคำสั่งอย่างเร่งด่วนไม่กี่ประโยคก็กลับไปยังห้องนอนของตนเอง ปิดประตูมิดชิด　　

กู้อ้าวเวยกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะ นางผลัดอาภรณ์เป็นเสื้อคลุมสีดำทั้งตัวตั้งแต่เนิ่นๆ แล้ว ซ้ำยังโบกไม้โบกมือให้เขาอีก “คนของโหวเซ่อมีส่วนเกี่ยวข้องกับค่ายธารทหารจริงๆ เสียด้วย คนของโหวเซ่อสามารถหลบหนีจากเทียนเหยียนได้อย่างง่ายดาย ในราชสำนักน่าจะมีเจ้าหน้าที่ระดับสูงทำธุรกรรมร่วมกับโหวเซ่อเป็นแน่”

ซ่านจินจื๋อเล่าเรื่องที่แม่ทัพเฉิงบอกทั้งหมดเมื่อครู่นี้ให้แก่กู้อ้าวเวยฟัง　　

“ข้าไม่คิดว่าแม่ทัพเฉิงจะไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับเรื่องนี้” กู้อ้าวเวยส่ายหน้า “ข้าดูแล้ว เขามองออกว่าข้าซึ่งเป็นลูกหลานตระกูลหยุนไม่ได้อยู่บริเวณดังกล่าวอีกต่อไป จึงพูดชักจูงกับท่านว่าเป็นคนของโหวเซ่อ ฉวยโอกาสนี้ดึงสายตาของท่านไปมองตกอยู่ทางฝั่งของโหวเซ่อ”

“เจ้าคิดว่า...”　　

“ข้าคิดว่าหมอสองคนนั้นเป็นแม่ทัพเฉิงที่ลงมือวางยาพิษด้วยตนเอง ก็เพื่อให้ท่านเชื่อปักใจว่าเป็นการกระทำของโหวเซ่อ ส่วนเทพเจ้าภูเขานั้น ข้าเคยเห็นมันบนดาบพกของโหวเซ่อ ถึงแม้มันจะค่อนข้างบิดเบี้ยวก็ตาม” กู้อ้าวเวยชี้ไม้ชี้มือต่อไป

ซ่านจินจื๋อทำเพียงนั่งลง แต่หลังจากนั้นไม่นาน บานหน้าต่างก็ถูกเปิดออก เฉิงยีเฉิงเอ้อนำยาเข้ามา ส่วนชายชุดดำคนนั้นเดินไปข้างกายของซ่านจินจื๋อเป็นที่เรียบร้อย นำดาบพกเล่มนั้นส่งถึงมือซ่านจินจื๋อ