บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 88

ตอนที่ 88 คนของตำหนักอ๋องมากมาย

ตอนที่ 88 คนของตำหนักอ๋องมากมาย

ซ่านจินจื๋อตัวแข็งทื่อ เมื่อเห็นซูพ่านเอ๋อมองฝนที่ตกกระหน่ำด้านนอกหน้าต่างด้วยความคาดหวัง จึงเกิดความรู้สึกจนปัญญาอยู่ในใจ

ในช่วงวัยเยาว์ร่างกายของซูพ่านเอ๋อนั้นแข็งแรงมาก ในนั้นตอนนั้นนางกระโดดโลดเต้นตามใจตัวเอง แทบจะวิ่งเล่นบนภูเขาในละแวกนี้จนไม่มีเหลือเลยทีเดียว แต่หลังจากที่ค่อยๆเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ นางก็เติบโตขึ้นมาอย่างงดงามสง่าผ่าเผย ไม่สนใจแม้กระทั่งอาจารย์ผู้ที่สอนวิชาดาบอีก แต่ถึงกระนั้นนางก็เป็นเด็กสาวที่มีมรรยาท รักในศิลปะที่สี่ของจีน

หลังจากนั้น นางก็ป่วยเรื้อรังจนไม่ได้เห็นแม้แต่พันภูผาหมื่นธาราแต่อย่างใด ทำได้เพียงแค่อยู่คนเดียวในตำหนักสี่เหลี่ยมนี่เท่านั้น

“ท่านพี่จื๋อ หม่อมฉันขอไปหน้าผาหญ้าไป๋หยากับพวกท่านได้หรือไม่เพคะ?” ซูพ่านเอ๋อรีบหันกลับมาอย่าวรวดเร็ว จากนั้นก็มองไปทางซ่านจินจื๋อด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตา

หากนางอยู่ในตำหนักอ๋องแห่งนี้ต่อไป ซ่านจินจื๋อคงจะถูกคนอื่นช่วงชิงไปก็เป็นได้！

เพียงแต่น่าเสียดายที่ซ่านจินจื๋อส่ายหน้า： “ร่างกายของเจ้าอ่อนแอมากเกินไป ส่วนหน้าผาหญ้าไป่หยาก็เป็นสถานที่ที่หนาวเย็นมาก ฤดูกาลที่สี่ใน 1 ปีปกคลุมไปด้วยหิมะ แม้แต่แสงแดดก็ยากที่จะสาดส่องถึง”

“หม่อมฉันอยู่ในสถานที่อุ่นๆรอท่านพี่ก็ได้เพคะ” ซูพ่านเอ๋อพูดต่อ

“มันอันตรายเกินไป ห่างจากเมืองเทียนเหยียนไป ข้ายังมีศัตรูคู่อาฆาตไม่น้อย หากเจ้าได้รับบาดเจ็บแม้เพียงนิดเดียว ข้าจะทำอย่างไร” ซ่านจินจื๋อโอบกอดนางอยู่ในอ้อมแขน ก่อนจะจุมพิตลงบนหน้าฝากของนาง “ขอแค่ให้เจ้าอยู่ในตำหนักที่มีการคุ้มกันแน่นหนาแห่งนี้ ข้าถึงจะวางใจได้”

“งั้น.........งั้นท่านพี่จื๋อไม่จากไปได้หรือไม่เพคะ?” ซูพ่านเอ๋อรีบกอดตอบคนที่อยู่ตรงหน้า ด้วยความรู้สึกกระวนกระวายใจ

เมื่อซ่านจินจื๋อนึกถึงกู้อ้าวเวย ก็เกิดความเงียบงันไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดต่อว่า ：“ข้าต้องตามนางไป กู้อ้าวเวยโหดร้ายจะตาย หลิ่งหนานตระกูลหยุนก็จะตามข้าไปอย่างเงียบๆ”

“ข้าอยากอยู่ข้างกายของท่านพี่จื๋อตลอดเวลา” ในที่สุดซูพ่านเอ๋อร่ำไห้ออกมาในอ้อมแขนของซ่านจินจื๋อ ：”หม่อมฉันไม่อยากอยู่ห่างกับท่านพี่จื๋อนานเช่นนั้นเลยเพคะ...........”

“พ่านเอ๋อ ข้าทำเพื่อเจ้า รอให้อาการป่วยบนร่างกายของเจ้าหายเป็นปกติ ข้าไม่จำเป็นต้องตามนางไปแล้ว นางจะกลายเป็นหมากตัวหนึ่ง ส่วนข้า ยังเป็นแค่ของเจ้าเพียงผู้เดียว เรายังมีอีกครึ่งชีวิตนะ” ซ่านจินจื๋อจูบลงบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาอย่างปลอบประโลม

ซูพ่านเอ๋อร้องไห้สะอึกสะอื้นจนอยากบอกความจริงกับเขา

แต่แววตาที่อ่อนโยนดุจน้ำที่ฉายออกมาดวงตาทั้งสองข้างของซ่านจินจื๋อ นางกลับไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

หากท่านพี่จื๋อรู้ว่าระยะเวลายาวนานที่ผ่านมานี้นางแกล้งป่วยมาโดยตลอด จะให้นางอยู่เคียงข้างเข้าได้อยู่อีกไหม?

นางพูดออกไปไม่ได้

นี่จะเป็นความลับไปตลอดชีวิต

ซ่านจินจื๋อปลอบโยนนางครั้งแล้วครั้งเล่า ในใจของซูพ่านเอ๋อยังคงสับสนวุ่นวาย โกหกครั้งหนึ่งก็ต้องโกหกอีกหลายครั้ง

ฝนที่ตกพรำๆข้างนอกหนักขึ้นโดยไม่รู้ตัว

กู้อ้าวเวยยังคงไอไม่หยุด จนร่างทั้งร่างอ่อนแอลงไปมากทีเดียว ทำได้แค่เพียงปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วก็หลับไปเท่านั้น พร้อมกับร่างกายที่ถูกห่มด้วยผ้าห่มสองชั้น หวังแค่เพียงให้เหงื่อออก ตื่นขึ้นมาก็น่าจะหนาวขึ้นแล้ว

ก่อนเริ่มมื้อค่ำครึ่งชั่วโมงชิงต้ายได้มาปลุกนางแล้ว แต่นางยังรู้สึกวิงเวียน ราวกับยังรู้สึกทุกข์ทรมานอยู่ไม่น้อย ในตอนที่จากไปกลับถูกฉีหรัวเรียกไว้ นางเองก็ทำได้เพียงแค่นั่งบนเก้าอี้ด้วยท่าทางอึดอัดเท่านั้น