บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ นิยาย บท 478

อะไรนะ จูนจิ่วมองโม่อู๋เยว่อย่างตกตะลึง นางเดาออกตั้งแต่แรกแล้วว่าเสี่ยวอู่เป็นเสือขาวหนึ่งในสี่สัตว์เทพในตำนาน จากการบอกกล่าวของโม่อู๋เยว่ที่บอกกับนางว่า เสี่ยวอู่สามารถฝึกฝนเพลงวิทยายุทธของเผ่านกฟินิกส์แดงได้ จูนจิ่วก็รู้สึกสงสัยแล้ว จากนั้นก็เห็นเสี่ยวอู่ต่อสู้ด้วยพลังที่แฝงไปด้วยกลิ่นอายแห่งความน่าเกรงขามของเสือขาว ก็ยิ่งทำให้แน่ใจถึงตัวตนที่แท้จริงของเสี่ยวอู่

ฟินิกส์แดง เสือขาว มังกรเขียว เต่าดำเสวียนอู่ ง่ายมากที่จะแยกแยะออกว่าเสี่ยวอู่คือเผ่าเสือขาว

และสาเหตุที่ทำให้เสี่ยวอู่ต้องกลายเป็นแมวเหมียว จูนจิ่วก็รู้ดี แต่นางคิดไม่ถึงว่า เสี่ยวอู่จะหลบซ่อนตัวเพียงเพราะว่าเปลี่ยนร่างกลับมาเป็นแมวไม่ได้

“ฟู่ จริงหรือนี่ ท่านไม่ได้เจอกับเสี่ยวอู่ท่านรู้ได้อย่างไร ”อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา จูนจิ่วไอแห้งๆสองเสียงและถามโม่อู๋เยว่

“ข้าถามมัน มันบอกกับข้าเอง ยังให้ข้าปิดบังเจ้าด้วย ให้มันมีเวลาหลบซ่อนตัวจนสามารถกลับไปเป็นแมวแล้วกลับมาหาเจ้า”โม่อู๋เยว่ยิ้มชั่วร้าย พูดด้วยน้ำเสียงล้อเล่น

จูนจิ่วยังคงสงสัย นี่มันเป็นลักษณะนิสัยของเสี่ยวอู่จริงๆ

อดที่จะหัวเราะไม่ได้ จูนจิ่วพูดว่า “เจ้าแมวโง่เอ๋ย เห็นทีข้าต้องไปตามมันกลับมาซะแล้ว”

ขณะที่พูด จูนจิ่วมองเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของโม่อู๋เยว่ เลิกคิ้วขึ้น “เป็นอะไรไป”

“ครั้งนี้กลับมาอย่างกะทันหัน ข้าได้แบ่งร่างมาแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ ข้าต้องกลับไปแล้ว ”โม่อู๋เยว่ยื่นมือออกมา นิ้วมือม้วนปอยผมข้างใบหน้าของจูนจิ่วขึ้นมา แล้วคล้องไปที่หลังหูของจูนจิ่ว น้ำเสียงของเขาหยอกเย้าเร้าอารมณ์ “เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์รอข้า ข้าจะกลับมาในไม่ช้า”

“ได้ ไปเถอะ”จูนจิ่วพยักหน้ายิ้มบางๆ

แววตาของโม่อู๋เยว่ลึกล้ำขึ้น ดูแล้วเหมือนนางจะไม่รู้สึกคิดถึงเลยสักนิด พยักหน้าอย่างง่ายดายตามอำเภอใจ ไม่เหมือนกับใจเขาที่รู้สึกเสียดายมาก ไม่อยากจะจากนางไปแม้แต่วินาทีเดียว

ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง โม่อู๋เยว่จับที่ใบหน้าของจูนจิ่ว สัมผัสอ่อนโยน เขาคิดว่าเห็นทีที่เจ้าปีศาจน้อยไร้น้ำใจคนนี้ พูดว่าจะรับผิดชอบ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ถือเป็นเรื่องเอามาใส่ใจจริงจัง อย่างน้อยก็ยังไม่ได้ประทับลึกเข้าไปในใจนาง มากกว่าชื่นชอบแต่น้อยกว่ารัก

ไม่รีบ ขาทั้งสองข้างของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ก็ก้าวเข้ามาทั้งหมดแล้ว นางเป็นของเขา ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้ ฟ้ากับดินก็ทำไม่ได้เช่นกัน

เก็บมือกลับไป โม่อู๋เยว่ดีดนิ้วแสงสว่างสายหนึ่งซึมเข้าไปในกระดิ่ง เขาพูดว่า “ข้าเก็บพลังจิตสายหนึ่งเอาไว้ในกระดิ่งเงิน ถ้าหากมีอันตราย เสี่ยวจิ่วเอ๋อร์สามารถเปิดใช้งานมันได้ พอที่จะป้องกันการโจมตีทุกรูปแบบ”

จูนจิ่วพยักหน้า “ดี”

“ที่รักของข้า รอข้ากลับมานะ”

น้ำเสียงทุ้มต่ำ เส้นเสียงเย้ายวนและเร้าอารมณ์ แต่ละคำหมุนวนอยู่ในหัวใจ เป็นนานกว่าจะสลายหายไป หัวใจดวงหนึ่งก็ถูกหยอกจนเต้นไม่เป็นจังหวะ

จูนจิ่วกระพริบตา โม่อู๋เยว่หายตัวในอากาศต่อหน้านาง จูนจิ่วยกมือขึ้นลูบที่หน้าตนเอง ปลายนิ้วยังสามารถสัมผัสได้ถึงความร้อนรุ่มที่โม่อู๋เยว่เคยสัมผัสเอาไว้ ริมฝีปากค่อยๆหยักขึ้น “ที่รักของข้า”

นางจำได้ว่าชาติที่แล้วเคยได้ยินคนคนหนึ่งพูดคำนี้ ความรักคือฤทธิ์ของฮอร์โมนระหว่างคนสองคน

นางรับรู้ได้ถึงฮอร์โมนของโม่อู๋เยว่ ราวกับกำลังดึงดูดนางให้เดินเข้าสู่หุบเหวลึกขณะที่สติกำลังล่องลอย ตนเองสามารถรักษาจิตใจที่สงบได้จนถึงบัดนี้ จูนจิ่วก็รู้สึกชื่นชมตัวเองมากแล้ว แต่เหมือนกับว่า นางไม่อยากจะรักษาจิตใจที่สงบอีกต่อไปแล้ว นางอยากจะลองดู ความรู้สึกที่หลงรักโม่อู๋เยว่นั้นจะเป็นอย่างไร

……

ใต้เหวเย็นหมื่นชั้น

โม่อู๋เยว่กลับมาแล้ว ชั่วขณะที่ร่างแยกประสานเข้ากับร่างเดิม โซ่ล่ามมังกรที่อยู่ด้านหลังก็หักลงหนึ่งตัว พลังมังกรที่ถูกสะกดเอาไว้พุ่งขึ้นมาอย่างฉับพลัน ท้องฟ้าและผืนดินเปลี่ยนสี ยินหันที่คุกเข่าข้างหนึ่งก็เงยหน้าขึ้นมา สายตาที่เย็นชามีแววตื่นเต้นดีใจวาบผ่าน

โซ่ล่ามมังกรถูกกำจัดแล้ว

ยินหัน “ยินดีกับเจ้านายด้วยที่กำจัดโซ่ล่ามมังกรได้หนึ่งตัว”