ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 79

แววตาของเฟิงฉิ้นหว่านเต็มไปด้วยความสุข นางคารวะฟู่ลั่วเฉินด้วยความเคารพ : “ขอบคุณท่านชายที่ยินดีร่วมมือ”

“ไม่ใช่เพราะข้าอยากร่วมมือ แต่เพราะความสามารถของตัวเจ้าเอง”

คนที่สามารถวางแผนตั้งแต่ต้นจนจบได้ ความคิดของเฟิงฉิ้นหว่านผู้นี้ ยากจะหาใครเทียบได้จริง ๆ

“ไม่หรอกเจ้าค่ะ ข้าน้อยรู้ดีว่า หากท่านชายต้องการเก็บกิจการของตระกูลเฟิงเอาไว้ไม่ยอมขาย ก็ใช่ว่าจะไม่มีวิธีรวบรวมเงินหนึ่งแสนตำลึงจากหนทางอื่น” แววตาของเฟิงฉิ้นหว่านแสดงความขอบคุณออกมา “ท่านชายเพียงแค่ไม่ยินดีที่จะใช้วิธีการเช่นนี้เท่านั้น”

ฟู่ลั่วเฉินหลับตาลงเล็กน้อย ไม่คิดจะโต้แย้งคำพูดของเฟิงฉิ้นหว่านเลยแม้แต่น้อย : “จะนำเงินมาให้เมื่อไหร่ ?”

“ข้าน้อยนำติดตัวมาพอดี ขอเพียงแค่ท่านชายเขียนสัญญาให้ข้าน้อย จากนั้นข้าน้อยก็จะมอบเงินให้เถ้าแก่จินทันที”

เมื่อจินหมิงถูกพูดถึง ก็ถูกหายให้เข้าเต็มปอด และกลับไปอยู่ในสภาพหดหู่อีกครั้ง

ฟู่ลั่นเฉินหันไปสั่งหยุนชวน : “เตรียมหมึกพู่กันมา”

“ขอรับ”

สิบห้านาทีให้หลัง ลายมือที่ชัดเจนของฟู่ลั่วเฉินเขียนอยู่บนหนังสือสัญญา แววตาของเฟิงฉิ้นหว่านดูตกตะลึงเล็กน้อย : “ลายมือของท่านชายช่างสง่างามและเฉียบคมไม่มีใครเทียบได้จริง ๆ”

“หากเจ้าชอบ ข้าจะเขียนคำอวยพรให้เจ้า ให้เจ้านำกลับไปติดดีไหมล่ะ ?”

“ดีสิเจ้าคะ” เฟิงฉิ้นหว่านรีบพยักหน้า

ฟู่ลั่วเฉินเหล่ตามอง หยุนชวนรีบนำกระดาษแผ่นใหญ่เข้ามาให้สองแผ่น และวางลงบนโต๊ะทำงานอย่างระมัดระวัง

ฟู่ลั่วเฉินจรดพู่กันลงไป

ความโหดเหี้ยมช่วยขจัดโพยภัย ความร้ายกาจนำมาซึ่งความรุ่งเรือง

“เป็นอย่างไร ?” ฟู่ลั่วเฉินเลิกคิ้ว

โหดเหี้ยม ร้ายกาจ ?

เฟิงฉิ้นหว่านผงะไปเล็กน้อย จากนั้นจึงยิ้มแล้วพยักหน้า : “เมื่อก่อนข้าน้อยไร้เดียงสา ไม่ว่าจะทำการใดก็ยากที่จะตัดสินใจอย่างรวดเร็วได้ ตอนนี้มีคำตักเตือนนี้ของท่านชาย ข้าน้อยจะอ่านทุกวัน และไตร่ตรองความหมายของมัน เพื่อมุ่งมั่นที่จะเรียนรู้ได้ดีขึ้น”

“ข้าว่าเจ้าไม่ต้องเรียนรู้ก็ฝีมือไม่เลวแล้ว”

“จะได้อย่างไรล่ะเจ้าคะ ? โบราณกล่าวไว้ว่า การเรียนรู้ไม่มีที่สิ้นสุด ตอนนี้ข้าน้อยรู้เพียงผิวเผินเท่านั้น” เฟิงฉิ้นหว่านพูดอย่างถ่อมตัว

ฟู่ลั่วเฉินเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เหลือบมองดวงตาที่ยิ้มเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวของเฟิงฉิ้นหว่าน : “ข้าไม่รู้สึกเช่นนั้น”

ตอนนี้นางเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ซ้ำยังเป็นจิ้งจอกที่ฉลาดที่สุดในบรรดาจิ้งจอกอีกด้วย เป็นจิ้งจอกขาวแสนเจ้าเล่ห์ เต็มไปด้วยขนที่ลื่นไหล ยังต้องเรียนรู้อะไรกันอีก ?

“ที่แท้ท่านชายชื่นชมฉิ้นหว่านถึงเพียงนี้ เช่นนี้ข้าน้อยคงต้องพยายามรักษาและต่อสู้ เพื่อจะได้ไม่ทำให้ท่านชายต้องผิดหวัง” เฟิงฉิ้นหว่านพูดพลางก็เหลือบมองจินหมิงที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น

ว่ากันว่าเพื่อนร่วมงานก็คือศัตรู ตอนนี้นางตัดสินใจที่จะเดินตามต้นไม้ใหญ่อย่างฟู่ลั่วเฉิน จินหมิงซึ่งอยู่ในสายอาชีพเดียวกับนาง จึงถือเป็นศัตรูตัวฉกาจที่สุด ดังนั้นเมื่อปราบปรามได้ก็ต้องรีบปราบปรามโดยเร็ว

เพื่อทำให้ฟู่ลั่วเฉินตระหนักได้ว่านางต่างหากที่ยอดเยี่ยมเหนือใคร เช่นนี้จึงจะได้รับผิดชอบงานสำคัญ กลายเป็นผู้ช่วยคนสำคัญที่ไม่อาจขาดไปได้ของเขา

จินหมิงแอบสังเกตเห็นแววตาของเฟิงฉิ้นหว่าน ร่างกายของเขาก็หดลงทันที เดิมทีเขามีรูปร่างที่ผิมบางอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งให้ความรู้สึกที่ดูอ่อนแอ ไร้ที่พึ่ง และน่าสงสาร จนยากที่จะทนดูได้

หยุนชวนยืนฟังอยู่ข้าง ๆ อย่างตกตะลึง เขารู้สึกว่าบทสนทนาระหว่างท่านชายของตนเองและแม่นางเฟิงมีนัยแอบแฝง แต่แอบแฝงเรื่องใดเอาไว้กันแน่ ยากที่จะรู้ได้ ทำให้ชวนสงสัยจนบีบคั้นหัวใจยิ่งนัก

เฟิงฉิ้นหว่านเป่าตัวอักษรที่ฟู่ลั่วเฉินเขียนให้จนแห้งสนิทแล้วเก็บอย่างดี จากนั้นจึงพูดด้วยรอยยิ้มเบิกบาน : “กลับไปข้าน้อยจะหาช่างฝีมือดีที่สุดในหลินผิง นำคำอวยพรของท่านชายใส่กรอบอย่างดี แล้วแขวนเอาไว้ในห้องของข้าน้อย เพื่อชื่นชมทุกวัน”

ฟู่ลั่วเฉินโยนพู่กันลงบนโต๊ะทำงาน แล้วหันมองจินหมิง : “หากให้เงินเจ้าอีกหนึ่งแสนตำลึง เจ้าจะสามารถซื้อสวนชาของตระกูลฉือได้สำเร็จหรือไม่ ?”

จินหมิงรีบตั้งสติ : “ขอบคุณท่านชายที่ให้โอกาสข้าน้อยอีกครั้ง ข้าน้อยจะเอาสวนชาของตระกูลฉือมาให้ได้ขอรับ”

เฟิงฉิ้นหว่านเอ่ยเตือนอยู่ข้าง ๆ : “เถ้าแก่จิน ต้องการให้ข้าช่วยเหลือหรือไม่ ?”

“ไม่จำเป็น”