บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บทพิเศษ บันทึกพระสนมหลาน

บทพิเศษ บันทึกพระสนมหลาน

ยุคเฉียนหยวน ปี10086 เดือนหนึ่ง วันที่หนึ่ง…ฟ้าโปร่งใส

ข้ามีนามว่าเยี่ยหลันอู่ บุตรสาวของเยี่ยฉิงชางแห่งเทพสงคราม

ได้ยินว่าวันนั้นที่ข้าเกิด ดอกกล้วยไม้ทั้งตำหนักเทพสงครามบานสะพรั่ง

เทพโบราณหลายร้อยมาแสดงความยินดี แม้แต่เทพโบราณชั้นสูงกับเซียนทองต้าหลัวยังมีสิบกว่าท่าน

เล่าลือว่าคนพวกนี้เป็นผู้แข็งแกร่งที่ท่านพ่อเคยเอาชนะในวัยหนุ่ม

ข้ายังได้ยินมาอีกว่าผู้แข็งแกร่งพวกนี้มอบของขวัญมากมายให้กับข้า เพียงแต่เหมือนท่านพ่อจะเก็บไว้ น่ารังเกียจจริงๆ

บอกว่าจะเก็บไว้ให้ข้า รอเติบใหญ่ค่อยให้ข้า คิดว่าข้าเป็นเด็กสามขวบรึ

ข้าอายุสี่ขวบ โตเป็นสาวแล้ว!

ยุคเฉียนหยวน ปี10100 เดือนเก้า วันที่เก้า…ฟ้าแจ่มใส

น่ารำคาญมาก!

เหตุใดสวรรค์ถึงให้ข้างดงามเช่นนี้

เผ่าคุนเผิง เผ่ามังกรแท้ เผ่ากิเลน เผ่าหงส์พวกนั้น ช่วยเป็นผู้ใหญ่หน่อยไม่ได้รึ

ให้ดอกไม้ ให้ดอกไม้ ให้ดอกไม้ ให้สมบัติวิเศษ ให้สมบัติวิเศษ ให้สมบัติวิเศษ

ชมข้างดงาม ชมข้างดงาม ชมข้างดงาม

วันๆ ไม่ทำอะไรเลย เอาแต่ตามข้า ข้ารำคาญพวกจอแจที่สุด

อยากออกไปเที่ยวเล่นจริงๆ!

แต่ท่านพ่อบอกว่าข้าพลังบำเพ็ญต่ำเกินไป เพิ่งสำเร็จเป็นเทพ ออกไปผจญภัยมันอันตรายเกินไป

ตาเฒ่านี่บอกว่าข้าต้องทะลวงเป็นเทพโบราณชั้นกลางถึงจะให้ข้าออกจากจวนกุหลาบม่วงไปท่องแดนเซียน ไร้เหตุผลชะมัด

เทพแท้ เทพโบราณชั้นล่าง เทพโบราณชั้นกลาง เทพโบราณชั้นสูง…

ตอนนี้ข้าเพิ่งทะลวงเทพแท้ เมื่อไรจะทะลวงเทพโบราณกัน

จึงยิ่งไม่ต้องพูดถึงเทพโบราณชั้นกลาง ต้องรู้ว่าท่านพ่อเองก็เพิ่งจะเทพโบราณชั้นสูงเท่านั้น!

ยุคเฉียนหยวน ปี10105 เดือนสี่ วันที่หนึ่ง…ฝนตก

เผ่าวิญญาณร้ายกลับมาอีกครั้ง

ทั้งแดนเซียนเข้าสู่สงคราม ซากศพเต็มไปหมด

ท่านปู่ท่านย่าสละชีพในสนามรบ ไม่กลับมาอีก

ท่านพ่อไม่ร้องไห้ กระทั่งพิธีศพยังไม่เสร็จสิ้นก็สวมชุดเกราะนักรบมุ่งหน้าไปแล้ว

ข้าอยากช่วยบิดาฆ่าวิญญาณร้ายน่ารังเกียจพวกนั้นให้หมด ล้างแค้นแทนท่านปู่ท่านย่า แต่ท่านพ่อไม่ยอม

ข้าอ่อนแอเกินไป!

ไม่เคยแค้นความอ่อนแอของตัวเองเช่นนี้มาก่อน ข้าจะต้องพยายามฝึกฝน

ยุคเฉียนหยวน ปี10181 เดือนเจ็ด วันที่สิบห้า…ฝนตกฟ้าผ่า

พรุ่งนี้ข้าจะร้อยปีแล้ว

ในที่สุดก็ทะลวงเทพโบราณชั้นล่าง

ท่านพ่อยอมให้ร่วมสนามรบเพราะข้าทะลวงเทพโบราณ พวกเดรัจฉานวิญญาณร้ายสมควรตายพวกนั้น รอข้าก่อนเถอะ!

ยุคเฉียนหยวน ปี10200 เดือนแปด วันที่สิบห้า…ฟ้าใส

วันนี้ ข้าสังหารวิญญาณร้ายระดับเทพโบราณสามตนด้วยตัวคนเดียว

แม้จะบาดเจ็บเล็กน้อยแต่ก็คุ้มค่ามาก เพราะช่วยสหายร่วมรบได้ไม่น้อย

น่าเสียดาย เจ้าคนเผ่าคุนเผิงสู้จนตัวตาย ยังจำได้ว่าเขาเหมือนจะเคยมอบดอกไม้ให้ข้า

ข้าไปหน้าหลุมศพเขา ปลูกดอกกล้วยไม้หน้าหลุมศพเขาไม่น้อย ถึงอย่างไรข้าก็ผิดต่อเขา หากข้าไปช่วยเร็วกว่านี้ บางทีเขาอาจจะไม่ต้องสู้จนตาย

สงครามสมควรตาย วิญญาณร้ายสมควรสังหาร!

ยุคเฉียนหยวน ปี10233 เดือนสิบสอง วันที่ยี่สิบเจ็ด…หิมะตก

พวกเราถูกลอบโจมตี เผ่าวิญญาณร้ายส่งเทพโบราณชั้นสูงมาสามตน

บัดซบ พวกเราเป็นแค่กองกำลังเล็กเทพโบราณชั้นล่างเท่านั้น!

แม้สำแดงวิชาลับร่วมมือกันสู้สุดชีวิตก็ไม่มีทางเอาชนะคนเดียวได้

เทพโบราณชั้นสูง

เผ่าวิญญาณร้ายไม่มีขีดจำกัดต่ำสุดจริงๆ ดีที่ราชาเทพจื่อเวยมาทันเวลา ไม่อย่างนั้นเป็นอันตรายแน่

แต่ราชาเทพจื่อเวยเป็นเจ้าแห่งจวนกุหลาบม่วงผู้ยิ่งใหญ่ แม้แต่ท่านพ่อยังต้องเคารพเขามาก

เหตุใดจู่ๆ เขาถึงปรากฏตัวมาช่วยข้ากัน

นี่เป็นแค่เรื่องบังเอิญหรือ

ยุคเฉียนหยวน ปี10600 เดือนเก้า วันที่เก้า…ฟ้าใส

อันตรายมาก!

เกือบตายไปพร้อมกับโอรสสวรรค์เผ่าวิญญาณร้ายแล้ว ดีที่คัมภีร์คบเพลิงรังไหมสวรรค์ลี้ลับ มีผลฟื้นคืนชีพได้

ระหว่างความเป็นตายช่างน่ากลัวนัก แต่ก็มีมหาโชคลิขิต ในที่สุดข้าก็สำเร็จเทพโบราณชั้นกลาง

แย่แล้ว!

มีผู้แข็งแกร่งสูงสุดของเผ่าวิญญาณร้ายสาปข้า!

บัดซบ ระดับความแกร่งของคำสาปนี่ เกรงว่าคงเป็นการคงอยู่ระดับเตรียมราชาเซียนกระมัง!

วิญญาณร้ายน่ากลัวระดับเตรียมราชาเซียนผู้ยิ่งใหญ่กลับยอมสละชีวิตสาปข้ารึ

นี่จะได้รับความเมตตาเกินไปแล้ว!

ยุคเฉียนหยวน ปี10600 เดือนสิบ วันที่หนึ่ง…ฟ้าใส

ลืมตาตื่น ข้าเห็นราชาเทพจื่อเวย

ดังนั้นครั้งนี้เขาก็ช่วยข้าไว้อีกแล้วหรือ

ข้าเห็นเขาอยู่บนแท่นครองดารา ท่าทางการมองดาวของเขามุ่งมั่นมาก

ได้ยินว่าเขาเป็นราชาเซียนที่หนุ่มที่สุดในช่วงล้านปีมานี้ กระทั่งมีท่วงท่าของจักรพรรดิเซียน

อ้อ นั่นคือแสงในดวงตาข้า

…..

ยุคเฉียนหยวน ปี10600 เดือนสิบ วันที่สาม…ฟ้าใส

ข้าอยู่ในหอกุหลาบม่วงมาสามวันแล้ว

สามวันนี้ราชาเซียนมองดาวอยู่บนแท่นครองดาราตลอด จดจ่อมาก

หญิงงามอย่างข้าไปๆ มาๆ ตรงหน้าเขา เขากลับทำเป็นมองไม่เห็น

อีกทั้งเขาไม่เคยยิ้มเลยในสามวันนี้

เพิ่งจะอายุสองสามพันปีแท้ๆ เหตุใดถึงทำท่าทางอย่างกับคนชราอายุหลายหมื่นปีพวกนั้น

อ่านยาก!

แต่ราชาเซียนกลับทำอาหารเป็น ทั้งยังมีฝีมือชั้นยอด!

สวรรค์!

นี่มันบุรุษล้ำค่าอะไรกัน!

ยุคเฉียนหยวน ปี10600 เดือนสิบ วันที่ห้า…ฟ้าใส

ราชาเซียนกระอักเลือดแล้ว!

ข้ารู้สึกได้ว่าตอนนี้เขาอ่อนแรงมาก

เขาไม่เคยอ่อนแรงเช่นนี้มาก่อน ดูแล้วน่าปวดใจยิ่งนัก

แต่เขากำลังยิ้ม ยิ้มอีกแล้ว

เขาบอกว่าในที่สุดก็เห็นโอกาสรอดของแดนเซียน

เขาบอกว่า ‘ชะตาฟ้าอยู่กับข้า ความหวังอยู่กับข้า’ อนาคตแดนเซียนจะชนะเผ่าวิญญาณร้ายได้หรือไม่ คนที่ฝ่าหายนะอาจเป็นข้า

ข้าคิดว่าเขาคำนวณพลาด

แม้ข้าจะมีพรสวรรค์ไม่เลว แต่ก็ไม่มีสิทธิ์เทียบกับเขา

หากมีคนช่วยแดนเซียนได้จริงๆ ก็ต้องเป็นราชาเทพจื่อเวย ข้าจะเป็นผู้พิทักษ์แดนเซียนได้อย่างไร!

อ้อ ข้าเหมือนจะเข้าใจแล้ว

มิน่าวิญญาณร้ายสมควรตายพวกนั้นถึงจ้องเล่นงานข้าขนาดนี้!

บัดซบ!

ยุคเฉียนหยวน ปี10600 เดือนสิบสอง วันที่ยี่สิบห้า…ฟ้าใส

ท่านพ่อมารับข้ากลับบ้านแล้ว

น่ารำคาญชะมัด!

ข้าเพิ่งอยู่หอกุหลาบม่วงได้สามเดือนเอง! ข้าไม่อยากกลับบ้าน กลับบ้านไปก็ไม่ได้กินอาหารฝีมือราชาเทพ

แต่ราชาเทพไม่เอาข้าไว้ หรือเขาคิดว่าข้าไม่ควรอยู่กัน

ข้าถามราชาเทพว่าจะคารวะเขาเป็นอาจารย์ได้หรือไม่ จากนี้จะได้ไปหาเขาอย่างถูกต้องได้

ท่านพ่อโมโหจนเป่าเครา เบิกตาโต บอกว่าข้ามีเป้าหมายอื่น

เกินไปแล้ว ไม่อยากเชื่อว่าจะถูกอ่านออก!

ดีที่ราชาเทพไม่ปฏิเสธ บอกให้เขาคิดดูสองสามวัน

ยุคเฉียนหยวน ปี10600 เดือนสาม วันที่สิบแปด…ฟ้าใส

สามเดือน!

ข้ารอมาสามเดือนเต็มๆ!

ในที่สุดราชาเทพจื่อเวยก็ตอบรับข้าเป็นศิษย์

ข้าย้ายเข้าหอกุหลาบม่วง ทั้งยังปลูกดอกกล้วยไม้ไว้รอบๆ

ราชาเทพเหมือนไม่ชอบดอกไม้ ทุกที่ในหอกุหลาบม่วงมีแต่สีขาวดำ

เหอะๆ แต่เขาไม่ห้ามข้าปลูกดอกไม้ และยังบอกว่าสวยดี ข้าสงสัยว่าเขากำลังชมข้า

แต่การฝึกบำเพ็ญนั้นยากจริงๆ!

หลังทะลวงเทพโบราณชั้นกลาง ก็มักจะรู้สึกว่าไม่มีหนทางใดๆ เลย

อายุห้าร้อยปีก็สำเร็จเทพโบราณชั้นกลาง แต่การจะสำเร็จเทพโบราณชั้นสูงอย่างบิดานั้นยากเกินไป

ข้ารู้สึกว่าข้าต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามถึงห้าพันปีถึงจะสำเร็จเทพโบราณชั้นสูง กระทั่งอาจจะใช้เวลามากกว่านั้น

ต้องรู้ว่าตอนอาจารย์อายุห้าร้อยปีก็ยากจะหาศัตรูพบในเทพโบราณชั้นกลางแล้ว

เหตุใดพรสวรรค์ของข้าเทียบกับอาจารย์แล้วถึงแย่ขนาดนี้!

ยุคเฉียนหยวน ปี11111 เดือนสิบเอ็ด วันที่สิบเอ็ด…ฟ้าใส

มีคนมาสู่ขอที่ตำหนักเทพสงครามมากขึ้นเรื่อยๆ

ท่านพ่อเกินไปแล้ว บอกว่าข้าเป็นหญิงแก่อายุพันกว่าปี ถ้ายังไม่ออกเรือนอีกจะขึ้นคานแล้ว

แต่ ‘โอรสแห่งสวรรค์’ ที่ว่าพวกนั้น ไม่ทำให้ข้าสนใจเลยจริงๆ

วันๆ รู้จักแต่ต่อสู้ชิงดีชิงเด่นกัน จะไปเทียบกับความโอบอ้อมอารีของอาจารย์ได้อย่างไร

ข้าถามอาจารย์ว่าสตรีไม่แต่งงานได้หรือไม่ อาศัยศักยภาพของตัวเองเป็นหนึ่งในครึ่งฟ้า

อาจารย์บอกว่าได้ และเล่าเรื่องจักรพรรดินีให้ข้าฟัง

เขาบอกว่านั่นคือบุคคลในตำนาน แม้อยู่โลกเซียนก็ยังเป็นหนึ่งในผู้แข็งแกร่งสูงสุด

ตอนที่เขาพูดถึงจักรพรรดินี ดวงตายังมีประกายแสงด้วย

ข้าพลันรู้สึกอิจฉาขึ้นในใจ เพราะแสงในดวงตาเขาดูคุ้นตามาก

ยุคเฉียนหยวน ปี11111 เดือนสิบเอ็ด วันที่สิบสอง…ฟ้าใส

ข้าถามเขาว่าจักรพรรดินีแกร่งขนาดนี้ หรือว่าไม่มีคู่ครองกัน

อาจารย์บอกว่าจักรพรรดินีรอคนคนหนึ่ง เหมือนรอมานานมากก็ยังรอ