บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 104

บทที่ 104 ศิษย์พี่จะได้ถูกบันทึกลงในประวัติศาสตร์
พอนึกถึงตรงนี้ เสิ่นเทียนยิ้ม “ศิษย์น้องทำเป็นคนอื่นคนไกลไป จะมาติดตามอะไรกัน ในเมื่อเจ้าเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกับข้า ก็ควรจะเกื้อกูล จูงมือกันเดินบนเส้นทางเซียนสิ อีกอย่างเราชอบศิลปะระเบิดเหมือนกัน เรียกได้ว่าเป็นคนรู้ใจกันแล้ว”

เสิ่นเทียนกล่าวต่อ “คนรู้ใจกันคืออะไร คนรู้ใจกันก็คือมีสุขร่วมเสพมีทุกข์ร่วมต้าน ศิษย์พี่มีเคล็ดลับจะไม่สอนเจ้าได้อย่างไร ภายภาคหน้าหากศิษย์พี่เจออันตราย เจ้าก็ติดต่อผู้อาวุโสในตระกูลให้มาช่วยศิษย์พี่ได้เช่นกันไม่ใช่รึ”

ฉินอวิ๋นตี๋พยักหน้าอย่างแน่วแน่ “ศิษย์พี่ อวิ๋นตี๋มองเราเป็นคนนอกไปเอง อวิ๋นตี๋ขอขอบคุณศิษย์พี่”

เสิ่นเทียนยิ้มกล่าว “จะว่าไปนะ ก็ใช่ว่าจะไม่มีวิธีการปรับแก้ระเบิดให้ดีขึ้นเลยนะ”

เห็นตอนนี้ฉินอวิ๋นตี๋ตาตี่มองตนด้วยแววตาร้อนแรงแล้ว เสิ่นเทียนเผยอมุมปากเล็กน้อย

เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ศิษย์น้อง เจ้าลองทำตามวิธีของข้าดู ถูอัสนีเทพไฮดรอกไซด์ออกมาสองก้อน”

ฉินอวิ๋นตี๋พยักหน้า ตอนนี้น้ำทะเลสาบก้อนนั้นในมือโดนสายฟ้าชะล้างจนสะอาดแล้ว กลายเป็นก๊าซไฮดรอกไซด์ จากนั้นหยิบยันต์แผ่นหนึ่งมาจากอกเสื้อ ไม่นานก็เขียนยันต์รวมปราณขึ้น ดูดก๊าซไฮดรอกไซด์ทั้งหมดเข้าไปในยันต์รวมปราณ

ยันต์รวมปราณแบบนี้ถูกมาก ไม่ถึงหนึ่งส่วนสิบของต้นทุนเขียนยันต์อัสนีระเบิดของฉินอวิ๋นตี๋ด้วยซ้ำ

แน่นอน ยันต์รวมปราณดูดรับกลุ่มอากาศก็มีขีดจำกัดเช่นกัน ไม่นานฉินอวิ๋นตี๋ก็รู้สึกเต็มแล้ว

ยันต์รวมปราณตอนนี้เปล่งแสงอ่อนๆ ดูสวยงามยิ่ง

ฉินอวิ๋นตี๋หยิบยันต์รวมปราณแผ่นที่สองออกมาเติมพลัง

…..

ไม่นาน ยันต์รวมปราณที่เต็มไปด้วยไฮโดรเจนและออกซิเจนสองแผ่นก็อยู่ในมือฉินอวิ๋นตี๋

เขาเติมอักขระยันต์เพลิงจุดชนวนอัสนีระเบิดง่ายๆ บนยันต์รวมปราณสองแผ่นนั้น ก่อนส่งให้เสิ่นเทียน

เสิ่นเทียนพยักหน้าเล็กน้อย บุตรแห่งโชคก็คือบุตรแห่งโชค ข้าเพิ่งจะสอนวิธีการถูสายฟ้า ใช้สายฟ้าแยกน้ำให้กับเจ้าไป เจ้ากลับทำได้จากหนึ่งเป็นสามอย่าง ใช้ยันต์รวมปราณกักเก็บไฮโดรเจนกับออกซิเจนที่แยกออกมา แล้วยังผลิตได้ในจำนวนมาก

สมกับเป็นฉิน ลาวัวซีเย อวิ๋นตี๋!

เสิ่นเทียนเผยอมุมปากน้อยๆ ก่อนเรียกยันต์รวมปราณแผ่นหนึ่งในนั้นออกไปตรงที่กว้างโล่งริมทะเลสาบ หลังยันต์รวมปราณลอยออกไปยี่สิบกว่าเมตรแล้ว เสิ่นเทียนก็ประสานมุทรา จุดชนวนระเบิดยันต์รวมปราณ

บึ้ม!

ทันใดนั้นได้ยินเพียงเสียงดังสนั่นก่อนจะตามมาด้วยดอกบัวสีฟ้าเบ่งบาน

บนหาดริมทะเลสาบที่เดิมทีราบเรียบพลันปรากฏหลุมใหญ่เจ็ดแปดตารางเมตร

หลุมใหญ่นี่มีความสูงเท่าคน ตรงก้นยังมีก้อนผลึกโปร่งใสปูอีกชั้น

เมื่อเห็นหลุมใหญ่แล้ว ฉินอวิ๋นตี๋ตาเป็นประกายขึ้นมา “ศิษย์พี่ อานุภาพของยันต์นี่คุกคามผู้แข็งแกร่งระดับสร้างฐานได้เลย แค่รัศมีสังหารน้อยไปหน่อย อีกทั้งการเรียกยันต์ยังไม่เร็วพอ จะโดนหลบเอาได้ง่ายมาก”

เสิ่นเทียนพยักหน้าก่อนเดินมาใต้หลุมใหญ่นั้นช้าๆ หยิบก้อนผลึกขึ้นมาทีละก้อน

เขาห่อก้อนผลึกพวกนี้ไว้กลางยันต์ ห่อมันเป็นลูกบอลขนาดเท่ากำปั้น ก่อนจะวางบอลเล็กบนพื้นแล้วถอยห่างไปยี่สิบเมตร

คิดๆ แล้วเขาก็รู้สึกว่ายังปลอดภัยไม่พอ จึงหยิบโล่เต่าดำออกมา

เขาหันไปมองฉินอวิ๋นตี๋แล้วเอ่ยเตือน “มา ศิษย์น้องมาหลบหลังข้าจะปลอดภัยกว่า”

ฉินอวิ๋นตี๋ยิ้มตาตี่ “ศิษย์พี่กังวลไปแล้ว ยันต์ระเบิดอัสนีระดับนี้ข้าไม่กลัวหรอก”

เสิ่นเทียนเหมือนมีความคิดบางอย่าง จึงพยักหน้า เกราะเต่าดำเปล่งแสงสีดำเข้มข้นออกมา รวมเป็นโล่ดำ

เมื่อมั่นใจว่าทั้งตัวอยู่ในการป้องกันของพลังงานเกราะเต่าดำแล้ว เสิ่นเทียนจึงจุดชนวนยันต์ระเบิด

บึ้ม~!

ก็ยังเป็นเสียงดังสนั่นแบบเดิม ยังคงเป็นดอกบัวเปลวเพลิงสีฟ้าเหมือนเดิม ทว่าในหลุมใหญ่เจ็ดแปดตารางเมตรครั้งนี้มีหลุมเล็กเต็มไปหมด