บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 148

บทที่ 148 ขอเซ่นไหว้ตัวข้า กระบี่ส่องแสงฟ้าดิน

เถาวัลย์มรกตยักษ์สูงพันจั้งพุ่งขึ้นฟ้า แตกแขนงเข้าไปในมวลอากาศ พริบตาเดียวพลังปราณเดิมที่บริสุทธิ์อย่างยิ่งก็หลั่งทะลักจากมวลอากาศเข้าไปในเถากลืนกินเซียน ถูกมันหล่อหลอมไป

ขณะเดียวกันเถาจองจำเซียนแต่ละต้นกลางเมืองหมอกลับแลก็ค่อยๆ แห้งเหี่ยวลง เสียพลังชีวิตไปกลายเป็นเถาแห้ง เห็นได้ชัดว่าเถาจองจำเซียนพวกนี้เป็นเพียงหุ่นเชิดของมารดาเถาลวี่จี เป็นเครื่องมือที่นางใช้สูบกินพลังปราณเดิมของเผ่ามนุษย์

ตอนนี้มารดาเถากำลังฝ่าด่านเคราะห์ ดังนั้นจึงดึงพลังปราณเดิมของเผ่ามนุษย์ที่หุ่นเชิดทั้งหมดสูบกินกลับมา ใช้ฝ่าด่านเคราะห์เป็นผู้อริยะ

หลังจากสูบพลังปราณเดิมของเถาจองจำเซียนกับมนุษย์จำนวนมากแล้ว เถาวัลย์เถามรกตสูงพันจั้งนั้นก็เปล่งแสงวาววับยิ่งกว่าเดิม

ร่างเงาผู้หญิงงดงามคนนั้นสมจริงยิ่งกว่าเดิม เหมือนกับเผ่ามนุษย์จริงๆ

นางยืนอยู่กลางฟ้าดินด้วยความโอหัง บาดแผลที่ถูกฟ้าผ่าสมานคืนดังเดิมอย่างเร็วไว เห็นได้ชัดว่าเถากลืนกินเซียนมีพลังเยียวยาแกร่งกว่าเถาจองจำเซียน!

มารดาเถาลวี่จีกวัดแกว่งเถาวัลย์พลางมองเมฆเคราะห์ภัยบนฟ้า

“ผู้ฝึกบำเพ็ญเผ่ามนุษย์พวกเจ้าพูดอยู่นั่นแหละว่าจะปราบมารขจัดปีศาจแทนสวรรค์ วันนี้ข้าอยากจะรู้นักว่าเคราะห์อัสนีกฎแห่งสวรรค์จะสังหารข้าได้หรือไม่!”

ร่างมหึมาพันจั้งของมารดาเถาลวี่จีพลันพุ่งขึ้นจากพื้น ทั้งส่วนรากฟาดใส่นภาราวกับแส้เทพยักษ์ นางไม่คิดจะรอให้เคราะห์อัสนีผ่าลงมาทีละครั้ง แต่จะฟาดให้เคราะห์อัสนีหายไปเอง จะทะลวงเคราะห์ภัยจากรากฐาน

เสิ่นเทียนเห็นการควบคุมอย่างบ้าอำนาจของมารดาเถาลวี่จีแล้วถึงกับตกตะลึง

เวร เจ้ามั่นใจนะว่าข้าไม่ได้ข้ามมิติมาในนิยายแนวผู้หญิงชอบอ่านน่ะ

ต่อให้เจ้าเป็นเถากลืนกินเซียนแล้วอย่างไร ไม่อยากเชื่อว่าจะกล้าฟาดแส้ใส่เคราะห์สวรรค์ก่อน

ความรู้สึกของนิยายแนวตัวเอกบุ่มบ่ามมุทะลุแบบ ‘ชะตาข้า ข้ากำหนดเองมิใช่สวรรค์กำหนด’ เช่นนี้ มั่นใจนะว่าจริงจังน่ะ

ความจริงแล้ว แม้แต่เสิ่นเทียนยังตกใจ จึงยิ่งไม่ต้องพูดถึงเคราะห์สวรรค์

หลังจากเถาวัลย์ยักษ์ทะลวงผ่านเมฆเคราะห์ภัยแล้ว สายฟ้าทั้งผืนนภาก็หยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่สิ่งที่ตามมาคือสายฟ้าระเบิดรุนแรงยิ่งกว่าเดิม ราวกับถูกยั่วโมโห

สายฟ้าที่สองผ่าลงมาเหมือนกับวิหคชาดเพลิงสว่างพร่างพราวย้อมทั้งผืนฟ้าเป็นสีแดง

นั่นคืออัสนีเทพวิหคชาดลำดับสองสวรรค์ประทานในอัสนีเทพปัญจธาตุสวรรค์ประทาน มีความเป็นปฏิปักษ์กับปีศาจชนิดไม้วิญญาณอย่างเถากลืนกินเซียนถึงที่สุด

อีกทั้งยังเหมือนถูกมารดาเถาลวี่จียั่วโมโหอีก อานุภาพของเคราะห์อัสนีที่สองจึงแกร่งกว่าเคราะห์ภัยพยัคฆ์ขาว

กระทั่งสายฟ้านั้นยังรวมออกมาเป็นร่างวิหคชาดที่แท้จริง ราวกับสัตว์เทพลงมาเยือนจริงๆ

มันโหมซัดลงมาพร้อมกับเพลิงอัสนีน่าสะพรึงพุ่งใส่มารดาเถาลวี่จี

หมอกในหุบเขาหมอกลับแลทั้งหมดเหมือนถูกม้วนสลายหายไปตามๆ กัน

นัยน์ตามารดาเถาลวี่จีไม่มีความเกรงกลัวแม้แต่น้อย “เหอะๆ เข้ามาเถอะ!”

เมื่อสิ้นเสียง ก็มีใบหน้าคนที่ดูเจ็บปวดลอยขึ้นมาบนผิวนอกเถาวัลย์ยักษ์หลายคน ในคนพวกนั้นส่วนใหญ่เป็นผู้ฝึกบำเพ็ญที่ติดอยู่ในที่ราบหมอกลับแลเพราะความละโมบ

พลังปราณเดิมของพวกเขาถูกเถากลืนกินเซียนกินไปจนหมด ดวงวิญญาณถูกขังไว้ในเถาจองจำเซียนไม่ได้ไปผุดไปเกิด

ตอนนี้มารดาเถาลวี่จีม้วนวิญญาณคนพวกนี้พุ่งใส่วิหคชาดธาตุไฟลำดับสอง หมายจะให้คนพวกนี้ดับสูญไปในเพลิงอัสนี

“ลวี่จี เจ้าทำเกินไปแล้ว”

เจ้ากระบี่สุริยะฟ้าที่ถูกเถาวัลย์มัดร่างไว้ถอนหายใจ ร่างเขาเริ่มแผดเผาแล้ว เถาวัลย์ที่มัดตัวเขาขาดออกในเวลาครู่เดียว

เปลวเพลิงสว่างจ้าปรากฏขึ้นบนผิวกายเจ้ากระบี่สุริยะฟ้า รวมขึ้นเป็นกระบี่ยาวที่โหมไฟลุกตลอดเล่มหนึ่ง

เขาถอนหายใจ “เจ้ารู้แค่ว่าเจ้าเป็นเถากลืนกินเซียนลำดับเก้าในรายนามไม้วิญญาณ เลยออมมือให้ข้าหลายครั้ง แต่เจ้าไม่รู้ว่าข้าควบคุมอัคคีอรุณใต้ลำดับสิบในรายนามไฟศักดิ์สิทธิ์ได้นานแล้ว แต่ก็ไม่เคยลงมือกับเจ้ามาก่อน

ช่างเถอะ ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ระหว่างเจ้ากับข้าคงไม่มีอะไรจะคุยถูกผิดกันแล้ว คงมีแต่สู้กันเท่านั้น ศึกวันนี้เจ้าตายข้ารอด หากมีภพหน้า เจ้าเกิดมาเป็นคน บางทีข้าอาจจะลดตัวมาเป็นเผ่าปีศาจ!

ดังนั้นถ้าชะล้างเวรกรรมให้สิ้น บางทีอาจจะได้ผูกวาสนากันต่อไป”