บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 149

บทที่ 149 ถ้าไม่อย่างนั้นก็สร้างรูปปั้นทองให้ท่านเซียนเถอะ!

ณ ชายแดนตะวันออกของเมืองหมอกลับแล กลางหุบเขาที่มีเสียงนกร้องดอกไม้หอมฟุ้ง

จ้าวเฮ่าคุกเข่าตรงหน้าหลุมศพ ใบหน้าซีดขาวเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย เขาสิ้นพลังบำเพ็ญไปแล้ว แม้กายเนื้อจะแกร่งเหนือกว่าคนธรรมดา แต่ก็ยังเหนื่อยล้า

ตอนนี้จ้าวเฮ่าคุกเข่าหน้าหลุมศพมารดามาหนึ่งวันหนึ่งคืน ความรู้สึกเหนื่อยล้ารุนแรงปกคลุมไปทั่วร่าง แต่เขาก็ยังคุกเข่าหน้าหลุมศพอย่างแน่วแน่ ไม่ลุกขึ้น แม้ขาสองข้างจะชาแล้วก็ตาม

เพราะในใจเขามีความยึดมั่น เขาจะต้องฟื้นพลังบำเพ็ญของตนให้ได้

จ้าวเฮ่าจะพิสูจน์ให้คนพวกนั้นได้เห็นว่าเขาก็ปลุกใจฮึกเหิมขึ้นมาได้!

‘ยังอีกสองวัน แค่ยืนหยัดอีกสองวัน’

จ้าวเฮ่าเลียริมฝีปากแห้งกร้านของตน พลางให้กำลังใจตัวเองเงียบๆ ในใจ

ทันใดนั้นพลันปรากฏดาวตกส่องสว่างดวงหนึ่งบนฟ้ายามค่ำคืน ลากผ่านผืนฟ้ามืดมิดเข้ามา

ใช่ ดาวตกดวงนี้ก็คือต้นกำเนิดอัคคีอรุณใต้ที่มาพร้อมกับเสี้ยวดวงจิตของเจ้ากระบี่สุริยะฟ้า ตอนนี้มันพุ่งลงมาด้วยความบังเอิญ

บึ้ม~!

จ้าวเฮ่าที่กำลังให้กำลังใจตัวเองเงียบๆ ในใจ! พลันรู้สึกเหมือนถูกกระแทกอย่างรุนแรง ตัวเขานอนหมอบลงไปกับพื้น เปลวเพลิงน่าสะพรึงติดไฟร่างจ้าวเฮ่าแล้วก็แทบจะปกคลุมทั่วร่างเขาในพริบตา

จ้าวเฮ่าแทบจะสิ้นสติไปภายใต้อุณหภูมิสูง เคราะห์ดีที่ความคิดยึดมั่นสุดท้ายค้ำจุนเอาไว้

นี่คือโชคลิขิตที่สหายเสิ่นบอกหรือ แต่สหายเสิ่นบอกว่าจะมาภายในสามวันนี่

ข้าเข้าใจแล้ว สหายเสิ่นทำเพื่อให้กำลังใจข้า ให้ข้าเปี่ยมไปด้วยจิตใจที่มุ่งมั่นกว่าเดิม

อีกทั้งเดิมทีคิดว่าสามวัน แต่สรุปเพิ่งวันแรกโชคลิขิตก็มาแล้ว

ใช่ สหายเสิ่นคงอยากจะทำให้ข้าตกใจเป็นแน่!

แม้โดนไฟแผดเผาทั่วร่างจะเจ็บปวดอย่างยิ่ง แต่จ้าวเฮ่าก็ไม่เกรงกลัวเลย ในทางตรงกันข้าม เขากลับตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะเขารู้สึกถึงพลังวิญญาณโหมซัดอีกครั้ง

ร่างจ้าวเฮ่าดูดซับเปลวเพลิงนั้นไป ทั้งยังหลั่งไหลเข้าไปยังจุดตันเถียนตามเส้นสายพลังปราณของเขาอย่างบ้าคลั่ง

จ้าวเฮ่าไม่พูดไม่จา แต่กอดความซาบซึ้งใจต่อเสิ่นเทียนไว้พลางโคจรวิชาเคล็ดอัคคีกระบี่ผลาญฟ้าสุดกำลัง

เขารู้สึกได้รางๆ ว่าเปลวเพลิงนี้โอนอ่อนต่อเขายิ่ง เหมือนกับมีเทพเจ้าปกปักอยู่ลับๆ

จ้าวเฮ่าครุ่นคิดในใจ ‘สหายเสิ่นจะต้องคาดการณ์ได้ก่อนแล้วแน่ สหายเสิ่นเก่งจริงๆ!’

แน่นอน ถ้าเจ้ากระบี่สุริยะฟ้าที่ตอนนี้กำลังพักฟื้นหายใจรวยรินได้ยินความคิดเหล่านี้ของเขาละก็ คงจะต้องฆ่าล้างบางตระกูลเขาเป็นแน่

อะไรคือสหายเสิ่นเตรียมเรื่องตกใจไว้ให้เจ้ากัน ข้าใช้พลังเฮือกสุดท้ายช่วยเจ้าต่างหาก!

ต้นกำเนิดอัคคีอรุณใต้หลั่งไหลเข้าไปในกายจ้าวเฮ่าทีละน้อยภายใต้การควบคุมของเจ้ากระบี่สุริยะฟ้า จ้าวเฮ่ารู้สึกเหมือนว่าตนทะลวงเยื่อบางชั้นหนึ่งเข้าไปสู่โลกใหม่ กระทั่งเขายังรู้สึกหลอมรวมกับเปลวเพลิงเป็นหนึ่งเดียว รู้สึกถึงลมหายใจของเปลวเพลิง

มีเสียงคุ้นหูหนึ่งดังขึ้นในความคิดเขา “ปะ…เป็นกายนักรบเก้าตะวันจริงๆ เจอกันครั้งแรกก็รู้สึกว่าเจ้าไม่ธรรมดาแล้ว ไม่นึกเลยว่าจะเป็นกายนักรบเก้าตะวันในตำนาน”

จ้าวเฮ่าอึ้งไปเล็กน้อย เขาจำเสียงนี้ได้ “ท่านหรือ ท่านหนวด ท่านออกมาได้อย่างไรกัน”

เจ้ากระบี่สุริยะฟ้าพูดด้วยความจำใจ “นี่ไม่สำคัญ ตอนนี้วิญญาณข้าอ่อนแอมาก ต้องหลับใหลเดี๋ยวนี้ ตอนนี้ที่ราบหมอกลับแลอันตรายมาก เจ้าไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ไปไกลเท่าไรยิ่งดี!”

เมื่อพูดจบ เสียงเจ้ากระบี่สุริยะฟ้าก็หายไป ไม่ว่าจ้าวเฮ่าจะถามอย่างไรก็ไม่ตอบกลับ นี่ทำให้จ้าวเฮ่าเข้าใจว่าอาจารย์หนวดของตนเหมือนจะอยู่สถานการณ์ที่ไม่สู้ดีนัก

‘ไม่ใช่สิ ถ้าที่ราบหมอกลับแลอันตราย แล้วพวกสหายเสิ่นล่ะ!’

จ้าวเฮ่ามีสีหน้ากังวลใจ ไม่ได้การ สหายเสิ่นมีบุญคุณให้ชีวิตใหม่กับข้า ตอนนี้ในละแวกใกล้เคียงมีอันตรายครั้งใหญ่ ข้าจะต้องไปแจ้งให้สหายเสิ่นในเมืองหมอกลับแล ให้เขาหนีไป!

เมื่อคิดได้ดังนั้น จ้าวเฮ่าก็เอาหัวโขกหน้าหลุมศพสามครั้ง “ท่านแม่ ลูกเฝ้าหลุมศพให้ท่านต่อไปไม่ได้แล้ว รอลูกช่วยสหายเสิ่นแล้ว วันหลังจะกลับมาเฝ้าหลุมศพให้ท่านอีกสองวันที่เหลือ!”

……..

กลางเมืองหมอกลับแล ยอดค่ายกลเทพสวรรค์มหึมาปกคลุมทั้งพระราชวังเอาไว้ ผู้ฝึกบำเพ็ญทั้งหมดผลัดกันมาส่งพลังวิญญาณใส่ยอดค่ายกลเพื่อต้านการโจมตีไว้

ทันใดนั้นเอง เถาจองจำเซียนที่โจมตีใส่ค่ายกลอย่างบ้าคลั่งก็เริ่มแห้งเหี่ยว ในไม่กี่ลมหายใจสั้นๆ เถาจองจำเซียนที่ตอนแรกยังโหดเหี้ยมกลับกลายเป็นเถ้าถ่านทั้งหมด