บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 156

บทที่ 156 แสดงความรักมักตายไว

เสิ่นเทียนหยัดกายขึ้น กระดูกทั่วร่างส่งเสียงดังเปรี๊ยะๆ

ประกายสายฟ้าสีทองกลับเข้าตรงระหว่างคิ้วอีกครั้ง เส้นผมที่ตั้งอยู่ก็ตกลงมาเช่นกัน

เขาหมุนตัวมองไปรอบๆ ก่อนพบว่าหุบเขามหึมาในตอนแรก ตอนนี้กลายเป็นซากปรักหักพังหมดแล้ว ทั่วร่างตนอมฝุ่นควันสีเทาดูสภาพจนตรอกยิ่ง นี่ทำให้เขารู้สึกไม่สุขใจยิ่งนัก

“ออกไปให้หมด!”

พลังวิญญาณโหมกระหน่ำกลายเป็นเครื่องเป่าลมพุ่งออกจากในกายเสิ่นเทียน พริบตาเดียวฝุ่นควันทั้งหมดบนตัวเขาก็ถูกกระเทือนออก อาภรณ์กลับมาสะอาดสะอ้านอีกครั้ง

ตอนนี้เสิ่นเทียนสวมเกราะนักรบ สวมหน้ากากขนหงส์ ยืนอยู่เพียงลำพังด้วยความโอหัง บุคลิกเป็นเอกแห่งยุค!

เขามองใจกลางหุบเขาที่ยุบลงไปนั้นด้วยความลังเลเล็กน้อย จะลงไปดูดีหรือไม่ ตามภาพโชคลิขิตที่เห็นเหนือศีรษะฟางฉาง ฟางฉางน่าจะเจอโชคลิขิตนี้ เพียงแค่เวลาไม่ค่อยถูกต้อง

ใช่ เสิ่นเทียนมาเร็วไป…

ตามการวิเคราะห์สถานการณ์ตอนนี้ ถ้าเสิ่นเทียนมาช้าไปวันสองวันก็จะไม่เจอกับเถาจองจำเซียนบุกเมือง แน่นอนด้วยวงรัศมีเหนือศีรษะเขาก็ไม่แน่ว่าจะหาที่นี่เจอด้วยตนเอง

สรุปคืออุปสรรคครั้งนี้อาจจะกลับกลายเป็นโชคดีก็ได้ ตอนนี้ดูท่าน่าจะยังคุ้มค่า

หมอกวิญญาณบนที่ราบหมอกลับแลยังไม่สลายไป ตอนนี้หุบเขาถูกหมอกวิญญาณปกคลุมอีกครั้งแล้ว แต่หลังจากกินของเหลวเถาจองจำเซียนไปจำนวนมาก ทำให้ภูมิต้านทานต่อหมอกวิญญาณบรรลุถึงระดับสูงสุด

เขามองเห็นรางๆ ว่าในหุบเขาไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ มารดาเถาลวี่จีน่าจะตายตกเป็นเถ้าธุลีในเคราะห์ภัยสวรรค์แล้ว

เหอะๆ ก็พวกเจ้าสองคนมาแสดงความรักกันต่อหน้าข้า แสดงความรักมักตายไว บำเพ็ญเซียนหลายพันปี หลักการแค่นี้ก็ยังไม่เข้าใจรึ

แน่นอน ต่อให้เป็นเช่นนั้นเสิ่นเทียนก็ยังไม่บุ่มบ่ามบุกเข้าไปใจกลางหมอกวิญญาณ แต่เดินอ้อมไป

เขาต้องสำรวจใจกลางหุบเขาทุกมุมจนกว่าจะมั่นใจว่าจะไม่มีปัญหาอย่างก่อนหน้านี้อีก ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นคนใหญ่คนโตระดับฝ่าด่านเคราะห์ ใครจะรู้ว่ายังมีคนรับช่วงต่ออยู่หรือไม่

เสิ่นเทียนอ้อมหุบเขาเดินไปเดินมาพลันตาเป็นประกาย เห็นของดีเข้าแล้ว

นั่นคือไฟกองหนึ่งกำลังแผดเผาบนร่างซากเถากลืนกินเซียนเหี่ยวแห้งเน่าเปื่อย ทั้งไม่ลุกลามและไม่มอดดับ

เสิ่นเทียนจำได้ว่านั่นคือต้นกำเนิดอัคคีอรุณใต้ที่เจ้ากระบี่สุริยะฟ้าอัญเชิญออกมา หลังจากโดนตีแตกแล้วก็กระจายออกไป

นี่เป็นเพียงเศษส่วนหนึ่งของต้นกำเนิดอัคคีอรุณใต้ มีอานุภาพส่วนเล็กของอัคคีอรุณใต้ในมือเจ้ากระบี่สุริยะฟ้า

ไฟกองนี้ออกเป็นสีแดงฉาน ทุกส่วนคึกคักราวกับนกเพลิงน้อย ดูมีอานุภาพไม่อ่อนแอ

ส่วนเสิ่นเทียน หลังพบไฟกองนี้แล้ว ภายในกายเกิดอารมณ์ตื่นเต้นคุ้นเคยนั้นอีกครั้ง ต้องการ!

ใช่ เป็นพลังจากคัมภีร์คบเพลิงอีกแล้วที่กำลังแสดงความกระหายของตนต่อเสิ่นเทียน

เสิ่นเทียนเองก็จนปัญญากับเรื่องนี้ เหตุใดเจ้าถึงอยากกินอะไรไปเสียทุกอย่างล่ะ!

แต่วิชาที่ตนฝึกฝนกินอัคคีอรุณใต้ได้ เสิ่นเทียนย่อมยินดีมาก มีอย่างเดียวที่ทำให้เขากังวลคือในไตเขามีน้ำมวลหนักปฐมกาลแล้ว จะรับอัคคีอรุณใต้ได้อีกหรือ

คงไม่กระทบกระทั่งกันในกายแล้วน้ำไฟเข้ากันไม่ได้ ให้ข้าร่างระเบิดเดี๋ยวนั้นหรอกนะ!

อืม~

จะเสี่ยงอันตรายไม่ได้!

ความปลอดภัยมาเป็นอันดับหนึ่ง ฝึกเซียนอันดับสอง

เมื่อคิดได้ดังนั้น เสิ่นเทียนก็หยิบกล่องหินออกมาอย่างระมัดระวัง นั่นคือกล่องที่เขาถือโอกาสหยิบมาด้วยจากวิหารผู้อาวุโสเสินสุ่ยหลิงตอนอยู่ถ้ำเซียนวารีสวรรค์

ตอนนั้นมีกล่องหินทั้งหมดสามกล่อง นี่คือหนึ่งในนั้น เดิมทีบรรจุต้นกำเนิดน้ำมวลหนักปฐมกาล

ตอนนี้เสิ่นเทียนเอากล่องออกมาก่อนเก็บต้นกำเนิดอัคคีอรุณใต้กลุ่มนั้นเข้าไปอย่างระมัดระวังก่อนปิดผนึกไว้อย่างดี

ถึงร่างกายจะต้องการมาก แต่เสิ่นเทียนก็ไม่ใช่ผู้อ่อนแอที่โดนความปรารถนาของร่างกายครอบงำ เขาอดทนไม่กินได้!

เมื่อบรรจุต้นกำเนิดอัคคีอรุณใต้ลงกล่องหินอย่างดีแล้วก็เอาใส่แหวนเวหา จากนั้นเสิ่นเทียนเดินอ้อมใจกลางหุบเขาตรวจสอบเป็นวงกลมไปเรื่อยๆ

จนกระทั่งวนมาถึงรอบหนึ่งพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติจริงๆ แล้ว เสิ่นเทียนถึงควักป้ายคำสั่งเจ้ากระบี่ออกมาก่อนคลำทางเข้าไปอย่างระมัดระวัง

มือซ้ายถือป้ายคำสั่งเจ้ากระบี่ มือขวาถือโล่เทพเต่าดำ ปืนหยินหยางพิฆาตอสูรเก้ากระบอกลอยอยู่ข้างหลัง

ตอนนี้เสิ่นเทียนใส่อาวุธครบมือสุด พยายามไม่ให้มีอะไรผิดพลาดถึงที่สุด