บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 164

บทที่ 164 ศิษย์พี่ใหญ่ฟางฉางธาตุไฟเข้าแทรก

เมื่อเห็นเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ทำทีท่าว่าจะไม่ยอม จะลากมารดาเถาลวี่จีออกมาแล้ว เสิ่นเทียนก็ปาดเหงื่อ

เขาไม่รู้ว่ามารดาเถาลวี่จียังมีส่วนเล็กๆ สองสามชุ่นนั้นหนีรอดไปได้ แต่คิดว่ามันโดนกินไปแล้ว

ตอนนี้ถ้าเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์จะควบคุมสายฟ้ากระจายไปทั่วหุบเขาหมอกลับแลแล้วหาอีกฝ่ายไม่เจอล่ะจะทำอย่างไร

ถ้าอย่างนั้น พวกเขาจะไม่สงสัยว่าข้าเป็นนางปีศาจชุดผู้หญิงนั่นหรือ

เมื่อคิดได้ดังนั้น เสิ่นเทียนก็ตกใจกลัว “อาจารย์ระงับโทสะ ระงับโทสะก่อน!”

ประกายเซียนของเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์เกิดคลื่นขึ้น “เทียนเอ๋อร์ไม่ต้องร้อนใจ อาจารย์จะรับผิดชอบให้เจ้าเอง!”

มีคนปกป้องมันก็สบายอยู่หรอก แต่ตอนนี้เสิ่นเทียนยังไม่อยากสบาย “อาจารย์ ช่างมันเถอะ! ถึงมารดาเถาลวี่จีจะเข้าใจผิดจับตัวข้าไป แต่ก็ไม่ได้ทำร้ายข้า ปล่อยนางไปเถอะ!”

จางอวิ๋นซีข้างกายขมวดคิ้วเล็กน้อย เหตุใดศิษย์น้องต้องช่วยพูดให้ปีศาจนั่นด้วย อีกทั้ง…ยังเหมือนมีอะไรแปลกๆ

ซี้ด~!

หรือว่าปีศาจนั่นจะใช้วิชามายาทำให้ศิษย์น้องลุ่มหลงกัน

เมื่อคิดได้ดังนั้น จางอวิ๋นซีก็แอบประสานมุทราแก้วิชามายาใส่เสิ่นเทียน

อ๊าก ฟิน~

เสิ่นเทียนรู้สึกเบาไปทั้งตัว สบายไปทั่วร่าง

จางอวิ๋นซีถาม “ศิษย์น้องมั่นใจนะว่าจะปล่อยนางไป”

เสิ่นเทียนพยักหน้า “อาจารย์เป็นเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ คำพูดมีน้ำหนัก จะให้กลืนคำพูดง่ายๆ ได้อย่างไรกัน ตอนที่ปีศาจนั่นปล่อยข้ายังบอกว่าหุบเขานี่มีเหมืองแร่ศิลาวิญญาณแห่งหนึ่ง ยินดีจะให้ข้าเป็นการชดเชย”

พอได้ยินว่ามีเหมืองแร่ศิลาวิญญาณ นักพรตชราก็ตาแดงขึ้นมา “เหมืองแร่ศิลาวิญญาณรึ มันใหญ่เท่าใด หนาเท่าใด มีค่าพอหรือไม่”

เสิ่นเทียนพูดด้วยความจำใจ “น่าจะไม่เล็ก ถึงอย่างไรก็พอให้มารดาเถาลวี่จีใช้ฝึกบำเพ็ญจนเป็นจอมปีศาจเช่นนี้ได้”

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์มองเสิ่นเทียนลึกๆ “นางยินดีมอบเหมืองแร่นั้นให้เจ้าจริงๆ รึ”

เสิ่นเทียนพยักหน้าอย่างขาดความมั่นใจเล็กน้อย “อาจจะเพราะ…นางใจฝ่อกระมัง! ศิษย์ยินดีมอบเหมืองแร่นี้ให้แดนศักดิ์สิทธิ์ เพื่อเป็นการขอบคุณที่อาจารย์มาช่วยในวันนี้”

เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ส่ายหน้า “ในเมื่อเป็นของชดเชยให้เจ้าก็ต้องเป็นของเจ้าทั้งหมด แดนศักดิ์สิทธิ์รับไว้ไม่ได้ ช่างเถอะ ในเมื่อปีศาจนั่นขอโทษจากใจจริง ข้าก็จะให้โอกาสมันสักครั้ง วันนี้จะปล่อยมันไปก่อน

หากภายภาคหน้าปีศาจนี่ก่อกรรมทำชั่วจนแม้แต่สวรรค์และคนยังเคียดแค้นละก็ ข้าจะไม่ปล่อยมันไปแน่!”

เมื่อกล่าวจบ สายฟ้าทั่วฟ้านั้นก็ค่อยๆ จางหายไป

เถาน้อยสองชุ่นบนที่ราบไกลๆ ถอนหายใจโล่งอก

ทำข้าตกใจแทบแย่ ก็คิดว่าสวรรค์จะส่งสายฟ้ามาผ่าข้าเสียอีก!

สวรรค์ไม่มีทางเล่นงานข้าได้เต็มที่จริงๆ เหอะๆ มันก็มีแค่นี้แหละ! ข้าบรรลุนิพพานแล้ว แม้ของเหลววิญญาณนิพพานจะโดนนางหญิงสารชั่วนั่นเอาไปหมด แต่แก่นแท้สายเลือดของข้ายังอยู่ ขอแค่มีเหมืองแร่ศิลาวิญญาณช่วย ไม่ช้าก็เร็วต้องฝึกฝนกลับมาได้แน่!

ชะตาข้าข้าลิขิตเองมิใช่สวรรค์ลิขิต รอข้าฝึกบำเพ็ญใหม่สามพันปี จะพลิกฟ้าแก้ดวงชะตากลับมาอีกครั้ง!

เถาน้อยกำลังเพ้อฝันว่าหลังฝึกบำเพ็ญใหม่แล้วจะท่องแดนบูรพา กำราบเผ่ามนุษย์!

ทันใดนั้นสีเถาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทั้งเถาเริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง เพราะมันเป็นร่างเงาที่หุ้มด้วยสายฟ้าประกายเซียนร่างหนึ่งลอยขึ้นและพุ่งมาทางมัน

นั่นคือบุรุษผู้องอาจห้าวหาญ ใบหน้าถูกบดบังไว้หมด มองไม่เห็นเลย แต่เถาน้อยรู้สึกได้ว่าเจ้านี่แกร่งมาก!

ต่อให้เป็นมารดาเถาลวี่จีก่อนบรรลุนิพพานก็อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้บุรุษคนนี้ จึงยิ่งไม่ต้องพูดถึงเถาน้อยตอนนี้ที่พลังบำเพ็ญเหลือไม่ถึงหนึ่งส่วนหมื่น แม้แต่ผู้ฝึกบำเพ็ญระดับสร้างฐานธรรมดายังลำบาก

‘บัดซบ เหตุใดผู้อริยะเผ่ามนุษย์ถึงชอบบุกมาที่ราบหมอกลับแลของข้าจริง มันจะรังแกเถาเกินไปแล้ว! รอก่อนเถอะ! รอข้าฝึกบำเพ็ญใหม่สามพันปี กล้าพูดเลยว่าพวกเจ้ารอลงนรกได้เลย!’

มารดาเถาลวี่จีกำลังด่าสาปในใจ พลันรู้สึกว่าก้นเริ่มสั่นสะเทือนขึ้นมา มันรู้สึกว่าข้างใต้ตนมีวัตถุมหึมากำลังขยับยึกยือไปมาไม่หยุด ดูรุนแรงมาก

ลางสังหรณ์เลวร้ายแผ่ซ่านไปทั่วร่างเถาน้อย ทำให้มันไม่สบายตัวเลย

ผู้อริยะเผ่ามนุษย์สารเลวนี่กำลังทำอะไร นี่จะฉวยโอกาสกันรึ!

เหมืองแร่ผลึกสีเขียวยักษ์ถูกดึงขึ้นมาจากพื้นดิน ลอยอยู่กลางอากาศ มันเหมือนกับมังกรฟ้า แผ่พลังวิญญาณเข้มข้นทุกส่วน ทำให้คนที่แค่เข้าใกล้ก็รู้สึกสบายไปทั้งตัว

นี่ก็คือเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ใช้ยอดวิชาดึงเหมืองแร่ศิลาวิญญาณในที่ราบหมอกลับแลขึ้นมา กล่าวได้ว่าเหมืองแร่ศิลาวิญญาณนี้มีค่าไม่เบาเลย เรียกได้ว่าสมบัติที่ประเมินค่าไม่ได้!

ลำพังแค่ศิลาวิญญาณสำเร็จรูปในเหมืองแร่ตอนนี้ก็มากพอจะซื้ออาณาจักรใหญ่ๆ ได้หลายอาณาจักรแล้ว และที่สำคัญกว่านั้นคือในเหมืองแร่ศิลาวิญญาณแฝงไว้ด้วยความลี้ลับ สามารถดูดพลังวิญญาณที่ลอยอยู่ในฟ้าดินได้