บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 179

ภาคที่สี่ สนามรบบรรพกาล…มหาโชคอยู่เหนือศีรษะ

บทที่ 179 ลงโทษคัดพุทธคัมภีร์หมื่นจบ

ณ โลกภูเขาวิญญาณเล็กแห่งดินแดนบูรพา แดนศักดิ์สิทธิ์เสียงอัสนี

ที่นี่คือแดนสุขาวดีที่ฝ่ายพุทธสร้างขึ้น แสงพุทธสว่างไปหมื่นจั้ง

ประตูมิติทางเข้าแดนศักดิ์สิทธิ์วางกระจกพุทธเคลือบมันเงาเจ็ดสิ่งเลอค่าด้านหนึ่ง

กระจกพุทธด้านนี้ฝังทองคำม่วง เงินหิมะ เครื่องเคลือบ ภูตน้ำ ไข่มุก ปะการังและหินโมรา

นี่คือเจ็ดสิ่งเลอค่าของศาสนาพุทธ ล้วนเป็นระดับสูงสุดในสมบัติล้ำค่า ทั้งยังได้รับการปลุกเสกจากนักบวชศักดิ์สิทธิ์แห่งแดนศักดิ์สิทธิ์เสียงอัสนี

ผู้เข้าฝ่ายนี้จะได้รับแสงพุทธส่องสว่าง จะลืมเรื่องกลุ้มในใจ จิตใจขาวสะอาดเป็นอิสระ กระทั่งกระจกพุทธเคลือบมันเงายังส่องแสงไปไกลร้อยลี้ ปกคลุมไปครึ่งแถบฟ้า

มองไกลๆ จะเห็นตีนเขามีพุทธสาวกซื่อตรงอยู่ พวกเขาเป็นสาวกที่หมั่นฝึกบำเพ็ญกระตือรือร้นที่สุด เดินเท้าหมื่นลี้มาแสวงบุญ

ในคนพวกนี้ไม่ขาดผู้บำเพ็ญที่มีพลังอ่อนแอเลย เห็นได้ชัดว่าขี่กระบี่บินมาได้ แต่เพื่อแสดงความจริงใจของตน พวกเขาจึงเดินเท้ามาไกลหมื่นลี้ อีกทั้งเดินสามเก้ายังน้องลงกราบหนึ่งที

นี่ก็คือแดนศักดิ์สิทธิ์เสียงอัสนี แม้แต่ในยี่สิบแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งดินแดนบูรพา ที่นี่ก็ยังเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์สูงสุด

มันแบกศาสนาพุทธทั้งแดนทะเลทรายประจิม หยั่งลึกจนเรียกได้ว่าไม่อาจประมาณได้

……

เมืองพุทธเสียงอัสนีใกล้ๆ กับโลกเขาวิญญาณเล็ก ตรงค่ายกลเคลื่อนย้าย

ปรากฏแสงพุทธขึ้นจากความว่างเปล่า ส่องแสงฟ้าครึ่งแถบสว่างระยิบระยับ

ท่ามกลางแสงพุทธส่องสะท้อนจะเห็นพระอรหันต์แปดร้อยรูปและมังกรสวรรค์เกรียงไกรทอดตัวยาวรางๆ

เสียงสวดมนต์ดังขึ้นจากมวลอากาศ เหมือนพระพุทธองค์นั่งสวดมนต์อยู่ จะพาปุถุชนข้ามฟาก และยังมีเสียงมู่อวี๋ดังมาปานน้ำหลาก แฝงไว้ด้วยท่วงทำนองแห่งพุทธที่โปรดทุกชีวิต ลี้ลับอย่างยิ่ง

ทันใดนั้นก็ปรากฏนักบวชจีวรขาวหนุ่มผู้หนึ่งกลางฟ้าดินตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เขากำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ จะเห็นปรากฏการณ์ต้นไม้เทพโพธิ์ขนาดใหญ่ข้างหลังเขารางๆ ดูจริงจังอย่างยิ่ง

นักบวชหนุ่มท่านนี้เหนือธรรมดามาก ดึงดูดสายตาของทุกคน

ใช่ ปรากฏการณ์เหมือนเดิมทุกประการ ไม่มีเปลี่ยนไปเลย

นักบวชจีวรขาวท่านนี้ก็คือบุตรพุทธะขู่ตัว เขาเริ่มใช้คุณสมบัติพิเศษอีกแล้ว

แต่ช่วงที่เขาปรากฏตัวนั้น ก็มีสาวกคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วตรงฐานค่ายกลเคลื่อนย้าย

พวกเขาสวดภาวนาเสียงเบา แววตาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น ดูจริงใจอย่างชัดเจน

บุตรพุทธะขู่ตัวเหมือนจะชินกับเหตุการณ์นี้แล้ว จึงถอนหายใจด้วยความจนปัญญา เอฟเฟคพิเศษค่อยๆ หายไป จนเมื่อเขาเดินไปได้ไม่นาน สาวกพวกนั้นก็พากันแยกย้ายไปรวมกันตรอกเล็กลึกลับ

คนหัวโล้นสวมหมวกคนหนึ่งรออยู่ตรงนั้น “แสดงใช้ได้”

คนหัวโล้นถือศิลาวิญญาณถุงหนึ่งและแจกจ่ายให้ทุกคน

“คงเต๋อ คงอวิ๋น คงเซ่อ พวกเจ้าประจบได้ดีมาก”

“พรุ่งนี้มารับป้ายคำสั่งศิษย์นักบวชระดับสูง เริ่มการแสดงแสวงบุญเถอะ!”

“อาจารย์ชื่นชมพวกเจ้านะ พยายามต่อไป อีกเดี๋ยวพวกเจ้าก็มีสิทธิ์ปลงผมแล้ว ส่วนคนอื่นๆ แสดงแบบขอไปที โอ้อวดเกินจริงไป ยังต้องฝึกอีก”

ในกลุ่มคน สาวกหนุ่มสามคนรับศิลาวิญญาณที่มากกว่าต่างมีสีหน้าดีใจ

“ขอบคุณอาจารย์ เราจะพยายามต่อไป จะปลงผมออกบวชให้ได้ก่อนกำหนด!”

……

บุตรพุทธะขู่ตัวไม่รู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตรอกเล็กนั้น

ตอนนี้บุตรพุทธะขู่ตัวมาถึงทางเจ้าโลกเขาวิญญาณเล็ก เดินหนึ่งก้าวเข้าไปในนั้น

ภาพตรงหน้าเปลี่ยนไปทันที บุตรพุทธะขู่ตัวมาปรากฏตรงกลางลานประกอบพิธีที่ปกคลุมด้วยแสงไร้ที่สิ้นสุด จากนั้นจึงเห็นว่าโลกเล็กแห่งนี้ไม่ได้มีพืชไม้ใบหญ้า มีก้อนเมฆและสายรุ้งเหมือนแดนศักดิ์สิทธิ์ แต่ดูหรูหราสว่างไสวอย่างยิ่ง

บุตรพุทธะขู่ตัวมาปรากฏตรงหน้าขั้นบันไดสวยงามที่สูงเสียดเมฆ ขั้นบันไดนี้มีความกว้างพันจั้ง และที่น่าตกใจกว่านั้นคือบันไดปูด้วยทองคำ เปล่งแสงไร้ที่สิ้นสุด