บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 210

บทที่ 210 โปรดเอาชนะข้า!

คำพูดของข่งเมิ่งทำให้จินอวี่ถึงกับชะงักงัน

ก่อนพูดยังพูดไว้ดิบดีไม่ใช่หรือว่าเป็นเรื่องง่ายๆ!

เหตุใดตอนนี้เซียนข่งเมิ่งกลับพูดแทนบุตรศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ ยังมีจุดยืนอยู่อีกหรือไม่?

“เซียนหญิง เจ้าต้องรับผิดชอบให้พวกเรา ห้ามกลับคำ!”

จินอวี่ดูคับอกคับใจมาก สู้ก็สู้ไม่ได้ ได้แต่คุยเหตุผล

ถึงอย่างไรหากไม่มีข่งเมิ่งหนุนหลัง เขาคงสู้ไม่ได้กระทั่งฉินอวิ๋นตี๋ที่รัวยิงอย่างสุดกำลัง

สนามรบบรรพกาลสมควรตายนี่ เหตุใดถึงจำกัดแต่ผู้แข็งแกร่งระดับแก่นพลังทองขึ้นไป มันไม่ยุติธรรมเกินไปแล้ว!

ถ้าไม่ใช่เพราะถูกจำกัดศักยภาพไว้ จินอวี่คงไม่หวาดกลัวเช่นนี้ เขามีความมั่นใจว่าจะสังหารทุกคนได้ด้วยตัวคนเดียว!

จะเสียดายก็แต่โลกนี้ไม่มีคำว่าถ้าหาก

การจะจับตัวบุตรศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ก็มีแต่ต้องพึ่งข่งเมิ่ง

ข่งเมิ่งเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของจินอวี่ นางเอาแต่จ้องเสิ่นเทียน

นางรู้สึกได้ว่าชายคนนี้มีพลังบริสุทธิ์ที่เร่าร้อนและเอ่อล้นอย่างยิ่งอยู่ในตัว นางมองเสิ่นเทียนและรู้สึกว่าตนเหมือนเห็นภูเขาไฟลูกหนึ่ง ซึ่งอาจจะถูกหินหนืดภูเขาไฟที่พุ่งออกมาจมหายไปได้ตลอดเวลา

“กับอีแค่ระดับสร้างฐานตัวเล็ก ศาสตร์หลอมกายเทพมารยังแค่ระดับเหนือสามัญ แต่กลับปล่อยพลังเช่นนี้ออกมาได้!”

ข่งเมิ่งพึมพำกับตัวเอง “หากเจ้ารวมแก่นพลังสำเร็จ ข้าก็อาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้เจ้า

บุตรศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ บอกข้านามของเจ้าได้หรือไม่”

ช่วงที่ข่งเมิ่งพิจารณามองเสิ่นเทียน เสิ่นเทียนเองก็พิจารณามองข่งเมิ่งอย่างละเอียดเช่นกัน

แต่ในใจเขาไม่ได้คิดว่าข่งเมิ่งแข็งแกร่งเพียงใด แต่คิดว่าเจ้านี่เป็นชายหรือหญิงกันแน่

จะว่าไปไหนว่ามีแค่นกยูงตัวผู้ที่รำแพนหางได้ไม่ใช่หรือ! เหตุใดข้างหลังเด็กสาวเผ่านกยูงนี่ถึงเกิดปรากฏการณ์รำแพนหางเช่นนี้

หรือว่าเด็กสาวคนนี้จะเหมือนกับข่งเสวียนในโลกมืดมน เป็นคนใหญ่คนโตที่ชอบแต่งหญิงนั่นกัน

เมื่อคิดได้ดังนั้น เสิ่นเทียนพลันมีสีหน้าแปลกประหลาดขึ้นมา “เจ้าเป็นใครกัน”

ข่งเมิ่งเอ่ย “ข้าเสียมารยาทเอง น่าจะแนะนำตัวเองก่อน ข้าคือข่งเมิ่งท่านหญิงน้อยรุ่นปัจจุบันของเผ่าเทพนกยูงดินแดนทักษิณ ได้ยินว่าดินแดนบูรพามีโอรสสวรรค์มากมาย ก็หวังจะมาประลองกับโอรสสวรรค์ดินแดนบูรพาบ้าง

บุตรศักดิ์สิทธิ์เจ้ามีศักยภาพแข็งแกร่งมาก ตอนนี้ทุกคนในสนามรบบรรพกาลถูกจำกัดพลังบำเพ็ญไว้ระดับสร้างฐาน ข่งเมิ่งหวังว่าจะได้สู้กับเจ้า รับการสั่งสอนจากศักยภาพของโอรสสวรรค์ดินแดนบูรพา”

น้ำเสียงข่งเมิ่งนุ่มนวลกว่าเดิมมาก เพียงแค่ยังไม่ได้เก็บการท้าทายเสิ่นเทียน

เห็นได้ชัดว่านี่คือหญิงที่หยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างแท้จริง

นางลองไร้พ่ายและโดดเดี่ยวอย่างถึงที่สุดมาแล้ว ความกระหายในคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งจึงพุ่งถึงจุดสูงสุด

เมื่อเห็นข่งเมิ่งจ้องตนเขม็งด้วยแววตาเร่าร้อนแล้ว เสิ่นเทียนก็รู้สึกว่าตนไม่เป็นตัวของตัวเองนิดๆ

สายตาของสาวคนนี้มีความรุกรานมากเกินไปแล้ว มั่นใจนะว่าอยากจะสู้กันจริงๆ

จะว่าไปในเรื่องไซอิ๋ว ก็เหมือนว่านกยูงจะชอบกินคนมาก แม้แต่พระยูไรยังโดนกลืนไป

ซี้ด นางคงไม่ได้คิดจะใช้การประลองมาหลอกกินข้ากระมัง!

เมื่อคิดได้ดังนั้น เสิ่นเทียนระแวงขึ้นมาทันที

เขายิ้มอ่อนๆ “ท่านเซียนเป็นโอรสสวรรค์ดินแดนทักษิณ เดินทางไกลมาถึงดินแดนบูรพา เสิ่นเทียนเป็นบุตรศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ ก็ควรจะต้อนรับอย่างเป็นมิตร

จะไปอาศัยช่วงที่เจ้าเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางมาประลองกับเจ้าได้อย่างไร แบบนี้มันฉวยโอกาสกับคนอื่นมากเกินไป การท้าประลองครั้งนี้ไว้ก่อนเถอะ!”

เมื่อได้ฟังคำพูด ‘ตรงไปตรงมา’ ของเสิ่นเทียนแล้ว แววตาข่งเมิ่งมีความชื่นชมมากขึ้น “บุตรศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ สมกับเป็นเจ้าจริงๆ! แต่ข่งเมิ่งเฝ้ารอการต่อสู้อย่างถึงอกถึงใจมานานมากแล้ว จนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ!

บุตรศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ ลงมือเถอะ! ข้าเฝ้ารอคู่ต่อสู้ที่แท้จริง โปรดเอาชนะข้า!”

โปรดเอาชนะข้า!

สี่คำนี้ออกจากปาก ความนุ่มนวลในแววตาข่งเมิ่งก็หายไปจนสิ้น แต่แทนที่ด้วยจิตมุ่งมั่นในการต่อสู้อันแรงกล้า แสงเทพห้าสีข้างหลังแผ่กระจายออก

แสงเทพห้าสีมืดฟ้ามัวดินนั้นเหมือนกับนกยูงสูงสิบจั้งกำลังรำแพนหาง สวยงามอย่างยิ่ง

แต่สิ่งที่อันตรายที่สุดมักจะซ่อนอยู่ในความสวยงามนั้น

เมื่อแสงเทพห้าสีแผ่ขยายออกทั้งหมด เสิ่นเทียนรู้สึกถึงสัญญาณเตือนในตัวดังขึ้นอย่างรุนแรง เห็นได้ชัดว่าแสงเทพห้าสีนี้ไม่ธรรมดามาก ถ้าโดนสาดผ่าน เกรงว่าคงต้องเจอกับปัญหาใหญ่

ทันทีที่เห็นแสงเทพห้าสีพุ่งมาทางตน ดวงตาเสิ่นเทียนหรี่แคบลงทันที ยันต์ระเบิดอัสนีหยินหยางหลายสิบแผ่นลอยออกไป

ยันต์ระเบิดอัสนีหยินหยางที่ลอยออกไปทุกแผ่นพุ่งใส่แสงเทพห้าสีเหมือนกับกระบี่เทพทะลวงนภา

ความเร็วนั้นไม่ด้อยไปกว่าแสงเทพห้าสีเท่าไร

จ้าวเฮ่ามีแววตาสนอกสนใจนิดๆ “วิชากระบี่สุดยอดมาก พุ่งออกไปอย่างฉับพลัน รวดเร็วถึงขีดสุด!”

เขามองยันต์ระเบิดอัสนีที่แฝงด้วยไอกระบี่ออกไปพลางพูดงึมงำกับตัวเอง “สมกับเป็นศิษย์พี่เสิ่น นี่คือความเร็ว!”

กุ้ยกงกงกับฉินเกามองเสิ่นเทียนด้วยแววตาเร่าร้อน “องค์ชายแข็งแกร่งขึ้นอีกแล้ว ไม่อยากเชื่อว่าจะใช้ยันต์ระเบิดอัสนีสำแดงวิชากระบี่เช่นนี้ได้!”

“หรือว่านี่จะเป็นระดับสูงสุดที่บันทึกไว้ในคัมภีร์มารสู่สุริยัน ต้นไม้ใบหญ้าหินและดอกไม้ ทุกสรรพสิ่งล้วนเป็นกระบี่หรือ”

เสิ่นเอ้าก้มหน้ามองกระบี่ในมือตนพลางถอนหายใจอย่างจนปัญญา “ข้าไม่คู่ควร!”

…..

ยันต์ระเบิดอัสนีพุ่งใส่แสงเทพห้าสีพร้อมกับไอกระบี่คมกริบ ฉีกแสงเทพห้าสีแตกเป็นร่องรอย

บึ้ม~!

บึ้มๆๆ~!

บึ้มๆๆๆ~!

เสียงระเบิดดังขึ้นต่อเนื่อง แสงเทพห้าสีถูกชะลอช้าลงไปชั่วพริบตาเดียว ทว่าในเวลาพริบตาเดียวนั้น ตัวเสิ่นเทียนออกจากการปกคลุมของแสงเทพห้าสีแล้ว

เสิ่นเทียนมองข่งเมิ่งที่ตื่นเต้นกับการต่อสู้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากลองแล้วก็พูดอย่างจำใจ “เซียนหญิง ไฉนต้องสู้กันอย่างไร้ความหมายด้วย”

เสิ่นเทียนไม่เข้าใจจริงๆ การฝึกบำเพ็ญเซียนไม่ใช่เพื่อมีชีวิตยืนยาว มีชีวิตที่ดีรึไง!