บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 221

บทที่ 221 มีเอกลักษณ์เหมือนตอนข้ายังหนุ่ม!

เมื่อหมื่นปีก่อนมีเซียนแท้จริงลงมาจะเอาหอคอยนี่ไป แต่ถูกกำราบสิ้นชีพ

แล้วเจ้าจะให้เสิ่นเทียนเอามันไปหรือ

ทุกคนมองฉินอวิ๋นตี๋ เวลานี้หมดคำจะพูดนิดๆ

แต่ก็คิดได้ว่าเสิ่นเทียนรู้สึกถึงการเรียกหาของหอคอยนี้ห่างไปห้าร้อยลี้ อีกทั้งตั้งแต่ไหนแต่ไรมา แม้เสิ่นเทียนจะไปเกิดเรื่องที่ใด แต่ก็เปลี่ยนจากเรื่องร้ายกลายเป็นดีได้โชคลิขิตมาตลอด

ด้วยรูปแบบชะตาบุตรแห่งโชคของเสิ่นเทียน บางทีอาจจะกำราบหอคอยเทพนี่ได้!

ข่งเมิ่งอธิบาย “หอคอยเทพสงครามนี่ เล่าลือว่าเป็นของวิเศษเทพชั้นยอดของโลกเซียน แต่ถ้าจะกำราบมัน แม้แต่เซียนแท้จริงยังไม่มีทาง มีเพียงคนที่ได้รับการยอมรับเท่านั้นถึงจะมีโอกาส”

จินอวี่เกาหัว ดวงตาสีทองวาววับในตอนแรกสว่างยิ่งกว่าเดิม “จะได้รับการยอมรับอย่างไร”

ตอนนี้ในใจจินอวี่เร่าร้อนอย่างยิ่ง นี่คือสมบัติสุดยอดสูงสุดที่เคยสังหารเซียนแท้จริงมาแล้ว หากดวงดีได้รับการยอมรับจากหอคอยนี่ จะไม่เท่ากับไร้พ่ายในห้าดินแดนทันทีเลยหรือ

ถึงตอนนั้นข้าต้องกลัวเจ้าหนูเสิ่นเทียนอีกรึ คงจะเหยียบย่ำเขาได้ทุกนาทีเลย!

เมื่อคิดได้ดังนั้น จินอวี่ก็เผยรอยยิ้มแปลกๆ “หน้าหอคอยเทพมีประตู ผู้ฝึกบำเพ็ญระดับต่ำกว่ามหายานเข้าไปได้ทุกคน เล่าลือว่าทุกชั้นของหอคอยจะรวมเป็นผู้แข็งแกร่งระดับเดียวกับผู้ที่บุกมา หากเอาชนะร่างเงาที่หอคอยนี้สร้างออกมาได้ก็จะได้รับรางวัลล้ำค่า

รางวัลเช่นนี้อาจจะเป็นสมบัติวิญญาณ สมบัติศักดิ์สิทธิ์ล้ำค่า หรือสมบัติจากโลกเซียน วิชา กระทั่งอาจจะเป็นสิ่งมหัศจรรย์ฟ้าดิน!

หากพ่ายแพ้จะถูกเคลื่อนย้ายออกมา อีกทั้งผู้ฝึกบำเพ็ญทุกคนจะเข้าไปฝึกในหอคอยได้ครั้งเดียว เข้าไปซ้ำไม่ได้อีก แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้ข้าอ่านเจอในตำราโบราณของเผ่าเทพนกยูง รายละเอียดจริงเท็จประการใดยังยืนยันไม่ได้”

ตอนนี้เองเสิ่นเทียนยิ้ม “จะจริงหรือไม่จริง เราเข้าไปดูก็รู้แล้วไม่ใช่รึ”

เมื่อเอ่ยจบ เสิ่นเทียนก็ก้าวเท้ายาวไปทางประตูใหญ่ของหอคอยเทพสงคราม ไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย

ทันทีที่เห็นเสิ่นเทียนรุดหน้าไปอย่างไม่เกรงกลัวแล้ว ทุกคนข้างหลังอดเลื่อมใสมิได้

ถึงจะรู้ว่าหอคอยนี่เคยสังหารเซียนแท้จริงมาแล้ว ก็ยังเข้าไปฝึกฝนในหอคอยอย่างไม่ลังเลเลย

ความกล้าหาญตรงนี้มากพอจะทำให้คนนับถือ

สมกับเป็นเจ้า เสิ่นเทียน!

“สหายพูดถูก เข้าไปดูก็รู้เองว่าจริงหรือไม่”

ข่งเมิ่งตามหลังติดๆ เข้าไปหน้าประตูใหญ่หอคอยเทพสงคราม เคียงบ่าเคียงไหล่กับเสิ่นเทียน

ปัง~

ประตูใหญ่หอคอยเทพสงครามนั้นเปิดออก เปล่งแสงสว่างหลากสี ดูดเสิ่นเทียนกับข่งเมิ่งเข้าไป

“รอข้าก่อน หอคอยบ้านี้เป็นของข้า!”

จินอวี่มาถึงหน้าประตูใหญ่หอคอยสงครามด้วยความฮึกเหิม “รีบดูดข้าเข้าไป!”

ประตูใหญ่หอคอยเทพสงครามเปล่งแสงหลากสีอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้ไม่ได้ดูดเขาเข้าไป แต่ผลักเขาปลิวไป

ร่างจินอวี่กระเด็นไปหลายร้อยจั้ง ทั้งตัวฝังอยู่ในภูเขา ทั้งยังเห็นเป็นรอยกางแขนกางขา

ฉินอวิ๋นตี๋ส่ายหน้าอย่างจำใจ “เจ้าอินทรีโง่นี่ กล้าเสียมารยาทกับหอคอยเทพสงคราม นั่นคือสุดยอดสมบัติสูงสุดเชียวนะ!”

ซ่งฟู้กุ้ยข้างกายกลอกตาไปมาเหมือนนึกอะไรได้ จึงเดินมาหน้าประตูใหญ่

เขาแสดงความเคารพอย่างนอบน้อม “หอคอยเทพที่เคารพ ข้าคือสาวกของบุรุษรูปงามคนเมื่อครู่ ไม่ทราบว่าจะเข้าร่วมการฝึกฝนด้วยได้หรือไม่”

เมื่อเห็นซ่งฟู้กุ้ยประกาศความภักดีต่อเสิ่นเทียนตรงหน้าหอคอยเทพสงคราม เผ่าปีศาจเช่นเฮ่ออู๋ซวงถึงกับปาดเหงื่อ

นี่คือของวิเศษเทพสูงสุดเมื่อหมื่นปีก่อน เจ้าคิดว่ามันจะไว้หน้าคนธรรมดาอย่างเสิ่นเทียนหรือ

ต้องบอกว่าตาแก่คนนี้เพ้อฝันจริงๆ…

ปึง~

ทว่าตอนนี้เอง ประตูใหญ่ของหอคอยเทพสงครามก็เปิดออกช้าๆ จริง

ยิงแสงหลากสีใส่ตัวซ่งฟู้กุ้ยและรับเขาเข้าไปเหมือนก่อนหน้านี้

วินาทีนั้น เจ้านกเฮ่ออู๋ซวง ไป๋หลิง และทูจิ้วสามคนอึ้งไปแล้ว

นี่มันบ้าอะไรกัน!

แบบนี้ก็ได้หรือ

“มหัศจรรย์ มหัศจรรย์มากจริงๆ ต้องบันทึกไว้!”

หลิวไท่อี่หยิบพู่กันและแผ่นหยกออกมาจากแหวนเก็บของอย่างลำพองใจ ก่อนจะบันทึกไว้อย่างระมัดระวัง

‘ในการฝึกฝนสนามรบบรรพกาล หน้าหอคอยเทพสงคราม เพียงขานนามของท่านปรมาจารย์สวรรค์ก็จะมีแสงเทพหลากสีดูดเข้าไปในหอคอย ไปรับโชคลิขิต’

เจินจื้อเจี่ยทำเสียงจิ๊ๆ แปลกใจ ‘สมกับเป็นท่านปรมาจารย์สวรรค์บุตรศักดิ์สิทธิ์ ไม่นึกเลยว่าแม้แต่หอคอยเทพยังให้เกียรติ!’

สองคนเดินเคียงข้างกันมาหน้าหอคอยเทพสงคราม “ท่านหอคอยเทพ พวกเราก็เป็นสาวกของท่านปรมาจารย์สวรรค์เช่นกัน ขอร่วมการฝึกฝนได้หรือไม่”

ปึง~

แสงหลากสีสาดบนตัวเจินจื้อเจี่ยกับหลิวไท่อี่ ก่อนดูดสองคนเข้าไปในหอคอย

เวร ได้จริงๆ ด้วย!

ทุกคนที่เหลือตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

ฉินอวิ๋นตี๋หรี่ตาลงก่อนเดินช้าๆ มาหน้าหอคอย “ข้าเป็นศิษย์น้องของศิษย์พี่เสิ่น ขอให้หอคอยเทพรับข้าเข้าร่วมการฝึกฝนด้วย”

ปึง~

เสิ่นเอ้าเดินมาหน้าหอคอยด้วยความสับสนในใจ “ข้าคือพี่ชายของน้องสิบสาม ขอให้หอคอยเทพรับข้าร่วมการฝึกฝนด้วย”

ปึง~

เซียวหลิงกับหลี่เหลียนเอ๋อร์เดินข้างกันมาหน้าหอคอย “ข้าเป็นภรรยาของพี่เสิ่นเทียน ขอ…”

ยังพูดไม่จบ เซียวหลิงกับเหลียนเอ๋อร์ก็มองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย

ภรรยาหรือ

เหมือนจะมีประกายสายฟ้าวูบไหวบางๆ

ปึง~

ท่านหญิงเซียนเผ่ามนุษย์สองคนที่กำลังตึงเครียดถูกแสงหลากสีดูดเข้าหอคอยไปพร้อมกัน

‘ศิษย์พี่เสิ่นสมกับเป็นบุตรแห่งโชคจริงๆ นับถือๆ!’

จ้าวเฮ่าแอบปลงอยู่ในใจ ก่อนจะมาหน้าหอคอยเช่นกัน “แซ่จ้าวเป็นศิษย์น้องของบุตรศักดิ์สิทธิ์ หวังว่าหอคอยเทพจะไว้หน้า”

ปึง~

แสงเทพหลากสีดูดจ้าวเฮ่าหายเข้าไป

เฮ่ออู๋ซวงกับไป๋หลิงมองหน้ากัน ไป๋หลิงพูดอย่างจำใจ “ตอนนี้ก็ชัดมากแล้วนะ บุตรศักดิ์สิทธิ์เผ่ามนุษย์คนนี้คือผู้มีมหาดวงชะตาที่มีชะตาสวรรค์จริงๆ การจะเข้าหอคอยไปเอาโชคลิขิตก็ต้องยอมรับความรู้สึกตรงนี้!”

เมื่อเอ่ยจบ ไป๋หลิงก็เดินมาหน้าหอคอยด้วยใบหน้าแดง “ท่านหอคอยเทพ ข้าคือไป๋หลิงแห่งเผ่าเทพนกจาบฝน เป็นผู้เลื่อมใสบุตรศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ ขอเข้าไปได้หรือไม่”

ปึง~

ไป๋หลิงก็ถูกแสงเทพดูดเข้าไปเช่นกัน เหมือนกับทุกคนก่อนหน้านี้

เฮ่ออู๋ซวงตื่นตกใจในทันที แบบนี้ก็ได้หรือ แสร้งเป็นผู้เลื่อมใสบุตรศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ก็เข้าไปได้หรือ

แต่เจ้าคิดว่าโชคลิขิตในหอคอยเทพสงครามเล็กจ้อยนี่จะทำให้ข้าละทิ้งความโอหังและศักดิ์ศรีความบริสุทธิ์ของเผ่าเทพกระเรียนขาวได้รึ