บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 335

บทที่ 335 น้ำทะเลวันนี้ เปรี้ยวมาก! (2)

คุนซวีกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย อีกด้าน การต่อสู้ของเสิ่นเทียนกับคุนอวี้ก็เริ่มต่างฝ่ายต่างยืนกรานกันแล้ว

ตอนนี้เด็กสาวผมฟ้าคุนอวี้รู้สึกอึดอัดใจอย่างยิ่ง เพราะนางพบว่ายิ่งต่อสู้นานมากเท่าไร ตนก็ยิ่งทำอะไรเสิ่นเทียนไม่ได้มากเท่านั้น

ดวงตาเสิ่นเทียนขยับแสงสีเงินอ่อนๆ เหมือนจะอ่านทุกกระบวนท่าและวิชาหมัดของนางออก

ทุกครั้งที่นางเพิ่งจู่โจม เสิ่นเทียนก็เหมือนคาดการณ์จุดตกได้ กันนางได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ทางด้านความชำนาญในทักษะยุทธ์คุนเผิงของเสิ่นเทียน ก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนทำให้คุนอวี้ตาค้างอ้าปากกว้าง เหมือนกับจรวด

เพียงครึ่งชั่วยามกว่า ทักษะรบโบราณคุนเผิงของเขาจากน้ำครึ่งถังในตอนแรก เพิ่มมาเป็นระดับเชี่ยวชาญไม่มีกรอบตายตัว ใช้ได้ตามใจนึก

ในสายตาคุนอวี้ เสิ่นเทียนกลายเป็นคุนเผิงบรรพกาลไปแล้ว ทุกการกระทำสอดคล้องกับความลี้ลับที่เป็นหยินหยางไร้ขีดจำกัด

ท่วงทำนองมหัศจรรย์สูงสุดนั้น คือสิ่งที่เผ่าคุนสุญตาทั้งหมดมุมานะเฝ้าตามหา!

ทำให้คุนหลงใหลเหลือเกิน!

“เหตุใดเจ้าถึงเอาแต่ป้องกันไม่โจมตี หรือว่าชอบข้ากัน”

เมื่อเห็นเสิ่นเทียนเอาแต่ต้านการโจมตีของตนแต่ละครั้งอย่างสุขุม คุนอวี้พลันส่งกระแสจิตไปหาเสิ่นเทียน

‘เอ่อ’

เสิ่นเทียนอึ้งไปเล็กน้อย นี่มันเกี่ยวอะไรกัน

คุนอวี้ยิ้มหวาน พลันหยุดการโจมตี

“ช่างเถอะ ไม่สู้แล้ว ข้ายอมแพ้!”

นางสะบัดแขนเสื้อยาวสีฟ้าเบาๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม “การโจมตีของข้าทำอะไรเจ้าไม่ได้ เจ้าก็ทำใจทุบตีข้าไม่ลง สู้ไปไม่มีความหมาย”

เสิ่นเทียนพูดไม่ออก

ข้าพูดได้หรือว่าข้าแค่คิดว่าการทุบตีเจ้าต่อหน้าบิดาเจ้ามันดูเสียมารยาทไปหน่อย

เกิดบิดาเจ้าเป็นพวกหวงลูกสาวขึ้นมาจะทำอย่างไร

ช่างเถอะ ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอกับสตรีเพศที่เป็นพวกคิดไปเอง

ทำใจไม่ลงก็ทำใจไม่ลงเถอะ เจ้ามีความสุขก็พอ

ถึงอย่างไรก็อยู่ในถิ่นฐานคนอื่น เสิ่นเทียนคิดว่าตนต้องมีความเกรงใจบ้าง

อย่างน้อย ก็ปลอดภัย!

แม้เสิ่นเทียนจะไม่กลัวตาย แต่นี่ก็ยังไม่ได้สามประกายวารีเทพกับอาวุธอริยะเผ่าคุนสามชิ้นนั้นมาเลยไม่ใช่รึ

…..

พลังที่แผ่ออกจากตัวค่อยๆ เก็บกลับเข้าไป เสิ่นเทียนป้องมือให้คุนอวี้ “องค์หญิงใหญ่มีวิชาคุนลึกล้ำ ทำให้แซ่เสิ่นได้เปิดโลกกว้าง”

คุนอวี้กะพริบตาปริบๆ “เช่นนั้นจากนี้หากมีเวลาว่าง เราก็มาสู้กันอีก เปลี่ยนที่ประลองกัน”

เสิ่นเทียนยิ้ม “มีครั้งหน้าแน่นอน ในเมื่อมั่นใจว่าแซ่เสิ่นฝึกวิชาคุนเผิงสมบูรณ์ เช่นนั้นแซ่เสิ่นก็ขอคืนวิชาคุนเผิงสมบูรณ์ให้เผ่าท่านก่อนแล้วกัน!”

เสิ่นเทียนพูดจบ แววตาของคุนซวีและคุนอวี้พลันเร่าร้อนเป็นอย่างยิ่ง

ช่วยไม่ได้ ไม่มีเผ่าคุนใดต้านความยั่วยวนของวิชาคุนเผิงได้!

เพราะนี่เป็นมรดกที่เหมาะสมกับเผ่าคุนที่สุด และมีเพียงเผ่าคุนเท่านั้นที่จะแสดงความหมายลึกล้ำที่แกร่งที่สุดของวิชาคุนเผิงออกมาได้

อืม ยกเว้นเสิ่นเทียน

หากนำวิชาคุนเผิงกลับมาได้ ศักยภาพของเผ่าคุนจะเพิ่มขึ้นด้วยความเร็วน่าเหลือเชื่อ พลิกไปหลายเท่าก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

เมื่อสัมผัสได้ถึงความกระหายในวิชาคุนเผิงของสองคน เสิ่นเทียนจึงไม่ได้ล้อพวกเขาเล่นอย่างชาญฉลาด

เข่ายื่นมือขวาออกมาช้าๆ เอาฝ่ามือแนบกับฝ่ามือของคุนอวี้ ถ่ายทอดวิชาคุนเผิงฉบับสมบูรณ์ผ่านทางความคิดและพลังฤทธิ์ให้คุนอวี้

กระทั่งเสิ่นเทียนยังจัดระเบียบความเข้าใจในวิชาคุนเผิงของตนให้คุนอวี้ไปด้วยเป็นกรณีพิเศษ ถึงอย่างไรก็รับผลประโยชน์อีกฝ่ายมาเยอะ เสิ่นเทียนมีศักดิ์ศรีและศีลธรรมอยู่แล้ว

“นี่คือวิชาคุนเผิงฉบับสมบูรณ์รึ วิเศษ วิเศษจริงๆ!”

ใบหน้าคุนอวี้แดงก่ำด้วยความตื่นเต้นเพราะได้วิชาบรรพบุรุษ ปากพูดงึมงำกับตัวเองไม่หยุด เหมือนกับได้ตระหนักเสียงสวรรค์ในฉับพลัน

เสิ่นเทียนถึงกับพูดไม่ออก

เสิ่นเทียนเอ่ยขึ้น “องค์หญิงใหญ่ ปล่อยมือข้าก่อนได้หรือไม่”

คุนอวี้กำห้านิ้วมือเสิ่นเทียนแน่น ยังคงตระหนักอยู่ในความหมายลึกลับของวิชาคุนเผิง “คุนเป็นหยิน เผิงเป็นหยาง หยินหยางสอดคล้องกัน คุนเผิงเป็นชีวิต สุดยอด สุดยอดเลย!”

เสิ่นเทียนดึงมือออกเบาๆ แต่เหมือนว่าคุนอวี้จะจับไว้แน่นมาก ดึงไม่ออกเลย

เสิ่นเทียนพูด “องค์หญิงใหญ่ ไม่เช่นนั้นท่านก็ถ่ายทอดวิชาคุนเผิงให้กับผู้อาวุโสราชาเทพคุนก่อน แล้วค่อยกลับไปตระหนักรู้เอาเรื่อยๆ ดีหรือไม่”

คุนอวี้ยืนนิ่งอย่างนั้น “ที่แท้ความลี้ลับของการกลายเป็นเผิงก็เป็นเช่นนี้ มหัศจรรย์ มหัศจรรย์มาก!”

เสิ่นเทียนพูดไม่ออกแล้ว

……..

ราชาเทพคุนชำเลืองตามองคุนอวี้ “ขายหน้าบุตรศักดิ์สิทธิ์แล้ว อวี้เอ๋อร์ตกอยู่ในห้วงตระหนักรู้วิชาคุนเผิงมากเกินไป”

เอ่ยจบ เขาก็ลูบแขนเสื้อเบาๆ ส่งกระแสจิตไปเงียบๆ “สุขุมหน่อย อย่าใจร้อน!”

พลังมหาศาลลงตรงมือของเสิ่นเทียนกับคุนอวี้

มือของสองคนถูกกระแทกออก คุนอวี้ได้สติกลับมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน “ข้าอยู่ที่ใด เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น”

เสิ่นเทียนเงียบไป

บรรยากาศเก้อเขินนิดๆ ต้องเปลี่ยนเรื่อง!

ราชาเทพคุนหยิบแหวนวงหนึ่งมาจากอกเสื้อและส่งให้เสิ่นเทียน “ขอบคุณที่บุตรศักดิ์สิทธิ์นำวิชาคุนเผิงกลับมาคืนเผ่าเรา นี่คือน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ของข้า หวังว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์จะไม่ปฏิเสธ”

เสิ่นเทียนตาเป็นประกาย ก่อนจะรีบโบกมือด้วยรอยยิ้ม “ราชาเทพเกรงใจไปแล้ว วิชาคุนเผิงคือยอดวิชาเผ่าคุนมาตั้งแต่โบราณ กลับคืนสู่เจ้าของก็สมควร อีกทั้งวิชาคุนเผิงกลับสู่เผ่าคุน สำหรับแซ่เสิ่นแล้วเป็นเรื่องง่ายๆ ไฉนจะต้องการของตอบแทน!”