บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 36
ดินแดนบูรพา
ในดินแดนอันตรายเร้นลับแห่งหนึ่ง มีวิหารขนาดใหญ่ที่ดูมืดมนและน่ากลัวตั้งอยู่ ด้านในมีการบูชาป้ายวิญญาณเต็มไปหมด ป้ายวิญญาณเหล่านี้เปล่งประกายสีใสราวกับหยก
ทันใดนั้น หนึ่งในป้ายวิญญาณระเบิดอย่างกะทันหัน
ในความมืด มีร่างเงาหลายร่างตื่นขึ้น
“เป็นป้ายวิญญาณของเฮยเสวี่ย เขาถูกฆ่าตายในอาณาจักรต้าเหยียน”
“มีลูกประคำมารดาภูตผีเก้าโอรสอยู่ในมือ ในอาณาจักรต้าเหยียนมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถฆ่าเฮยเสวี่ยได้”
“หรือว่ากองกำลังของลัทธิศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในอาณาจักรต้าเหยียนถูกพบเข้าแล้ว?”
“สั่งให้เฮยมู่ไปตรวจสอบที่อาณาจักรต้าเหยียนและฆ่าคนผู้นั้นเสียเถอะ!”
“ถ้าหากเป็นไปได้ รับองค์ชายหกของอาณาจักรต้าเหยียนเข้าลัทธิด้วยเลย”
“ได้ยินมาว่าพรสวรรค์ของเจ้าหมอนี่ไม่เลวเป็นวัตถุดิบชั้นเยี่ยมสำหรับการต้อนรับการมาเยือนของวิญญาณศักดิ์สิทธิ์”
“ข้าน้อยรับคำสั่ง!”
……
แดนเทวาดาวประกายพรึก
น้ำตกที่ไหลเชี่ยวไหลลงมาจากความสูงสามพันฟุต ส่งเสียงอึกทึกราวกับเสียงฟ้าผ่า เมื่อไหลลงมาจากความสูงระดับนี้ แรงกระแทกของมันเพียงพอที่จะทำให้หน้าผาหินพังทลาย
ทว่าด้านล่างสุดของน้ำตกกลับมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ถือกระบี่ในมือฟาดฟันใส่น้ำตก
ผู้ชายคนนี้คือหลี่ฉางเกอ!
ส่วนด้านข้างของน้ำตก มีชายวัยกลางคนสวมชุดผ้าเนื้อหยาบยืนสง่าอยู่ตรงนั้น
เขาสะพายกระบี่ขนาดใหญ่และหนักไว้ที่แผ่นหลัง รอบตัวเต็มไปด้วยกลิ่นอายของผู้มีคุณธรรมที่สูงส่ง
ตอนนี้เขากำลังตำหนิหลี่ฉางเกอ
“ความเร็วช้าเกินไป!”
“พลังยุ่งเหยิงไม่เป็นท่า!”
“แขน ขา นิ้วมือ ล้วนแต่แข็งแรงไม่พอ!”
“ร่างกายคือรากฐาน หากต้องการฝึกร่างกระบี่ขั้นสูง จำเป็นต้องผ่านความยากลำบากนับพันครั้ง”
“กระบี่ของเจ้า ยังอ่อนหัดเกินไป”
ชายสวมชุดผ้าเนื้อหยาบมองหลี่ฉางเกอ “มีความสามารถเพียงเท่านี้ ยังกล้าพาน้องสาวของเจ้าทำตัวเหลวไหลไปทั่ว น่าขายหน้ายิ่งนัก!”
“ฝึกต่อไป หากยังฝึกเจตจำนงกระบี่แม่น้ำฉางไม่สำเร็จ ห้ามออกจากการปิดด่านบำเพ็ญ!”
ทันใดนั้น ชายสวมชุดผ้าเนื้อหยาบราวกับสัมผัสได้ถึงอะไรบางสิ่ง
เขามองไปทางตะวันตกของอาณาจักรต้าเหยียน “มีคนใช้ป้ายคำสั่งของข้า เจ้าหมอนั่นหรือ?”
ครุ่นคิดสักพัก ชายสวมชุดผ้าเนื้อหยาบยิ้มแล้วกล่าว
“ในเมื่อพกป้ายคำสั่งเจ้ากระบี่ติดตัวตลอด ถ้าเช่นนั้นการหาเขาคงไม่ใช่เรื่องยาก”
“จื่อหยางคุ้นเคยกับอาณาจักรต้าเหยียนพอดี ให้เขาไปพาเจ้าหมอนี่กลับมาก็แล้วกัน!”
“ข้าก็อยากเห็นเช่นกันว่าเป็นผู้ปราดเปรื่องแบบไหน”
“ถึงกล้ามาหลอกลวงลูกสาวของข้า!”
……
ดินแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ ยอดเขาสตรีศักดิ์สิทธิ์
กระเรียนเซียนร่อนลงพื้นอย่างเชื่องช้า หยุดอยู่ตรงหน้าร่างแบบบางร่างหนึ่ง
คนผู้นี้เป็นหญิงสาวสวมชุดเกราะนักรบและเสื้อคลุมสีขาว มีกระบี่สีเงินสะพายไว้บนแผ่นหลัง
นางสวมหน้ากากขนนกหงส์สีแดงบนใบหน้า ดวงตาทั้งคู่เป็นประกายราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า
นางลูบขนนกกระเรียนเซียนพลางหยิบศิลาวิญญาณหนึ่งก้อนใส่เข้าไปในปากกระเรียนเซียน
กระเรียนเซียนกลืนศิลาวิญญาณลงท้อง ขนนกทั่วตัวดูเปล่งประกายแวววับขึ้นทันใด
มันส่งเสียงร้องแล้วทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า บินไกลออกไป
ส่วนหญิงสาวเดินมาถึงขอบหน้าผาอย่างเชื่องช้า มีประกายสายฟ้าแลบผ่านในแววตา
ราวกับกำลังจะกลายเป็นเทพเจ้าแห่งสายฟ้าลงมาชำระล้างโลก!
“มีร่องรอยของลัทธิวิญญาณร้ายปรากฏขึ้นในอาณาจักรต้าเหยียน และยังสร้างบาปทำลายเมืองล้มล้างหมู่บ้าน!”
“สวนหมื่นวิญญาณ ลัทธิปรมาจารย์เซียน ถ้ำหุบเหวเดียวดายแห่งเขานามวสันต์ ท่านเซียนเสิ่นเอ้าเทียน?”
“ไม่เคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของคนผู้นี้มาก่อน ทางที่ดีอย่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับลัทธิวิญญาณร้าย!”
กล่าวจบ หญิงสาวเหาะเหินขึ้นบนท้องฟ้า
กระบี่สีเงินที่สะพายอยู่ด้านหลังพุ่งออกจากฝักในทันใด กลายเป็นประกายสายฟ้าถูกหญิงสาวเหยียบไว้ใต้เท้า
ฟิ้ว!
หายไปในสุดขอบฟ้าเพียงพริบตาเดียว!
……
อาณาจักรต้าเหยียน ห้องลับปิดด่านฝึกบำเพ็ญ
เสิ่นเอ้าหลับตาสนิท กัดฟัน ร่างกายกำลังสั่นไม่หยุด
เหงื่อท่วมตัว!
“อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น!”
“อ๊าก!”
เสิ่นเอ้าลืมตาขึ้นในทันที สีหน้าแดงระรื่น “ทะลวง!”
คลื่นพลังที่แข็งแกร่งระเบิดกระจายไปทั่วสี่ทิศแปดด้าน ทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวสะเทือนจนลอยกระเด็น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน