บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 374

บทที่ 374 ตามบุตรแห่งโชค จะปลอดภัยแน่นอน!

“ศิษย์น้อง เหตุใดเจ้าถึงคิดไม่ได้เช่นนี้ ข้าปล้นสุสานทุกแห่งเพื่อสำนักก็คิดว่าข้าสุดยอดที่สุดแล้ว แต่ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะหาวิชาสูงสุดมาคืนสำนัก และยังยอมพลีกายให้กับเต่าบ้าตัณหานั่นอีก

ศิษย์น้อง เจ้าทำเพื่อสำนักไปมากแล้ว ศิษย์พี่ซาบซึ้งใจมาก ซาบซึ้งใจยิ่งนัก!”

เมื่อเห็นนักพรตอ้วนที่กระบอกตาร้อนผ่าวและพูดไม่หยุดแล้ว เสิ่นเทียนก็กำหมัดแน่นขึ้นช้าๆ

เขาเค้นรอยยิ้มออกมา “ศิษย์พี่เข้าใจผิดแล้ว ข้า…”

นักพรตอ้วนรีบยกมือขวา ก่อนพูดสาบาน “ศิษย์น้องวางใจเถอะ ศิษย์พี่ไม่ใช่คนปากสว่างเช่นนั้น! เรื่องนี้ฟ้ารู้ดินรู้ เจ้ารู้ข้ารู้ตะพาบรู้!

หากมีใครรู้ความลับ จะต้องเป็นเพราะตะพาบนั่นไปบอกกับคนอื่น ต้องไม่ใช่ศิษย์พี่แน่นอน! หากข้าบอกคนที่สี่ ขอให้ศิษย์พี่ถูกห้าอัสนีสวรรค์ผ่า ปล้นสุสานจะต้องพบเจอสิ่งชั่วร้าย!”

ครืน~

เปรี้ยง~

เพิ่งเอ่ยจบก็มีเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นไม่ไกล

ทั้งยังได้ยินเสียงวิ่งหนีและร้องโอดครวญตื่นตระหนกเบาๆ ทำให้คนหนาวสั่น

เห็นได้ชัดว่าคนอื่นๆ เจอกับอันตรายและสิ่งชั่วร้ายในสุสานจักรพรรดิ

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อกับเสิ่นเทียนถึงกับพูดไม่ออก

เสิ่นเทียนหยิบยาลูกกลอนฟื้นพลังฤทธิ์จากในอกเสื้อออกมากินเล็กน้อย ก่อนจะพูดราบเรียบ “ศิษย์พี่อยู่ตรงนี้อย่าขยับ ข้าจะไปดูสถานการณ์หน่อย”

เมื่อเอ่ยจบ เสิ่นเทียนก็กลายเป็นแสงสีทองบินออกไปในทันใด หายวับไปตรงหน้าเยวี่ยอวิ๋นเต๋อ

“ศิษย์น้องรีบกลับมานะ ถ้าไม่มีเจ้าอยู่ข้างกายแล้วข้ารู้สึกไม่ปลอดภัย”

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อมองเสิ่นเทียนที่พุ่งทะยานไปไกลแล้วพลางรีบตะโกน

แน่นอน เสิ่นเทียนไม่สนใจเขา

ตอนที่แผ่นหลังเสิ่นเทียนหายไปตรงสุดเส้นทางนั้น เยวี่ยอวิ๋นเต๋อมีสีหน้าว้าวุ่นใจ

เขาพึมพำกับตัวเอง “ไม่นึกเลยว่าจะตกลงเงื่อนไขเรียนย่างก้าวเงาเทพอสุนีบาตกับตะพาบแก่นั่น ไม่อยากเชื่อว่าจะทำเรื่องเช่นนี้ เสียสติไปแล้ว!”

“ศิษย์น้องเล็กดูสุภาพเรียบร้อย ไม่อยากเชื่อว่าจะเปิดกว้างเช่นนี้ มองคนที่ภายนอกไม่ได้จริงๆ!”

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อไม่รู้เลยว่าขณะที่เขาพึมพำกับตัวเองนั้น ห้วงอากาศรอบตัวได้เกิดคลื่นกระเพื่อมขึ้นอย่างไม่ชัดเจน

เขาพึมพำต่อ “ไม่รู้ว่าต้องทำถึงขนาดไหนถึงจะได้ หากข้าไปหาตะพาบแก่นั่น ไม่รู้ว่ามันจะยินดีสอนข้าหรือไม่ หรือว่าจะบอกอาจารย์ตรงๆ ให้อาจารย์ออกมือจับตะพาบแก่นั่นมาลงโทษ

อาจารย์ให้ความสำคัญกับศิษย์น้องเล็กขนาดนั้น หากรู้ว่าตะพาบแก่นั่นกระทำชำเราศิษย์น้องเล็ก จะต้องออกมือแน่…”

ขณะที่เยวี่ยอวิ๋นเต๋อกำลังพูดงึมงำนั้น

เขาพลันขนลุกซู่ ความรู้สึกหวาดกลัวหลั่งทะลักขึ้นมา

สัมผัสอันเฉียบคมต่ออันตรายที่บ่มเพาะจากการปล้นสุสานมาหลายร้อยปีทำให้เขาต้องหลบไปด้านข้างตามจิตใต้สำนึก

บึ้ม~

กระบองยาวที่มาพร้อมกับพลังแห่งพายุสายฟ้า ฟาดใส่พื้นบนเส้นทางอย่างรุนแรง

วินาทีนั้น เยวี่ยอวิ๋นเต๋อโดนระเบิดจนหน้าดำเป็นเถ้าถ่าน ใบหน้าพลันย่ำแย่ขึ้นมา

“ระยำ สารเลวที่ใดกันถึงกล้าลอบกัดข้า!”

เมื่อเห็นคนชุดคลุมดำที่หลอมรวมกับห้วงอากาศแล้ว เยวี่ยอวิ๋นเต๋อมุมปากกระตุกเล็กน้อย

เขาโวยวายเสียงดัง “ข้าคือนักโบราณคดีอันดับหนึ่งของห้าดินแดน ล่วงเกินข้า เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะไปขุดหลุมบรรพบุรุษบ้านเจ้า!”

ชิ้ง~

เยวี่ยอวิ๋นเต๋อยังพูดไม่จบ คนชุดคลุมดำนั่นพลันกลายเป็นเศษเงาหลอมรวมเข้าไปในอากาศ

ตอนที่เขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งก็มาอยู่ข้างหลังเยวี่ยอวิ๋นเต๋อแล้ว กระบองยาวในมือกระแทกใส่หลังศีรษะเยวี่ยอวิ๋นเต๋อในมุมที่เจ้าเล่ห์อย่างยิ่ง

กระบวนท่านี้ไม่มีจิตสังหาร จุดที่โดนก็ไม่ถึงกับบาดเจ็บสาหัส

แต่หากถูกกระบองฟาด คงมีวิงเวียนศีรษะไปครู่หนึ่ง