บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน นิยาย บท 7

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นกล่าวเสริมว่า “อีกอย่างนะลุงกุ้ย กลับไปแล้วคัดลอกบทหลอมปราณของ ‘คัมภีร์มารสู่สุริยัน’ หนึ่งฉบับ แล้วมอบให้ฉินเกานำไปฝึกฝน”

“พ่ะย่ะค่ะ องค์ชาย”

กุ้ยกงกงไม่ได้มีข้อโต้แย้งแต่อย่างใด ในมุมมองของเขา ‘คัมภีร์มารสู่สุริยัน’ เดิมทีก็เป็นขององค์ชายอยู่แล้ว

เขาฝึกฝน ‘คัมภีร์มารสู่สุริยัน’ ทั้งหมดก็เพียงเพื่อหลังจากที่แข็งแกร่งขึ้นแล้ว จะสามารถปกป้ององค์ชายได้ดียิ่งขึ้น

ในเมื่อองค์ชายยินดีมอบเคล็ดวิชาให้ฉินเกา เขาย่อมไม่มีทางตั้งคำถามต่อองค์ชาย

“แล้วอีกอย่าง ท่านไปเตรียมห้องให้เสี่ยวเกาที่เขตเรือนหนึ่งห้องก็แล้วกัน!”

เสิ่นเทียนกล่าวจบ ก็เตรียมตัวหันหลังเดินจากไป

ในความคิดของเขา เดิมทีคัมภีร์มารสู่สุริยันเป็นโชคลิขิตของฉินเกาอยู่แล้ว แม้เขาไม่ให้ ในอนาคตฉินเกาก็ต้องพบโชคลิขิตอย่างอื่นอยู่ดี

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ไม่สู้ช่วยแล้วก็ช่วยให้ถึงที่สุด ถือโอกาสสร้างน้ำใจโดยที่ไม่ต้องเปลืองแรงไปด้วย

เช่นนี้หากในอนาคตถ้าฉินเการุ่งโรจน์ขึ้นมาจริง ตนเองก็จะมีสหายที่ยอดเยี่ยมเพิ่มขึ้นอีกคน สามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้

……

ความคิดของเสิ่นเทียนเรียบง่ายมาก แต่ทันทีที่เขากล่าวคำพูดประโยคนี้จบ

เรื่องอัศจรรย์ก็บังเกิดขึ้น!

เสิ่นเทียนรู้สึกว่าร่างกายของตนเองเบาหวิวในทันใด ราวกับได้รับการปลดปล่อยจากพันธนาการที่มองไม่เห็น

ความรู้สึกเช่นนั้นลึกลับซับซ้อน แต่ก็ให้ความรู้สึกที่เหมือนจริงมาก

ทันใดนั้นราวกับเขานึกอะไรขึ้นได้ รีบหันกลับไปมองทางฉินเกา

เขาเห็นว่าวงรัศมีที่อยู่เหนือศีรษะของฉินเกาเปลี่ยนไป จุดแสงสีเขียวที่ปะปนอยู่ก่อนหน้านี้หายไปอย่างสมบูรณ์ และกลายเป็นสีแดงวาววับทั้งหมด

เป็นเช่นเดียวกับครั้งแรกที่ได้พบกัน

เสิ่นเทียนหยิบกระจกออกมาจากในอกเสื้อ และมองวงรัศมีเหนือศีรษะของตนเองอย่างละเอียด

ถึงแม้ยังคงเป็นสีดำเหมือนเดิม แต่ไอมืดมนด้านบนจางลงไปไม่น้อย แลดูไม่เลวร้ายขนาดนั้นอีก

‘หรือว่าเป็นเพราะข้าคืนโชคลิขิตให้ฉินเกา ไม่ก็เพราะข้าได้รับส่วนแบ่งโชคลิขิตกับฉินเกาด้วย?’

เสิ่นเทียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ตัดสินใจลองพิสูจน์

เขาจ้องวงรัศมีเหนือศีรษะของฉินเกา กล่าวอย่างกะทันหันว่า “ช่างเถอะลุงกุ้ย ไม่ต้องถ่ายทอดคัมภีร์มารสู่สุริยันให้แล้ว”

ทันทีที่เขากล่าวจบ ก็เกิดความรู้สึกว่าทั่วร่างหนักเล็กน้อย

ส่วนวงรัศมีที่อยู่เหนือศีรษะของฉินเกากลับมาสลัวลงอีกครั้ง และเปล่งแสงสีเขียวเป็นจุดๆ ออกมา

ลุงกุ้ยพยักหน้า “ได้พ่ะย่ะค่ะ”

แม้ไม่เข้าใจว่าเหตุใดองค์ชายจึงเปลี่ยนใจ แต่ทุกสิ่งที่องค์ชายตัดสินใจ ต้องเป็นสิ่งที่ถูกแล้วแน่นอน

ลุงกุ้ยไม่มีทางตั้งข้อสงสัยเด็ดขาด

รอจนกระทั่งสีของวงรัศมีคงที่ เสิ่นเทียนถึงกล่าวอีกครั้ง “ข้ามาคิดดูแล้ว ถ่ายทอดให้ดีกว่า!”

เขาเพิ่งกล่าวจบ วงรัศมีเหนือศีรษะของฉินเกาก็เปล่งประกายเจิดจรัสขึ้นอีกครั้ง จุดแสงสีเขียวหายไปจนหมด

ทันใดนั้น เสิ่นเทียนตื่นเต้นอย่างยิ่ง

การคาดเดาของเขาถูกต้อง!

เป็นอย่างที่คิดจริงด้วย!

……

“รับบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”

ลุงกุ้ยที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งเริ่มรู้สึกจนปัญญา

ถึงแม้การว่าร้ายองค์ชายเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำเท่าไร แต่การที่องค์ชายไปหยอกล้อขันทีน้อยเช่นนี้

มันสมควรแล้วจริงหรือ

ในเวลานั้นเอง ฉินเกากล่าวด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “หรือไม่ก็ ไม่ต้องถ่ายทอดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

กล่าวตามจริง ฉินเการู้สึกกลัวเล็กน้อย

องค์ชายสิบสามมีพระเมตตาต่อเขามากเกินไป ไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตเขา ยังอนุญาตให้เขาอาศัยอยู่ในตำหนักใจพิสุทธิ์ และยังให้เขาไม่ต้องทำงาน

ตอนนี้ ยังจะถ่ายทอด ‘คัมภีร์มารสู่สุริยัน’ อะไรนั่นให้ตนเองอีก

ฉินเกาไม่รู้ว่าคัมภีร์มารสู่สุริยันคือสิ่งใด แต่สามารถทำให้องค์ชายสิบสามรู้สึกลังเลและอาลัยอาวรณ์ได้ จะต้องไม่ใช่อะไรที่ธรรมดาอย่างแน่นอน

ไม่แน่มันอาจจะเป็นมรดกตกทอดน่าทึ่งที่ล้ำค่าควรเมืองก็เป็นไปได้

สิ่งที่เขาติดค้างองค์ชายมากพอแล้ว ถ้าหากยอมรับ ‘คัมภีร์มารสู่สุริยัน’ อะไรนั่นอีก ไม่รู้จะตอบแทนคุณอย่างไร

ไม่มีสิ่งใดสามารถนำมาตอบแทนคุณได้หมด!

หลังจากฉินเกากล่าวจบ วงรัศมีเหนือศีรษะของเขาเปลี่ยนกลับมาเป็นสีแดงมีจุดสีเขียวปะปนอีกครั้ง

เสิ่นเทียนเริ่มไม่สบอารมณ์ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่กว่าเขาจะค้นพบวิธีเปลี่ยนดวงชะตาให้ดีขึ้นได้

จะยอมให้ฉินเกามาทำลายแผนการใหญ่ของตนเองได้อย่างไร

มีเช่นนี้ที่ไหนกันเล่า!

เสิ่นเทียนกลอกตา “ลุงกุ้ย พาเขาไปเถอะ!”

ลุงกุ้ยพยักหน้า “ถูกต้อง องค์ชายกำลังตื่นเต้น ตื่นเต้น ไม่ได้ร้องไห้ บ่าวจะพาเขาไปจัดแจงเดี๋ยวนี้ หลังจากนั้นจะเริ่มถ่ายทอดเคล็ดวิชาให้เขา”

ขณะมองดูกุ้ยกงกงและฉินเกาเดินจากไป เสิ่นเทียนเช็ดน้ำตา เริ่มครุ่นคิดหนทางต่อจากนี้

……

การฝึกบำเพ็ญในตอนนี้เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด เสิ่นเทียนไม่มีทางแตะต้องวิชายุทธ์ฝึกบำเพ็ญอะไรทั้งสิ้น จนกว่าวงรัศมีจะกลายเป็นสีขาวอย่างสมบูรณ์

ถึงอย่างไรประสบการณ์อันน่าเศร้าของเจ้าของร่างคนก่อนก็ยังตราตรึงอยู่ในสายตาของเขา!

ยามนี้เสิ่นเทียนพบวิธีเปลี่ยนดวงชะตาให้ดีขึ้นขั้นแรกแล้ว เป้าหมายต่อจากนี้คือทำตามขั้นตอนทีละขั้น ใช้ประโยชน์จากโชคลิขิตของผู้มีโชคอันประเสริฐให้มากขึ้นอีกหลายคน

หากเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ คิดว่าเขาน่าจะสามารถชำระล้างตัวเองให้บริสุทธิ์ กลับมาเป็นคนธรรมดาอีกครั้งได้อย่างรวดเร็ว

‘ไปหาผู้มีโชคอันประเสริฐจากไหนล่ะ!’

เสิ่นเทียนครุ่นคิด

ตามหลักแล้วผู้มีโชคอันประเสริฐล้วนแต่เป็นคนเหนือคน

ในพระราชวังอาณาจักรต้าเหยียน พวกคนที่มีตำแหน่งสูงก็มักจะมีโชคชะตาที่ค่อนข้างสูงด้วย

อย่างเช่นองค์ชายหกเสิ่นเอ้า มีพรสวรรค์ด้านการบำเพ็ญเซียนที่น่าตกใจ อีกทั้งขาข้างหนึ่งก้าวเข้าสู่แดนเทวาดาวประกายพรึกเป็นที่เรียบร้อย แค่ดูก็รู้ว่ามีโชคชะตาที่ดีมากอย่างแน่นอน

เสิ่นเทียนแทบจะมั่นใจได้เลยว่า อย่างน้อยวงรัศมีโชคชะตาของเสิ่นเอ้าก็น่าจะเป็นสีเขียวที่มีสีแดงปะปน

หรือแม้กระทั่งอาจจะเป็นสีแดงที่มีสีเขียวแซมอยู่!

ถ้าหากสามารถเฝ้าดูเสิ่นเอ้าในระยะยาว รอจนกระทั่งโชคลิขิตของเขาปรากฏแล้วแบ่งประโยชน์จากเขา เสิ่นเทียนเชื่อว่าดวงชะตาของตนเองจะเพิ่มพูนขึ้นอย่างมากแน่

แต่ปัญหาคือ ดูเหมือนเสิ่นเอ้าไม่ต้อนรับเขาเสียเท่าไร

หรือกล่าวอีกอย่างคือในพระราชวังอาณาจักรต้าเหยียน ดูเหมือนเสิ่นเทียนจะไม่เป็นที่ต้อนรับสำหรับพวกคนระดับสูงที่ค่อนข้างมีโชควาสนา

คนเหล่านั้นไม่ได้เชื่อฟังคำสั่งเหมือนขันทีน้อยเหล่านี้ พวกเขาสามารถหลีกเลี่ยงไม่พบหน้าเสิ่นเทียน

แม้กระทั่งพบหน้าก็ไม่อาจทำได้ ยังคิดจะจ้องเอาโชคลิขิตของพวกเขาอีก

จะเป็นไปได้อย่างไร

‘เหมือนเดินอยู่บนทางตัน ไม่ง่ายเลย!’

ตกลงควรจะไปหาบุคคลที่มีโชควาสนาและในขณะเดียวกันก็ยินดีจะเข้าใกล้เขาได้จากที่ไหนล่ะ!

ชั่วขณะนั้น เสิ่นเทียนจมอยู่ในภวังค์ความคิด

…………………………………………