บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 117

ดวงตาสดใสของมู่เยียนหรานจ้องไปที่ลู่จิ้นยวน ทันใดนั้นเธอก็ยกยิ้มน่าประทับใจ “คนที่ฉันรัก วันนี้เขาก็อยู่ที่นี่ด้วย”

ทุกคนที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ก็มองขึ้นไปตามสายตาเธอ แวบเดียวก็เห็นลู่จิ้นยวนที่ยืนอยู่ตรงนั้น

ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสบายๆ มีนิสัยเฉพาะตัวที่พิเศษและไม่เหมือนใคร ถึงจะมองโครงหน้าเขาไม่ชัด แต่แค่มองจากไกลๆ ก็น่าทึ่งแล้ว

“คบกัน คบกัน”

ไม่รู้ว่าใครเริ่มโห่แซว พอตะโกนขึ้นมา สถานที่ครึกครื้นแบบนี้ มักจะมีใครบางคนสนุกที่จะได้เห็น

ลู่จิ้นยวนขมวดคิ้วแน่น แทบไม่คิดเลยว่ามู่เยียนหรานจะทำแบบนี้

ไป๋ซินอวี๋เห็นเขาไม่พูดอะไร แทบไม่มีท่าทางอยากตอบสนองเลย ในใจก็ร้อนรนใจ พุ่งไปหาลู่จิ้นยวน “คนเยอะขนาดนี้ นายอย่าทำให้เธอขายหน้าต่อหน้าสาธารณะหรอกนะ? ”

มู่เยียนหรานยืนบนเวที มือของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ แค่แสดงออกไม่ชัดเจน ยังคงรักษารูปลักษณ์ที่สง่างามอยู่

ลู่จิ้นยวนเห็นความอ่อนแอในดวงตาเธอ สุดท้ายก็ไม่ได้ปฏิเสธ

“รีบลงไปสิ ไม่งั้นเธอต้องกระอักกระอ่วนตายแน่”

ไป๋ซินอวี๋เร่งเร้าลู่จิ้นยวนให้ลงไปข้างล่าง มู่เยียนหรานถึงได้โล่งอก ช่วงที่ลู่จิ้นยวนปรากฏตัว ก็พุ่งเข้าไปกอดเขา “ฉันรู้ว่าคุณจะไม่ปฏิเสธฉัน”

ลู่จิ้นยวนสีหน้าไร้อารมณ์ ห้อยมือกลางอากาศ ไม่ได้เลื่อนลงไป ฉวยโอกาสพาเธอออกไป หลังจากหลีกเลี่ยงสายตารอบๆ แล้ว ก็ปล่อยร่างมู่เยียนหราน

“ทำไมเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้? ”

น้ำเสียงลู่จิ้นยวนไม่พอใจ นิสัยควบคุมทุกอย่าง เขาเกลียดความรู้สึกที่ถูกคนจูงจมูก

มู่เยียนหรานทำแบบนี้ ถือเป็นการแตะเกล็ดมังกรของเขา

“ฉัน……” มู่เยียนหรานเห็นดวงตามืดมนของชายคนนี้ จู่ๆ ก็น้อยใจมาก “ฉันแค่อยากสารภาพรักกับคุณเท่านั้นว่าฉันชอบคุณ ฉันอยากให้คุณกลับมา ฉันก็เลยทำแบบนี้”

“จิ้นยวน ฉันรู้ว่าตอนแรกที่ฉันจากไปแบบเอาแต่ใจ มันทำร้ายคุณมาก แต่จริงๆ แล้วคืนนั้นฉันรอคุณที่สนามบินทั้งคืน ฉันคิดว่าคุณจะกลับมา”

ลู่จิ้นยวนฟังแต่ละคำของมู่เยียนหรานเงียบๆ

สำหรับการจากไปของเธอ ในใจเขาบอกว่าไม่มีปมเลย นั่นก็เป็นไปไม่ได้

ในปีนั้น จู่ๆ มู่เยียนหรานก็บอกว่าจะไปต่างประเทศเพื่อไล่ตามความฝัน ไม่สามารถหมั้นกับเขาได้ตอนนี้ ลู่จิ้นยวนจึงพูดออกไปว่าถ้าเธอไปจริงๆ พวกเขาก็จบกัน

เขาไม่รู้เลยว่าที่แท้มู่เยียนหรานเคยรอเขา

“แล้วสามปีนั้น จริงๆ ฉันเองก็ลำบากเหมือนกัน ฉันคิดมาตลอดว่าทำไมคุณไม่มาหาฉันเลย ถึงขนาดไม่ให้ตัวเองหวั่นไหว จะกลับมาเมืองเจียงเฉิงเพื่อตามหาคุณ ฉันโน้มน้าวให้พ่อแม่ฉันไปต่างประเทศ เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง จนกระทั่งฉันเรียนจบมหาวิทยาลัย ฉันรวบรวมความกล้าถามว่าช่วงปีที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับคุณบ้าง ถึงได้รู้ว่าคุณป่วยนอนโรงพยาบาลมาสามปี คุณรู้ไหมว่าตอนนั้นฉันเสียใจมากแค่ไหน”

“ถ้ารู้ว่าคุณประสบอุบัติเหตุเพราะไปตามหาฉัน ถ้ารู้ว่าต่อมาคุณจะทนกับเรื่องพวกนั้น ฉันต้องกลับมาแน่ๆ กลับมาแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แต่ตอนนี้พูดเรื่องพวกนี้มันก็สายไปแล้ว แต่ฉันไม่อยากทิ้งคุณไปแบบนี้ ทิ้งความรู้สึกของเรา ดังนั้นฉันกลับมาแล้ว ครั้งนี้ฉันจะไม่จากไปง่ายๆ ”

มู่เยียนหรานพูดอย่างน่าประทับใจ นี่คือความคิดที่แท้จริงของเธอ

ลู่จิ้นยวนฟังจบ เขาก็พบว่า หนามบางอย่างที่อยู่ในใจเขามาตลอดได้เหมือนถูกดึงออกไป เกิดความสุขที่หายไปนาน

หลังจากที่เขาฟื้นขึ้น ไม่ใช่ไม่เคยคิดว่าต่อไปกับมู่เยียนหรานจะเป็นอย่างไร แต่จนถึงตอนนี้ ได้ยินเธออธิบายความขัดแย้งทั้งหมดระหว่างทั้งคู่ทีละอย่าง เขาถึงได้ตระหนักอย่างแท้จริงว่าจริงๆ แล้วความสัมพันธ์นั้นได้ผ่านพ้นไปตั้งนานแล้ว

มู่เยียนหรานอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น ไม่อย่างนั้น ทำไมเขาถึงยืนกรานที่จะปฏิเสธเธอแบบนี้ ถึงขนาดไม่ให้โอกาสที่จะค่อยๆ พัฒนาความรู้สึกกับเธอเลยเหรอ?

ในสมองลู่จิ้นยวนนึกถึงเวินหนิงทันที ถึงแม้เขาไม่ยอมรับแน่ๆ แต่ตอนนี้คนแรกที่เขานึกถึง ก็มีแต่เธอ

ลู่จิ้นยวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถึงแม้สีหน้าจะเปลี่ยนในชั่วพริบตา แต่มู่เยียนหรานก็เห็น

ผู้ชายคนนี้ เธอรู้จักเขาดีเกินไป เรื่องธรรมดาไม่สามารถส่งผลกระทบต่อเขาได้เลย

เขาต้องรักคนอื่นแน่ๆ ถึงได้เด็ดขาดแบบนี้

“เรื่องพวกนี้ ฉันคิดว่าฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายกับเธอ”

ลู่จิ้นยวนรู้สึกว่าเมื่อครู่นี้ตัวเองสูญเสียความคิด สีหน้าเย็นชาขึ้นมา แล้วโทรเรียกไป๋ซินอวี๋ลงมา

“ฉันจะให้ซินอวี๋ไปส่งเธอที่บ้าน”

พูดจบ ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้ยืดยาดเลยสักนิด เดินออกไปจากที่นี่ทันทีอย่างไร้ความปรานี

มู่เยียนหรานมองแผ่นหลังเขา ยังคงสูงและมีเสน่ห์ แต่คนคนนี้ไม่ได้เป็นของเธอแล้ว

ผ่านไปไม่นาน ไป๋ซินอวี๋ก็ลงมาจากข้างบน เห็นมู่เยียนหรานตาแดงก็ตกใจ “เกิดอะไรขึ้น? จิ้นยวนล่ะ? ”

เมื่อครู่นี้ทั้งสองคนยังคุยกันดีๆ อยู่เลย ให้ลู่จิ้นยวนตอบมู่เยียนหรานต่อหน้าสาธารณะ เขาคิดว่าไม่ว่าลู่จิ้นยวนจะคับแค้นใจมากแค่ไหน ก็ไม่ทำให้ผู้หญิงอับอายต่อหน้าสาธารณะ ตราบใดที่ทำตามสถานการณ์ ทั้งสองคนก็จะคืนดีกันอย่างธรรมชาติ

ทำไมดูไม่ราบรื่นอย่างที่เขาคิดกันนะ?