บ่วงแค้นแสนรัก นิยาย บท 627

ลู่อันหรานเห็นผู้หญิงผมบลอนด์ทองที่ยืนอยู่ตรงหน้า สัมผัสที่หกของเขาบอกเขาว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา

เขาจึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันที แล้วกดปุ่มติดต่อฉุกเฉินที่ออกแบบไว้ล่วงหน้านั้น

ล่าสุดที่ลู่จิ้นยวนได้ส่งคนมาให้เขาสองสามคนน่าจะอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก ไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของผู้หญิงคนนี้คืออะไร ดังนั้นเขาจึงต้องเตรียมการล่วงหน้า

เวินหนิงมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ก็ขมวดคิ้วขึ้นอย่างงงๆ

ถึงแม้ว่าความทรงจำของเธอจะกลับคือมาแล้ว การที่เธอได้พบเจอกับเจนนี่ก็เป็นเรื่องที่ห้าปีก่อนแล้ว ทำให้เธอจำเจนนี่ได้แค่ลางๆ แต่ไม่ได้ลึกซึ้งมากนัก

เจนนี่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม รองเท้าส้นสูงที่เธอใส่อยู่นั้นสูงถึงสิบเซนติเมตร แต่ตอนที่เธอเดินมานั้นไม่ได้สั่นคลอนเลย เธอยังคงสง่างามเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เพิ่มเข้ามาก็คือความคับแค้นที่ผู้คนต้องระหว่าง

“ คุณอย่าเดินเข้ามานะ ”

ลู่อันหรานนึกถึงนักฆ่าสาวสวยในภาพยนตร์ขึ้นมาทันที เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

ดูท่าทางเธอเหมือนคนต่างชาติ บางทีเธออาจจะมีปืนอยู่ที่ตัวก็ได้

" เป็นอะไรไป เจ้าหนุ่มน้อย หนูกลัวฉันมากเลยเหรอ"

เจนนี่มองไปที่ลู่อันหราน จ้องมองใบหน้าที่คล้ายคลึงกับลู่จิ้นยวนอย่างกับแกะของเขา รู้สึกว่าเหมือนเป็นใบหน้าที่ถูกย่อให้เล็กลงเท่านั้นเองบวกกับดวงตาที่ดูเย็นชา

ความรู้สึกถึงอันตรายของลู่อันหรานยิ่งแข็งแกร่งขึ้น เขาจับมือของเวินหนิงไว้แน่น กำลังจะดึงเวินหนิงวิ่งออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว ในที่สุดคนของเขาก็มาถึงสักที

" จับเธอไว้ "

ลู่อันหรานให้คนจับเจนนี่ไว้ อย่างไม่มีความเกรงใจใดๆ เขาอยากจะฆ่าคนโดยไม่ได้ตั้งใจมากกว่าที่จะปล่อยเธอไป เขาจะไม่ปล่อยให้ความอันตรายนี้เกิดขึ้นเป็นอันขาด

คนของตระกูลลู่จึงเข้าไปจับตัวเจนนี่ไว้ ในขณะที่ลู่อันหรานกำลังจะจับเธอมาสอบถามให้ชัดเจนว่าที่ทำไปเพราะอะไร ในที่สุดเวินหนิงก็จำได้ว่าเธอเป็นใคร

“ เป็นคุณเองเหรอ ... เจนนี่

เป็นคนที่อยู่ข้างกายของเหอจื่ออัน "

จากนั้นเจนนี่ก็พูดขึ้นอย่างเยาะเย้ย " ในที่สุดคุณก็จำฉันได้ซะที แต่ฉัน ... ไม่เคยลืมคุณแม้แต่วินาทีเดียวเลย "

แม้ว่าเธอจะถูกชายร่างสูงหลายคนรั้งเอาไว้ แต่เจนนี่ก็ไม่ได้ตกใจกลัวแต่อย่างใด

เวินหนิงคิดอยู่สักพัก “ พวกนายปล่อยเธอได้แล้ว ฉันคิดว่าเธอน่าจะมีเรื่องจะคุยกับฉัน ”

" คุณแม่ครับ ผู้หญิงคนนี้ดูไม่เหมือนคนดีเลย ... "

" อันหราน เธอกับแม่รู้จักกันก่อนหน้านั้นแล้ว ให้แม่เคลียร์ด้วยต้วเองจะดีกว่า "

เวินหนิงยืนหยัดเช่นนั้น แล้วพูดกับลู่อันหรานด้วยความจริงจัง

หลังจากที่ลู่อันหรานฟังจบก็กัดริมฝีปากล่างของตัวเองไว้แน่น หลังจากนั้นนานอยู่พักหนึ่ง เขาถึงได้ตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจนัก " ก็ได้ พวกนายปล่อยตัวเธอ "

เมื่อได้ยินคำสั่งของลู่อันหราน เจนนี่ถึงได้รับการปล่อยตัว เธอเหลือบมองไปที่ลู่อันหรานด้วยความสนใจ

น่าจะบอกว่าไม่เสียชื่อเด็กที่ออกมาจากตระกูลลู่จริงๆ ซึ่งเด็กแค่นี้ เวลาทำเรื่องอะไรขึ้นมาไม่ได้แย่ไปกว่าผู้ใหญ่เลย

" ขอบคุณค่ะอันหราน"

เวินหนิงลูบหัวของลู่อันหรานเบาๆ แล้วยิ้มอย่างสบายใจ

" คุณแม่ครับ ถ้าผู้หญิงคนนั้นมีอะไรผิดปกติ รีบตะโกนเรียกทันที ผมจะรีบนำคนเข้าไปช่วยแม่เอง "

“ รู่แล้วครับ ขอบคุณมากนะ”