บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 256 สะเทือนใจ

เวินหนิงรู้สึกว่าเหมือนได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ก็รีบเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินออกไป

คุณหมออยากจะห้ามตัวเธอไว้ แต่เวินหนิงก็มองไปที่เขา "คุณมีเรื่องอะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า? คุณไม่กลัวว่าเย่หวานจิ้งจะรู้แล้วมาหาเรื่องคุณ?"

เมื่อเห็นแบบนี้ คุณหมอก็ทำอะไรไม่ได้แล้วปล่อยให้เวินหนิงเดินออกไป

พอเดินออกไป เวินหนิงก็เห็นคนใช้กำลังมุงดูทีวีอยู่ด้วยสีหน้าที่อิจฉา

บนนั้น เป็นงานเลี้ยงที่หรูหรา มีดอกไม้ประดับเต็มไปหมด ดอกไม้สีขาวสลับกับสีชมพู ดูเหมือนในฝันเลย งานเลี้ยงแบบนี้เป็นสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนใฝ่ฝันไว้

เวินหนิงมองไป ก็ไม่มีอารมณ์อะไรจะชื่นชม ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกแน่นหน้าอก วินาทีต่อมา เป็นผู้ชายกับผู้หญิงคู่หนึ่งเดินออกมา บนทางเดินก็มีดอกไม้ที่เด็กโปรยไว้ เดินแค่ไม่กี่ก้าวก็รู้สึกถึงความเป็นผู้ดีที่สูงส่ง

แสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปก็ส่องไปที่ทั้งสอง เหมือนเทพบุตรกับนางฟ้าที่ลงมาจากสวรรค์อย่างนั้น

เวินหนิงมองไป ก็รู้สึกว่าภาพตรงหน้าเริ่มมัว เธอค่อยรู้ตัวว่าเธอร้องไห้ออกมาอย่างไม่รู้ตัว

รู้ตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ เรื่องนี้……มู่เยียนหรานเคยเตือนเธอแล้ว แต่เธอไม่เคยตั้งใจฟังเลย คิดว่าตัวเองพิเศษสำหรับลู่จิ้นยวน แต่สุดท้ายก็แค่เรื่องตลก

ตอนนี้บนเวทีที่เป็นประกายนั้น มู่เยียนหรานยืนอยู่ข้างลู่จิ้นยวน ดูเหมาะสมกันมาก ภาพเหตุการณ์นี้ก็ทำให้เธอรู้สึกแสบตา แต่เธอกลับยืนอยู่ที่นี่บนเกาะร้างที่แสนห่างไกล แล้วเห็นวินาทีความสุขของพวกเขา

เวินหนิงยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง ขาของเธอก็หมดไปทันที จนร่างกายเซไป คุณหมอที่เดินออกมาจากห้องพอดีก็รีบพยุงตัวเธอไว้ มองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเธอ ก็รู้สึกหวั่นใจ

"คุณหนูเวิน……"

ภูมิใจ มีความสุข แล้วก็เอ่ยชม นั่นเป็นสิ่งที่พวกท่านไม่เคยแสดงต่อเวินหนิงเลย

เธอเป็นได้แค่คนที่ตระกูลลู่รังเกียจ แล้วก็ไม่เห็นหัว

พอคิดแบบนี้ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองหน้าด้านมาก ทั้งที่ตระกูลลู่แสดงท่าทางที่รังเกียจขนาดนั้น แล้วยังเอาแต่หน้าด้านอยู่กับลู่จิ้นยวนอีก

เธอเป็นคนต่ำทรามมากจริงๆ ที่เป็นแบบนี้ ทั้งหมดก็เป็นเพราะเธอรนหาที่เอง

มือของเวินหนิงจับผ้าปูที่นอนไว้แน่น เธอทั้งเกลียดตระกูลลู่ ทั้งเกลียดตัวเองด้วย

ตัวของเวินหนิงเริ่มสั่นไม่หยุด ถึงแม้ในห้องจะเปิดแอร์ไว้ แล้วอุณหภูมิก็กำลังสบาย แต่เธอก็เอาแต่สั่น ทุลักทุเลเหมือนเธอออกมาจากในน้ำแข็งอย่างนั้น

บนใบหน้าเธอยังฝืนยิ้มไว้ ช่วงเวลาแบบนี้ควรจะร้องไห้ออกมา แต่เธอกระพริบตาก็ไม่มีน้ำตาไหลออกมาเลย

ทั้งๆที่ในห้องมีแค่เธอคนเดียว เธอสามารถร้องไห้ออกมาได้ แต่เธอกลับอยากยิ้มหัวเราะ หัวเราะไปด้วย เธอก็ไอไปด้วย

ก็แค่คืนของของคนอื่นกลับไปก็เท่านั้น เธอไม่แคร์ ทำไมต้องใส่ใจด้วย

เวินหนิงสูดหายใจเข้าลึกๆ ทันใดนั้นก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมาทันที ความปวดนั้นทุกข์ทรมานมากกว่าถูกตบตีอยู่ในคุกเป็นร้อยเท่าพันเท่า

แล้วเหงื่อก็ไหลไม่หยุด เธอนอนลงบนเตียง มือข้างหนึ่งจับผ้าห่มไว้ อยากจะตะโกนเรียกคนเข้ามา