บ่วงแค้นแสนรัก บทที่ 260 สติค่อยๆหายไป

เย่หวานจิ้งลังเลไป รู้ว่าเด็กไม่เป็นอะไร ท่านก็โล่งอกไป แต่พอได้ยินว่าจะส่งตัวเวินหนิงไปรักษาที่โรงพยาบาล ท่านก็ขมวดคิ้วเข้ม

"ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอ?"

ยังไงเวินหนิงก็เป็นคนที่ท่านขังไว้ที่นั่น ถ้าอยู่บนเกาะนั้น ก็มีแต่คนของตระกูลลู่ ไม่มีใครปากโป้งแน่นอน ถ้าไปข้างนอก จะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าก็ไม่รู้

ท่านไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องนี้ นี่จะทำให้ตระกูลลู่เสื่อมเสียชื่อเสียง

"ไม่มีวิธีอื่นครับ……นอกจาก……"

คุณหมอลังเลไป เขาไม่คิดเลยว่าผู้ดีอย่างเย่หวานจิ้งจะใจดำขนาดนี้ จะตัดมดลูกของเวินหนิงจริงเหรอ?

ลูกคนแรกของเธอก็ถูกตระกูลลู่แย่งไป อีกหน่อยแม้แต่สิทธิ์ที่จะให้เธอเป็นแม่คนก็ไม่ให้เหรอ?

"นอกจากอะไร? รีบพูดมาสิ!"

"นอกจาก ตัดมดลูกออก……"

เย่หวานจิ้งไม่ลังเลเลย "งั้นก็ตัดสิ! แกกำลังลังเลอะไร? ถ้าเธอถูกปล่อยตัวออกไป ไม่แน่อาจจะสร้างปัญหาอะไรให้ฉันก็ได้"

"แต่ว่า……"

คุณหมอลังเลไป

"ไม่มีแต่ว่า พยายามรักษาชีวิตไว้ ถ้าไม่ได้จริงๆก็ตัดออก เดี๋ยวฉันจะให้เงินชดเชยเธอเอง"

คุณหมอเงียบไปสักพัก สุดท้ายก็ตอบตกลง

เขาอดนึกถึงคำพูดของเฉินหนิงไม่ได้ เธอพูดว่า ตระกูลลู่ก็เป็นแบบนี้แหละ คิดว่าทุกคนที่นอกจากคนตระกูลลู่เป็นแค่เครื่องมือ เหมือนมดปลวกที่ไร้ค่า

พวกเขาบงการชีวิตคนอื่น แล้วไม่รู้สึกผิดอะไรด้วย

แต่ก่อน เขาไม่เชื่อ แต่ตอนนี้ เขาเชื่อแล้ว

คุณหมอเดินเข้าไป แล้วพับแขนเสื้อขึ้น "เจาะเลือดผม……ต้องรักษามดลูกของเธอไว้ ห้ามให้เธอ……หมดสิทธิ์ที่จะเป็นแม่คนอีก"

"แต่ว่าเมื่อกี้คุณให้เลือดไปแล้วนะคะ คงจะ……"

"ไม่เป็นไร เร็วหน่อย!"

พอเจาะเลือดเสร็จ คุณหมอก็เดินไปข้างเตียงเวินหนิง ชีวิตเธอตอนนี้ก็ยังอันตรายมาก

"คุณหนูเวิน ไม่รู้ว่าคุณจะได้ยินที่ผมพูดหรือเปล่า คุณต้องดีขึ้น ไม่งั้น……ความโกรธแค้นของคุณ ก็จะไม่มีใครรู้ ลูกของคุณ ก็จะเสียคุณแม่ไปด้วย……"

คุณหมอเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ จึงเดินไปที่ห้องเด็กอ่อน ซึ่งต่างจากห้องที่เต็มไปด้วยเลือดของเวินหนิงราวฟ้ากับเหว

เด็กอยู่ในตู้อบ มีคนรับใช้ล้อมอยู่ แต่เขากลับไม่หลับ ยังเอาแต่ร้องไห้เสียงดัง

"จะทำยังไงดี เด็กร้องไห้นานมากแล้ว ร้องจนเสียงแหบไปแล้ว!"

"จะให้เป็นแบบนี้ต่อไม่ได้!"

คนรับใช้ก็ทำอะไรไม่ได้กับเด็กที่กำลังร้องไห้ พวกเธอใช้ทุกวิถีทาง แต่ก็ไม่มีประโยชน์

"ส่งเขาให้ผม"