สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1017

เมื่อเห็นมีดคมใกล้ใบหน้าของเธอกู้จื่อเฟยก็รู้สึกหนาวไปทั้งตัว เส้นประสาทของเธอก็ยืดออกเป็นเส้น และเธอก็กำลังจะแตกสลายในไม่กี่นาที

เธอตื่นตระหนกและอยากจะถอยหนี แต่เจียงเป้ยนีจับคางเธอไว้และยิ่งจับแรงขึ้น บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นและหันไปไหนไม่ได้

เจียงเป้ยนีใช้มีดปาดเข้าไปใกล้ใบหน้าของกู้จื่อเฟย ปากของเธอยกขึ้นอย่างมุ่งร้าย

"สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผู้หญิงก็คือใบหน้าที่แหละ กู้จื่อเฟย ถ้าใบหน้าของเธอถูกทำให้เสียโฉมแล้ว เธอว่าพี่เย้นยังจะชายตามองเธออยู่ไหม"

"ยิ่งดูก็จะมีแต่คลื่นไส้และขยะแขยง"

"ท้ายที่สุดแล้วคนขี้เหร่จะคู่ควรกับเขาได้ยังไง?"

กู้จื่อเฟยตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้อีกต่อไป เจียงเป้ยนีอยากจะทำให้เธอเสียโฉมตั้งแต่แรกเริ่ม แต่ตอนนี้ เธอตกไปอยู่ในมือของเจียงเป้ยนี แล้วจริงๆ...

รู้สึกถึงความรู้สึกเย็นเยือกบนใบหน้าของเธอกู้จื่อเฟยรู้สึกหงุดหงิด

"สุดท้ายเธอก็ไม่เข้าใจพี่เย้น เขาไม่เคยรักคนที่เปลือกนอก เธอทำฉันเสียโฉม เขาก็ยังรักฉันเหมือนเดิม เธอไม่มีทางทำลายสิ่งที่อยู่ในใจเขาได้หรอก"

"งั้นเหรอ?"

เจียงเป้ยนีกดใบมีดลงและแก้มของกู้จื่อเฟยก็มีเลือดออก "งั้นเราก็มาลองดูกัน"

ใบมีดกรีดลงไปครั้งแล้วครั้งเล่า

ใบหน้าของกู้จื่อเฟยเต็มไปด้วยเลือดในทันที

ตำแหน่งที่คมที่สุดบนใบหน้า ใบมีดตัดผ่านผิวหนัง ทิ้งร่องรอยไว้ และความรู้สึกไม่สามารถถ่ายทอดไปยังเส้นประสาทของกู้จื่อเฟยได้ชัดเจนกว่านี้

ดวงตาเธอเบิกกว้างและภาพก็ล้ม

หมดสิ้นความหวัง

"เจียงเป้ยนี ไม่ว่าเธอจะทำฉันเสียโฉมจนดูไม่ได้หรือทำให้ฉันตาย คนที่พี่เย้นรักก็ยังเป็นฉัน ทั้งชีวิตนี้มันจะเป็นแค่ฉัน"

"เธอไม่มีวันเข้าใจว่าเขารักฉันที่อะไร เพราะทั้งชีวิตนี้ของเธอจะไม่มีวันได้ความรักจากเขา"

กู้จื่อเฟยกัดฟันและพูดอย่างยั่วยุด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

ดวงตาของเธอลุกเป็นไฟ จ้องไปที่เจียงเป้ยนีราวกับว่าเธอกำลังดูเรื่องตลก

รอยยิ้มที่ประสบความสำเร็จของเจียงเป้ยนีบนใบหน้าของเธอหยุดนิ่งในทันที และความโกรธของเธอก็พุ่งขึ้นทันที

คำพูดของเธอถูกประทับบนรอยแผลเป็นบนหัวใจของเจียงเป้ยนี

เธอมองกู้จื่อเฟยด้วยความเกลียดชัง "จนถึงตอนนี้เธอยังจะกล้าอวดดี ฉันจะฆ่าเธอ!"

เจียงเป้ยนีเปลี่ยนตำแหน่งของใบมีดอย่างกะทันหันและตกลงบนคอของกู้จื่อเฟยในทันที และเลือดก็ไหลจากคอของเธอ

ขอเพียงเจียงเป้ยนีลากมันเบา ๆ กู้จื่อเฟยก็จะไม่มีชีวิตอยู่อีก

กู้จื่อเฟยไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย ในทางกลับกัน คิ้วที่ขมวดคิ้วของเธอก็ผ่อนคลายและโล่งใจ

เจียงเป้ยนีพูดไม่ผิด

ใบหน้านี้สิ่งที่ผู้หญิงทุกคนใส่ใจ แม้ว่ากู้จื่อเฟยจะไร้กังวลก็ตาม นับประสาเธอยังคงเป็นพวกหน้าตาดี

เธอไม่กล้าคิดว่าหากเธอถูกทำให้เสียโฉมแล้ว เธอจะเผชิญหน้ากับใบหน้านั้นของตัวเองอย่างไร และถูกคุมขังที่นี่ เธอไม่มีทางหนีรอดได้

แทนที่จะถูกทรมานตลอดชีวิต สู้ให้ตายไปเลยเสียดีกว่า

แน่นอน การเคลื่อนไหวของมีดของเจียงเป้ยนีหยุดลงกะทันหัน

เธอมองตรงไปที่กู้จื่อเฟยทันใดนั้นก็พบบางสิ่งและยิ้มอย่างอิสระมาก

"ฮ่า ๆ ๆ กู้จื่อเฟย ที่แท้เธอก็กลัวเป็น กลัวจนยอมตายเลย"

"เธอคิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นเหรอ คิดว่าจะถูกลูกไม้รุนแรงแบบนั้น? ไม่ ฉันเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ จะให้เธอตายแบบนี้ได้ยังไง"

"ฉันจะให้เธอ...ตายทั้งเป็น"

เธอยิ้มอย่างมีความสุขแล้วสั่งสาวใช้ "เอาน้ำเกลือมา"

กู้จื่อเฟยตัวสั่นอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

น้ำเกลือ...

พวกเธอได้เตรียมของเหล่านี้ไว้แล้ว สาวใช้หันกลับไปที่นอกประตูและนำน้ำเกลือเข้ามา

ด้วยรอยยิ้มที่มุ่งร้ายบนใบหน้าของเธอ เจียงเป้ยนีวางใบมีดลงในน้ำเกลือแล้วเดินไปรอบๆ