บ่วงแค้นแสนรัก

บทที่ 29 ไม่พูดอะไรสักคำเเล้วจะจากไปเนี่ยนะ

ฟังน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์ที่เจือด้วยความโกรธ ถ้าไม่ใช่เขาที่เอาข่าวไปกรพจายที่บริษัท เธอคงไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้

พอคิดอย่างนั้นเวินหนิงก็ไม่อยากปลายตามองอีกคน อยากจะมองข้ามอีกคนไปเลย

พอถูกเมินเฉย นัยน์ตาลู่จิ้นยวนก็ฉายแววไม่พอใจ เขาเข้ามาคว้าแขนของเวินหนิงเอาไว้ “ฉันช่วยเธอไว้ ไม่พูดอะไรสักคำก่อนไปหน่อยหรือไง”

ถ้าเมื่อกี้ไม่ใช่เพราะเขาได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ เธอก็คงไม่มีทางมาทำท่าทีเมินเฉยใส่เขาแบบนี้หรอก

“แล้วคุณจะให้ฉันพูดอะไร?” ลู่จิ้นยวนที่โมโหแรงที่จับแขนเธอก็เพิ่มขึ้นจนแขนเธอเริ่มแดง แต่เธอก็ไม่มีท่าทีจะโอนอ่อนตาม

เธอไม่ได้ขอให้เขาช่วยสักหน่อย

เธอไม่ได้โง่นะ จะไปขอบคุณคนแบบนี้ทำไม

“ปล่อยนะ! เรื่องของฉัน คุณไม่ต้องมายุ่ง”

สายตาของลู่จิ้นยวนมองด้วยสายตาวาวโรจน์ ผู้หญิงคนนี้นี่อะไรกัน คนเขาช่วยยังไม่รู้จักบุญคุณอีก

เธอกำลังขัดขวางคำสั่งของคุณปู่ แล้วต้องทำยังไงกับเธอดีนะ

เธอพยายามจะบอกว่าเธออยากโดนหลี่ฉ่าวงั้นเหรอ

พอได้ยินคำว่าขาย เวินหนิงก็เหมือนโดนตบหน้า เธอพยายามดิ้นแต่ลู่จิ้นยวนก็ไม่ยอมปล่อยมือ เธอเลยพยายามเตะเข้าที่ขาอีกคน

ความเจ็บเพิ่มทวีความโมโหให้ลู่จิ้นยวน เขาดันเธอเข้ากำแพง “ทำไม

มันทำให้เธอยิ่งโมโห “ถึงฉันขายตัวคุณก็ไม่ต้องมาสนใจ ปล่อยมือฉันนะ!”

ความโกรธของลู่จิ้นยวนที่ขึ้นมาจนเอ่อล้นจนอย่าจะจับอีกคนฉีกเป็นชิ้นๆ

เวินหนิงยังไม่ทันได้พูดอะไรต่ออีกคนก็โน้มตัวใช้ริมฝีปากอีกคนปิดไว้กับส่วนเดียวกัน

แต่อีกคนกลับไม่รู้สึกอะไร “ถ้าเธออยากขนาดนั้น

“ทำไม หรือจะต้องให้ฉันเลือกแขกเหรอ?”

เหวินหนิงไม่สามารถแสดงความเสียใจในใจของเธอออกมาได้ พอเขามองเช่นนี้เธอก็ไม่สามารถระงับความโกรธในใจได้ "แล้วไงล่ะถึงจะขายได้ แต่ฉันก็ไม่ขายให้เธอ!"

ดวงตาใสของเธอวาวโรจน์ราวกับเปลวไฟกำลังลุกไหม้ ในขณะนี้เอง เธอดูดื้อรั้นพร้อมตายมากกว่าที่จะยอมแพ้

“คุณคิดว่าฉันอยากได้กับคนที่หลงตัวเองแบบคุณเหรอ?” ลู่จิ้นยวนผลักเหวินหนิงออกไป จนหลังเธอกระแทกเข้ากับมุมโซฟาและความเจ็บปวดเกินจะอธิบายไม่ได้ก็เล่นงาน

ลู่จิ้นยวนเมินเฉยและจัดแจงรอยยับบนเสื้อผ้าของเขาและหลังจากนั้นไม่นานเขาก็กลับสู่ความเฉยเมยอีกครั้ง

ก็อย่าเรียกให้คนอื่นเข้าใจผิด"

หลังจากพูดลู่จิ้นยวนก็กระแทกประตูและออกไปทันที

เหวินหนิงก้มหัวลง คิดว่าสภาพตอนนี้เดินออกไป คงมีคนสงสัยว่าจะทำให้เกิดปัญหาขึ้นอีก

ก็มีคนมาทำความสะอาดเข้ามา เธอเลยยืมเสื้อผ้าและกลับบ้านอย่างไม่เต็มใจนัก

เมื่อมาถึงบ้านเหวินหนิงก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเปิดน้ำล้างออกอย่างหมดแรงถูร่องรอยอย่างแรงราวกับจะล้างความทรงจำที่เมื่อกี้ออกไป

ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน ล้างจนผิวหนังบนร่างกายของเธอแดงและมีอาการเจ็บเล็กน้อยเมื่อสัมผัส เหวินหนิงเดินออกไปอย่างเหนื่อยล้า

หลังจากนั้นไม่นานโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

Bình Luận ()

0/255