สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1044

เธอกลัวว่าเขาจะเป็นห่วง เจ็บปวดใจ

เขาก็ไม่อยากจะเพิ่มภาระ ความกดดันให้เธอ

กู้จื่อเฟยอารมณ์พังทลาย ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปนานเท่าไหร่ ร้องไห้จนตัวเธอเองไม่มีแรงแล้ว จึงจะเงยหน้าขึ้นจากหัวเข่าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

เธอเช็ดน้ำตาด้วยความสะอึกสะอื้น รู้สึกแย่ไปทั้งตัว

เธอเหมือนดั่งวิญญาณได้หลุดออกจากห้องครัวไปแล้ว

เธอกลับไปถึงห้อง แอบหยิบรองพื้นขึ้นมาแต่งหน้า ทำให้ดวงตาที่แดงของเธอดูแล้วเป็นปกติ

แต่ว่าใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผล ก็ยังคงมองแล้วไม่เจริญตามากๆ

เธอไม่อยากจ้องกระจกนาน

ในไม่ช้ากู้จื่อเฟยก็จัดการเรียบร้อย เธอคิดไว้ว่าจะไปตามหาเย้นโม่หลินที่ไม่สนใจเธอมาเป็นหลายชั่วโมง

พึ่งเปิดประตูออก ก็เห็นเย้นโม่หลินที่รูปร่างสูงยืนอยู่หน้าประตูด้วยความแปลกใจ

กู้จื่อเฟยตกใจมาก "นายอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ฉันตกใจจะตายอยู่แล้ว"

เย้นโม่หลินกวาดสายตาไปทางดวงตาของเธออย่างไร้ร่องรอย พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า

"ไม่โกรธแล้ว?"

กู้จื่อเฟยตะลึงงัน

"อ้อ ฉันนึกออกแล้ว ฉันยังโกรธอยู่เลยนิ"

หลังจากพูดจบ เธอก็ตั้งใจทำท่าถอยหลัง จะไปปิดประตู

เย้นโม่หลินทำสีหน้าจนปัญญา

เขายื่นมือไปกอดเอวของเธอ ล้มตัวเธอลงในอ้อมกอด จากนั้นก็ก้มหน้า แล้วจูบริมฝีปากเล็ก

"อื้อ......นายทำอะไร......"

เสียงตกตะลึงของกู้จื่อเฟยถูกเขากลืนกินด้วยความรุนแรง

การจูบของเขาเร่าร้อน แต่กลับอ่อนโยน เหมือนดั่งเวทมนตร์ที่อ่อนนุ่มแต่กลับไม่สามารถต่อต้านได้

กู้จื่อเฟยถูกครอบงำตลอดเวลา ราวกับสายน้ำที่ละลายอยู่ในอ้อมกอดของเขา

ไม่รู้ว่าจูบไปนานเท่าไหร่ เย้นโม่หลินเหนื่อยจนหอบแฮ่กๆ แล้วปล่อยเธอออก

เขาก้มหน้า หน้าผากแตะกับหน้าผากของเธอ

"ริมแม่น้ำมีร้านกาแฟร้านหนึ่ง ได้ข่าวว่าบรรยากาศดีมาก สง่างาม จะไปนั่งกับฉันไหม"

กู้จื่อเฟยยังไม่ทันหวนนึกขึ้นมาจากความนัวเนีย ก็ตะลึงในคำพูดของเย้นโม่หลินอีกครั้ง

นี่เขา จะไปเดทกับเธอเหรอ?

เรื่องโรแมนติกแบบนี้ เมื่อก่อนเธอไม่เคยคิดเลยว่าจะสามารถใช้เวลาแบบนี้กับยัยโม่หลินที่เป็นเหมือนไม้แข็งทื่อนี่ได้

คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เขากลับพูดขึ้นก่อน แน่นอนว่าเธอไม่มีทางปล่อยไปอยู่แล้ว

กู้จื่อเฟยไม่ได้ปกปิดความดีใจของเธอเลยแม้แต่น้อย "เวลาไม่เคยคอยท่า ไปตอนนี้เลย"

พูดจบ กู้จื่อเฟยก็รีบดึงเย้นโม่หลินออกไปทางข้างนอกอย่างไม่รอช้า

เย้นโม่หลินมองดูท่าทางที่กระปรี้กระเปร่าของเธอด้วยความจนปัญญา ดูเฉิดฉายสว่างไสว ดีใจ และเต็มไปด้วยเรี่ยวแรง

ทว่า เธอมีเรี่ยวแรงเยอะขนาดนี้จริงๆเหรอ

คนที่ไม่รับประทานอาหารมาเป็นเวลานาน ร่างกายควรจะอ่อนแอและเหนื่อยล้า

นัยน์ตาของเย้นโม่หลินหม่นหมองลงอีกครั้ง

ณ หน้าประตูโรงแรม ได้เตรียมรถไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

บ้านอื่นๆนั้นล้วนแต่เป็นผู้ชายเชิญผู้หญิงขึ้นรถ ทว่าเธอกลับโห่ร้องดึงเย้นโม่หลินขึ้นรถ

ป่ายฉียืนอยู่ตรงหน้าต่างบนตึก มองดูสองคนขึ้นรถที่ข้างล่างตึก นัยน์ตามืดหมองไปหมด

บนมือของเขาถือกาแฟไว้แก้วหนึ่ง ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

ร้านกาแฟที่ริมแม่น้ำไม่ได้ไกลจากโรงแรมมากนัก ผ่านไปไม่นาน ก็ถึงแล้ว

ก่อนที่กู้จื่อเฟยลงรถ ได้สวมหมวกแก๊ปและผ้าปิดปาก

เธอใส่ชุดลำลองสีเทา ตัวใหญ่สบาย ทว่าร่างกายซูบผอมเกินไปจริงๆ ร่างกายในชุดลำลองจึงดูเหมือนว่างเปล่า

รูปลักษณ์นี้ เหมือนกับผู้ป่วยที่หนีออกมาจากในโรงพยาบาลเลย

ถึงขั้นตอนที่เธอเดินเข้าร้านกาแฟไป พนักงานต่างก็มองเธอด้วยความแปลกใจ

กู้จื่อเฟยดึงหมวกแก๊ปลงทันที

เย้นโม่หลินมองพนักงานด้วยความสงบเยือกเย็น จูงมือกู้จื่อเฟย แล้วเดินตรงเข้าไปในล็อบบี้ชั้นสอง

โต๊ะที่เขาเลือกคือโต๊ะติดหน้าต่างในล็อบบี้

มีระยะห่างพอสมควรกับโต๊ะอื่นๆ บรรยากาศก็เงียบสงบสง่างาม