สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1044

เธอกลัวว่าเขาจะเป็นห่วง เจ็บปวดใจ

เขาก็ไม่อยากจะเพิ่มภาระ ความกดดันให้เธอ

กู้จื่อเฟยอารมณ์พังทลาย ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปนานเท่าไหร่ ร้องไห้จนตัวเธอเองไม่มีแรงแล้ว จึงจะเงยหน้าขึ้นจากหัวเข่าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

เธอเช็ดน้ำตาด้วยความสะอึกสะอื้น รู้สึกแย่ไปทั้งตัว

เธอเหมือนดั่งวิญญาณได้หลุดออกจากห้องครัวไปแล้ว

เธอกลับไปถึงห้อง แอบหยิบรองพื้นขึ้นมาแต่งหน้า ทำให้ดวงตาที่แดงของเธอดูแล้วเป็นปกติ

แต่ว่าใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผล ก็ยังคงมองแล้วไม่เจริญตามากๆ

เธอไม่อยากจ้องกระจกนาน

ในไม่ช้ากู้จื่อเฟยก็จัดการเรียบร้อย เธอคิดไว้ว่าจะไปตามหาเย้นโม่หลินที่ไม่สนใจเธอมาเป็นหลายชั่วโมง

พึ่งเปิดประตูออก ก็เห็นเย้นโม่หลินที่รูปร่างสูงยืนอยู่หน้าประตูด้วยความแปลกใจ

กู้จื่อเฟยตกใจมาก "นายอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ฉันตกใจจะตายอยู่แล้ว"

เย้นโม่หลินกวาดสายตาไปทางดวงตาของเธออย่างไร้ร่องรอย พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า

"ไม่โกรธแล้ว?"

กู้จื่อเฟยตะลึงงัน

"อ้อ ฉันนึกออกแล้ว ฉันยังโกรธอยู่เลยนิ"

หลังจากพูดจบ เธอก็ตั้งใจทำท่าถอยหลัง จะไปปิดประตู

เย้นโม่หลินทำสีหน้าจนปัญญา

เขายื่นมือไปกอดเอวของเธอ ล้มตัวเธอลงในอ้อมกอด จากนั้นก็ก้มหน้า แล้วจูบริมฝีปากเล็ก

"อื้อ......นายทำอะไร......"

เสียงตกตะลึงของกู้จื่อเฟยถูกเขากลืนกินด้วยความรุนแรง

การจูบของเขาเร่าร้อน แต่กลับอ่อนโยน เหมือนดั่งเวทมนตร์ที่อ่อนนุ่มแต่กลับไม่สามารถต่อต้านได้

กู้จื่อเฟยถูกครอบงำตลอดเวลา ราวกับสายน้ำที่ละลายอยู่ในอ้อมกอดของเขา

ไม่รู้ว่าจูบไปนานเท่าไหร่ เย้นโม่หลินเหนื่อยจนหอบแฮ่กๆ แล้วปล่อยเธอออก

เขาก้มหน้า หน้าผากแตะกับหน้าผากของเธอ

"ริมแม่น้ำมีร้านกาแฟร้านหนึ่ง ได้ข่าวว่าบรรยากาศดีมาก สง่างาม จะไปนั่งกับฉันไหม"

กู้จื่อเฟยยังไม่ทันหวนนึกขึ้นมาจากความนัวเนีย ก็ตะลึงในคำพูดของเย้นโม่หลินอีกครั้ง

นี่เขา จะไปเดทกับเธอเหรอ?

เรื่องโรแมนติกแบบนี้ เมื่อก่อนเธอไม่เคยคิดเลยว่าจะสามารถใช้เวลาแบบนี้กับยัยโม่หลินที่เป็นเหมือนไม้แข็งทื่อนี่ได้

คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เขากลับพูดขึ้นก่อน แน่นอนว่าเธอไม่มีทางปล่อยไปอยู่แล้ว

กู้จื่อเฟยไม่ได้ปกปิดความดีใจของเธอเลยแม้แต่น้อย "เวลาไม่เคยคอยท่า ไปตอนนี้เลย"

พูดจบ กู้จื่อเฟยก็รีบดึงเย้นโม่หลินออกไปทางข้างนอกอย่างไม่รอช้า

เย้นโม่หลินมองดูท่าทางที่กระปรี้กระเปร่าของเธอด้วยความจนปัญญา ดูเฉิดฉายสว่างไสว ดีใจ และเต็มไปด้วยเรี่ยวแรง

ทว่า เธอมีเรี่ยวแรงเยอะขนาดนี้จริงๆเหรอ

คนที่ไม่รับประทานอาหารมาเป็นเวลานาน ร่างกายควรจะอ่อนแอและเหนื่อยล้า

นัยน์ตาของเย้นโม่หลินหม่นหมองลงอีกครั้ง

ณ หน้าประตูโรงแรม ได้เตรียมรถไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

บ้านอื่นๆนั้นล้วนแต่เป็นผู้ชายเชิญผู้หญิงขึ้นรถ ทว่าเธอกลับโห่ร้องดึงเย้นโม่หลินขึ้นรถ

ป่ายฉียืนอยู่ตรงหน้าต่างบนตึก มองดูสองคนขึ้นรถที่ข้างล่างตึก นัยน์ตามืดหมองไปหมด

บนมือของเขาถือกาแฟไว้แก้วหนึ่ง ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

ร้านกาแฟที่ริมแม่น้ำไม่ได้ไกลจากโรงแรมมากนัก ผ่านไปไม่นาน ก็ถึงแล้ว

ก่อนที่กู้จื่อเฟยลงรถ ได้สวมหมวกแก๊ปและผ้าปิดปาก

เธอใส่ชุดลำลองสีเทา ตัวใหญ่สบาย ทว่าร่างกายซูบผอมเกินไปจริงๆ ร่างกายในชุดลำลองจึงดูเหมือนว่างเปล่า

รูปลักษณ์นี้ เหมือนกับผู้ป่วยที่หนีออกมาจากในโรงพยาบาลเลย

ถึงขั้นตอนที่เธอเดินเข้าร้านกาแฟไป พนักงานต่างก็มองเธอด้วยความแปลกใจ

กู้จื่อเฟยดึงหมวกแก๊ปลงทันที

เย้นโม่หลินมองพนักงานด้วยความสงบเยือกเย็น จูงมือกู้จื่อเฟย แล้วเดินตรงเข้าไปในล็อบบี้ชั้นสอง

โต๊ะที่เขาเลือกคือโต๊ะติดหน้าต่างในล็อบบี้

มีระยะห่างพอสมควรกับโต๊ะอื่นๆ บรรยากาศก็เงียบสงบสง่างาม

"สตรอเบอร์รี่ชีสเค้ก สาคูมะม่วง บาคลาวา สาคูมะม่วงส้มโอ เครป แอปเปิลเคลือบน้ำตาล ขนมซานเย่าพุทราจีน......"

เขาพูดมาทีละอย่าง พูดในสิ่งที่กู้จื่อเฟยพูดซ้ำอีกรอบ

แม้กระทั่งลำดับก็ไม่ผิด

พนักงานรีบจดบันทึกทันที จดไปด้วยพลางนับถือด้วยความตกใจไปด้วย

หลังจากที่จดเรียบร้อยแล้ว เธอมองดูชื่ออาหารที่อัดแน่นอยู่บนเมนู รู้สึกนับถือจากใจจริงๆ

"คุณผู้ชายคะ คุณสุดยอดมากจริงๆ ค่ะ คุณมีความจำแบบแค่ดูผ่านตาก็จำได้ไม่ลืมเหรอคะ?"

ไม่ใช่ความสามารถของคนธรรมดาเลยจริงๆ

เย้นโม่หลินตอบกลับด้วยเสียงเบาว่า "ไม่ใช่"

พนักงานยิ่งตกตะลึงไปใหญ่ ไม่ใช่ยังจำได้เยอะขนาดนี้?

เย้นโม่หลินจ้องกู้จื่อเฟย มุมปากโค้งขึ้นแล้วยิ้ม

"ขอแค่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ ฉันไม่มีทางลืม"

แก้มของกู้จื่อเฟยแดงกระหน่ำ หัวใจทั้งหวั่นทั้งชาเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต

ยังไม่ได้ทานของหวานเลย คำพูดของเขากลับหวานยิ่งกว่าของหวานร้อยเท่า

รับไม่ไหวแล้ว

ตอนที่พี่เย้นเป็นเหมือนไม้แข็งทื่อก็ทำตามกฎระเบียบทุกอย่าง แต่พออ่อยขึ้นมานี่เอาชีวิตคนจริงๆ เลย

พนักงานถูกความรักของทั้งสองยัดเข้าปาก มองแฟนของคนอื่นด้วยความอิจฉา

ในไม่ช้าอาหารหวานก็มาเสิร์ฟแล้ว

เต็มโต๊ะเลย

ตรงหน้าต่างก็เป็นสิ่งที่กู้จื่อเฟยชอบกิน เมื่อก่อนเธอสามารถกินได้เยอะมาก

ถึงแม้ว่าตอนนี้เห็นแล้ว ก็ยังรู้สึกอร่อย

ทว่าเธอจับช้อนไว้ กลับไม่กล้าขยับสักที

เย้นโม่หลินมองเธอด้วยความสุขุม นัยน์ตามืดหมอง จากนั้นก็หยิบช้อนตักสาคูขึ้นมาหนึ่งช้อน ยื่นไปยังข้างริมฝีปากเธอ

"ฉันป้อนเธอ"