จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 903
ในขณะที่ไอ้หกกำลังมองเขาอย่างประเมิน จู่ๆ เขาพบว่าคนนั้นก็กำลังมองเขาเช่นกัน โดยเฉพาะคำพูดนั้น มีอำนาจทะลุทะลวงมาก ถึงจะอยู่ท่ามกลางเสียงฆ่าฟันอันโกลาหล แทบจะไม่สามารถทำลายพละกำลังของเสียงในอากาศได้เลย เหมือนกับตั้งใจพูดให้เขาได้ยินอย่างไรอย่างนั้น
ไอ้หกรู้ดี ทั้งสองอยู่ห่างกัน อย่างน้อยประมาณห้าร้อยเมตร ถ้าไม่ตะโกนออกมา คงไม่สามารถทะลุทะลวงได้ไกลขนาดนี้ แต่เห็นได้ชัดว่าคนนั้น ไม่ได้ตะโกนจนแทบขาดใจ หนำซ้ำยังดูเหมือนพูดแบบสบายๆ สิ่งที่ทำให้ไอ้หกยิ่งตกใจก็คือ ระยะห่างห้าร้อยเมตร เสียงไม่เบาลงเลยสักนิดเดียว เหมือนพูดอยู่กับเขาอย่างไรอย่างนั้น
เขาเป็นนินจา รู้ดีอยู่แล้ว นี่คือวิถีของนินจา ปล่อยกำลังภายในออกมา จึงทำให้เสียงถูกส่งผ่านกำลังภายในออกมา!
นินจาที่สามารถปล่อยกำลังภายในออกมาได้ อย่างน้อยต้องเป็นระดับปรมาจารย์!
ไม่สามารถหาเรื่องได้ ลาก่อน!
เหมือนไอ้หกจะไม่รีรอ เขาหันหลังออกไปทันที แต่เกิดเรื่องประหลาดขึ้น รถออฟโรดหยุดกลางคัน สตาร์ทยังไงก็ไม่ติด!
ไอ้หกร้อนใจเดินวนไปมา สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจและหวาดกลัว เหงื่อไหลออกมาเหมือนเม็ดฝน!
“เวรเอ๊ย!” ไอ้หกสบถออกมาอย่างร้อนใจ “มาพลาดตอนช่วงสำคัญ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! เร็ว! เร็วสิ!”
แต่ทว่ารถยังไม่ขยับไปไหน ราวกับต่อต้านอย่างไรอย่างนั้น
ไอ้หกหยุดด่า เขาสั่นเหมือนเจอผี และชะงักมือลง เขามองลูกผู้ดีมีเงินข้างกระจกรถอย่างตกตะลึง ดวงตาเบิกโพลง เหมือนสติกระเจิดกระเจิง ทรุดลงนั่งตรงเบาะ
ตอนนี้ เหมือนเขาสัมผัสได้ถึงรสชาติของความตาย!
เขาไม่มีเวลามาคิดอะไรเยอะแยะ คนนี้มาโผล่ที่นี่ได้ยังไง เขาอยากโทรแจ้งโหยวฟาง โทรศัพท์ในมือหล่นลงไปใต้เบาะ เพราะความหวาดกลัว ประตูรถถูกเปิดออก ราวกับไม่ให้เขามีโอกาสเก็บมือถือ ใบหน้าเย็นชาแสนหล่อเหลาปรากฏขึ้น
พรวด!
ไอ้หกเลือดลมไหลเวียนไม่ดี เขาทนไม่ไหว กระอักเลือดออกมา!
“ลงรถ!”
สองคำที่เหมือนเกล็ดน้ำแข็ง แทงเข้ามาในกระดูก โจมตีเข้ามาในใจ จนทำให้คนเสียวซ่าน!
ไอ้หกเหมือนหุ่นเชิด ลงจากรถอย่างสั่นเทา ตอนลงรถก็เหมือนโคลนอ่อนปวกเปียก พิงตัวข้างรถ สายตาว่างเปล่า ไม่มีความอวดดีเหมือนก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาเหมือนหมาไม่มีเจ้าของ!
เขาเหมือนหมาตัวหนึ่ง!
“โหยวฟางอยู่ไหน”
ไอ้หกพูดทีละคำ ด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “อยู่ อยู่ที่ คฤหาสน์เหวินซาน”
“พาฉันไป!”
เสียงยังคงเย็นเข้ากระดูก แต่ความเย็นยะเยือกลดลงเล็กน้อย ทำให้ไอ้หกรู้สึกผ่อนคลายลง และไม่ได้กลัวถึง
ขนาดนั้น เขาถามว่า “นายท่าน ผมพาคุณไป คุณไว้ชีวิตอันต่ำต้อยของผมได้ไหม”
“ดูว่าแกเชื่อฟังหรือเปล่า”
ทันใดนั้น ไอ้หกคึกคักขึ้นมา พยักหน้าเหมือนลูกไก่จิกข้าวเปลือก “นายท่าน ผมเป็นหมาที่จงรักภักดีแน่นอน ไม่มีทางโลเล!”
“ไปเถอะเทียนขุย”
เทียนขุยหายตัวเข้ามา และขึ้นไปบนรถ ฟางเหยียนนั่งอยู่เบาะหลัง ไอ้หกสีหน้าไม่สู้ดี เหมือนถูกบังคับให้ทานสิ่งปฏิกูลอย่างไรอย่างนั้น เมื่อกี้รถหยุดกลางคัน นี่เป็นการเมินเฉยต่อท่านทั้งสองไม่ใช่หรือ ระหว่างที่กำลังตื่นตระหนก เขาก็ขึ้นรถไป จะให้สองท่านรอนานไม่ได้
ขึ้นรถ สตาร์ทรถ ทีเดียวจบ!
ตอนนี้เขาเพิ่งรู้ว่ารถไม่ได้เสีย แต่เพราะโดนสองท่านนี้เล่นงาน!
ถ้าตอนนี้ใครมาบอกว่าลูกผู้ดีมีเงินเป็นคนไร้ค่า ต้องเจอเขาด่าสักสิบแปดชั่วโคตร!
นี่มันลูกผู้ดีมีเงินซะที่ไหน นี่คือเทวดาไล่ฆ่าชัดๆ!
ระหว่างทาง ไอ้หกอดถามไม่ได้ว่า “ขอบังอาจถาม คุณมาจากไหนเหรอ”
ในรถเงียบกริบ ได้ยินเพียงเสียงเครื่องยนต์
ขณะกำลังจะถาม ไอ้หกรู้สึกว่านิ้วก้อยข้างขวาของตัวเองว่างเปล่า เมื่อก้มลงมอง เขาถึงกับหนังตากระตุก!
ไม่มีแล้ว!
ขณะที่กำลังตื่นตระหนก รถออกนอกเส้นทาง เกือบชนกับรถที่สวนมา
ฟางเหยียนเสียงเย็นชา “ถ้ามีครั้งหน้า ไม่ใช่แค่ตัดนิ้วธรรมดาๆ แน่!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ