ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 976

จื่ออันก้มศีรษะลงพลางเลิกคิ้ว จักรพรรดิไม่เคยเรียกหาสนมอี้มาก่อน แต่คราวนี้เขากลับเรียกหานางในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ ผิวหน้าปลอมจะถูกเปิดเผยหรือไม่?

ยิ่งไปกว่านั้น องค์ชายเจ็ดยังอยู่ที่สำนักศึกษาอยู่เลยไม่ใช่หรือ? ทำไมจู่ ๆ เขาถึงกลับมา? แล้วกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?

จื่ออันเริ่มไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อย ๆ นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าองค์ชายเจ็ดกลับมาที่พระราชวังแล้ว ดูเหมือนว่าช่วงที่ผ่านมานางยุ่งเหยิงมากเกินไป

จื่ออันรออยู่เพียงชั่วก้านธูปเท่านั้น ขณะที่ใบหน้าเริ่มเกิดอาการชาจากลมหนาว ทันใดนั้นก็เห็นสนมอี้จูงมือองค์ชายเจ็ดออกมา นางประทินโฉมอย่างบางเบา รวบผมหางม้าม้วนขึ้นเป็นมวย มีเสน่ห์อย่างสุดจะพรรณนา

ทันทีที่องค์ชายเจ็ดเห็นจื่ออัน เขาก็วิ่งเข้าไปในพระราชวัง ร้องตะโกนด้วยความหวาดกลัวไปด้วย “คนเลว นางเป็นคนเลว”

จื่ออันตกตะลึง เมื่อเห็นรอยยิ้มชั่วร้ายในดวงตาของสนมอี้

เสียงกระแอมของจักรพรรดิดังมาจากในห้องบรรทม “มีอะไรรึ?”

“เสด็จพ่อ ผู้หญิงเลวคนนั้นอยู่ที่นี่แล้ว นางคือคนที่ข่มขู่เอาชีวิตข้า” องค์ชายเจ็ดร้องไห้ฟูมฟาย น้ำเสียงของเขาน่าสงสารมาก

ความเงียบเกิดขึ้นชั่วครู่ในห้องบรรทม สนมอี้ลอบทำหน้าเย้ยหยัน ก่อนจะหันกลับและเข้าไปเกลี้ยกล่อม “ชีเอ๋อ เจ้าเข้าใจผิดแล้ว นางไม่ใช่ผู้หญิงเลว นางเป็นอาสะใภ้ของลูกต่างหาก”

จื่ออันเดินตามเข้ามา เห็นองค์ชายเจ็ดซ่อนตัวอยู่ข้างแท่นบรรทม จับข้อมือจักรพรรดิด้วยมือน้อย ๆ ทั้งสองข้าง พยายามซ่อนตัวโดยหลบอยู่หลังจักรพรรดิ ดวงตาของเขาฉายแววหวาดกลัว “ข้าจำไม่ผิด นางบอกว่านางจะถลกหนังข้า และควักลูกตาของข้าออกมาด้วย เป็นนางแน่ ๆ ข้าจำได้แม่นยำ”

จักรพรรดิเงยพระพัตร์ขึ้นมองจื่ออัน พระเนตรของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา แม้ว่าจื่ออันจะฝ่าลมพายุมาตลอดทาง ก็ยังสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวจากขั้วหัวใจ

อย่างไรก็ตาม นางพยายามทำให้ตัวเองมั่นคงที่สุด ใบหน้ายังคงสงบนิ่ง

จักรพรรดิตรัสอย่างเฉยเมย “พระสนม พาองค์ชายลงไป”