ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1110

รอยยิ้มของเฉากั๋วจิ้วค่อย ๆ จางลง เขามองไปที่องค์หญิงอัน “องค์หญิง แน่ใจหรือว่าพวกท่านมาถึงที่นี่ในช่วงกลางวันของวันที่ห้า?”

“เฉากั๋วจิ้ว เจ้าถามเช่นนี้หมายความว่าเจ้ากำลังสงสัยว่าข้าโกหกกระนั้นหรือ?” องค์หญิงอันขมวดคิ้ว

เฉากั๋วจิ้วโบกมือ "องค์หญิงอย่าเข้าใจข้าผิด ข้าไม่มีเจตนาอื่นใด ทว่าทหารกองทัพจักรวรรดิที่เฝ้าประจำการอยู่ในพระราชวังบอกว่าเขาเห็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แห่งต้าโจวขโมยดาบศักดิ์สิทธิ์ สิ่งนี้ไม่มีทางเป็นเท็จไปได้…”

องค์หญิงอันกล่าวด้วยความโกรธ “ระหว่างข้ากับนายทหารคนนั้นต้องมีสักคนที่โกหก หากไม่ใช่ข้า ก็ต้องเป็นนายทหารผู้นั้น ครู่นี้เจ้าบอกว่าสิ่งที่ทหารกองทัพจักรวรรดิพูดไม่เป็นความจริง เช่นนั้นเจ้ากำลังจะบอกว่าข้าโกหกงั้นหรือ?”

องค์หญิงอันมักจะวางตัวสบาย ๆ สวมเสื้อผ้าเรียบ ๆ มีรอยยิ้มบนใบหน้าเสมอ มองจากภายนอกแล้วเหมือนนางเข้ากับคนอื่นได้ง่ายมาก อย่างไรก็ตาม เมื่อใบหน้าของนางเย็นชา ความสง่างามของสตรีชั้นสูงก็เผยออก รัศมีของนางสามารถข่มขวัญคู่สนทนาได้

เฉากั๋วจิ้วแอบบ่นในใจและสับสนเล็กน้อย หรือว่ามู่หรงเจี๋ยจะไม่ได้เป็นผู้ที่ขโมยดาบศักดิ์สิทธิ์ไป?

แต่ราชองครักษ์คนนั้นบอกว่าเขาเห็นอีกฝ่ายขโมยด้วยตาของตนเอง

องค์หญิงอันกล่าวถูก ต้องมีใครสักคนพูดโกหกระหว่างนางกับทหารกองทัพจักรวรรดิ

ผู้คนในพื้นที่ตะวันออกเฉียงใต้เฝ้าดูจากระยะไกล เมื่อพวกเขาได้ยินการทะเลาะกันระหว่างเฉากั๋วจิ้วและองค์หญิงอัน พวกเขาก็มารวมตัวกันรอบ ๆ และพยายามพิสูจน์ว่ามู่หรงเจี๋ยและคนอื่น ๆ มาถึงที่นี่ในช่วงกลางวันของวันที่ห้าจริง ๆ

จากนั้นใต้เท้าซูก็มาเป็นพยาน เกาเฟิ่งเทียนก็มายืนยันในความบริสุทธิ์ของมู่หรงเจี๋ยเช่นกัน

“ใช่แล้ว องค์ชายเดินทางมาในเวลากลางวันซึ่งตรงกับวันที่ห้า เขาจะย้อนกลับไปขโมยดาบศักดิ์สิทธิ์ในคืนวันที่ห้าได้อย่างไร และในคืนวันที่ห้าที่ท่านกล่าวถึง องค์ชายก็ยังอยู่ช่วยพวกเรากำจัดศพของชาวบ้านที่เสียชีวิตเพราะโรคระบาดด้วย” หัวหน้าหมู่บ้านกล่าว

“ใช่แล้ว เราทุกคนเห็นด้วยตาของเราเอง ราชองครักษ์คนนั้นต้องโกหกแน่ และต้องการกล่าวหาองค์ชายอย่างเป็นเท็จ”