ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 906

“ท่านอ๋องยังมีกิจธุระใดอีกหรือเจ้าคะ?” จื่ออันถาม

“ฝ่าบาท” อ๋องกวางตงมองไปที่จักรพรรดิ “วันนี้ข้าอยากกล่าวอะไรกับท่านสักสองสามคำ ไม่ว่าท่านจะรับฟังข้าหรือไม่ ข้าก็ยังต้องพูดคำเหล่านี้”

จักรพรรดิโบกพระหัตถ์ “เสด็จอา ข้ารู้หรอกว่าท่านต้องการพูดอะไร เจ้าต้องการพูดคุยเกี่ยวกับการแต่งงานระหว่างท่านน้ากับเซียวเซียวใช่หรือไม่?"

จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยมองหน้ากัน และในที่สุดก็มีคนพูดถึงเรื่องนี้เสียที

อ๋องกวางตงกล่าวอย่างเคร่งขรึม “ข้าแก่ตัวลงไปมากแล้ว อาจปล่อยวางได้ทุกสิ่งแล้วก็จริง แต่ข้าไม่สามารถปล่อยน้องสาวคนนี้ไปได้ ก่อนหน้านี้มีเสด็จแม่คอยดูแลนางอยู่ ข้าจึงสามารถปล่อยวางเรื่องนางได้อย่างสบายใจ ทว่าตอนนี้เสด็จแม่จากไปแล้ว พวกเขาต่างยังเยาว์วัย และมีเพียงข้าเท่านั้นที่สามารถตัดสินใจเกี่ยวกับการอภิเษกของนางได้ ตอนนี้เซียวเซียวกำลังรักษาบาดแผลอยู่ที่ภูเขาน้ำแข็ง คาดว่าน่าจะหายดีในเร็ววัน หากเขาฟื้นขึ้นมา ข้าหวังว่าฝ่าบาทจะทรงพระราชทานอนุญาตการอภิเษกครั้งนี้ จากนั้นก็ให้จ้วงจ้วงย้ายไปทางตะวันออกของกวางตุ้ง ให้อยู่ภายใต้สายตาของข้า ฝ่าบาทจะไม่เชื่อใจข้าเชียวหรือ? ข้าเองก็เป็นสมาชิกของตระกูลมู่หรงเช่นกัน ตราบใดที่มีใครมาคุกคามตระกูลมู่หรง ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นใคร ข้าจะไม่มีวันปรานีอย่างเด็ดขาด”

จักรพรรดิแย้มพระสรวลอย่างอ่อนแรง “เสด็จอา ข้าไม่คิดจะขัดขวางพวกเขาแล้ว ให้นางแต่งงานกับเซียวเซียวเถิด”

อ๋องกวางตงถึงกับผงะ ตอนแรกเขาคิดว่าจักรพรรดิจะต้องพูดอะไรงี่เง่าที่เกี่ยวกับเรื่องของประเทศชาติบ้านเมือง ใครจะคิดว่าเขาจะตกลงง่ายดายเช่นนี้?

จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยรู้สึกสบายใจขึ้น อย่างน้อยจักรพรรดิก็แสดงความคิดเห็นของตนเองแล้ว ซึ่งเป็นท่าทีที่เห็นชอบด้วย

หลังจากส่งอ๋องกวางตงออกไปแล้ว จื่ออันรีบถวายการฝังเข็มให้จักรพรรดิ “ช่วงที่ผ่านมาฝ่าบาททรงงานหนักมาก พระวรกายของพระองค์อาจรับไม่ไหวอีกต่อไป ฉะนั้นพระองค์ต้องพักผ่อนให้มากขึ้นนะเพคะ”

จักรพรรดิยิ้ม “ไม่เป็นไร ตอนนี้ข้ายังพอไหว หากข้าไม่จัดการงานเบื้องหลังให้ราบรื่น ต่อให้ตายก็ไม่สบายใจ!”

หากคำพูดเหล่านี้ออกมาจากปากของชายอายุเจ็ดสิบหรือแปดสิบปี จื่ออันจะไม่รู้สึกอึดอัดในใจถึงเพียงนี้ จักรพรรดิยังอยู่ในช่วงอายุที่ชีวิตควรรุ่งโรจน์ถึงขีดสุด การกล่าวถึงวาระสุดท้ายของตนล่วงหน้าเช่นนี้จึงทำให้ผู้ที่ได้ยินอดเศร้าใจไม่ได้

หลังจากที่จื่ออันฝังเข็มเสร็จแล้ว นางก็ถอยกลับไป ปล่อยให้มู่หรงเจี๋ยและจักรพรรดิพูดคุยกันตามลำพัง

“ไหนลองบอกข้าซิ เหตุใดเจ้าจึงเลือกเหยียนเอ๋อ?!” จักรพรรดิหลุบตาลงแล้วถามเบา ๆ