ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 1087

โรคระบาดเป็นสิ่งที่รอไม่ได้ หากชักช้าเพียงแค่วันเดียวก็อาจจะมีคนล้มตายมากมาย

หลังออกจากเมืองหลวง พวกเขาก็มาถึงป้อมอู่หลี่ ทุกคนต่างเห็นม้าหลายตัวถูกผูกอยู่ที่ไกล ๆ

จื่ออันจึงขอให้หยุดรถม้า

อ๋องฉีขมวดคิ้วพลางคิดในใจ ‘ออกเดินทางได้ไม่กี่ลี้ นางก็ขอให้หยุดพักแล้วรึ? ไม่ต้องพูดถึง ต่อให้เดินทางห้าวันหรือสิบห้าวันก็เดินทางไปไม่ถึงเป่ยโม่ได้หรอก’

เขาฝืนแสร้งทำท่าทีนิ่งเฉยก่อนเดินเข้าไปถาม “พระชายารู้สึกเหนื่อยหรือหิวรึ?”

รถม้าคันนี้สะดวกสบายเป็นที่สุด แม้แต่ผู้ที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองก็ไม่อาจรู้สึกเหน็ดเหนื่อยหลังจากออกเดินทางเพียงไม่กี่ลี้

จื่ออันตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ ไม่ใช่เช่นนั้นหรอก”

นางหันกลับไปออกคำสั่งกับเสี่ยวซุนและแม่นม “พวกเจ้านั่งรถม้าและตามขบวนเดินทางไป ส่วนพวกข้าจะขี่ม้าล่วงหน้าไปก่อน โรคระบาดเป็นเรื่องเร่งด่วน ดังนั้นไม่ควรเดินทางล่าช้า”

“เจ้าค่ะ!” แม่นมตอบ

หลิวหลิ่วและโหรวเหยาลงจากรถม้า และเดินไปยังป้อมอู่หลี๋

จื่ออันหันมองอ๋องฉีที่กำลังงุนงงพลางกล่าวว่า “ท่านอ๋อง ท่านทนเหน็ดเหนื่อยอีกสักนิด และขี่ม้าไปกับพวกเราได้หรือไม่?”

อ๋องฉีรู้สึกสะเทือนใจอย่างมากก่อนตอบ “ข้าไม่ได้เหนื่อยเลย ข้าแค่กลัวว่าพระชายาจะลำบากต่างหาก”

“ข้าทนได้”

สำหรับสายลับแล้ว ความยากลำบากคืออะไร? ต่อให้ต้องอดหลับอดนอนเป็นเวลาสามวันสามคืน นางก็ไม่สนใจ