จอมนางหมอ นิยาย บท 7

นางจำได้ว่าในปีนั้นท่านปู่เล่าว่าเพราะว่าตำราโอสถเล่มนี้ท่านปู่ทวดของทวดจึงได้เปิดสำนักสอนวิชาทางการแพทย์ขึ้นมา

ซึ่งเป็นสำนักวิชาแพทย์ที่มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จัก ทั่วไปสืบทอดกันต่อๆมาจนยุคปัจจุบัน

นางไม่รู้ว่าเป็นเพราะตำราโอสถเล่มนี้อีกเช่นเดียวกันหรือไม่ที่ทำให้นางต้องประสบพบเจอกับชะตากรรมประสบอุบัติเหตุต้องพลัดพรากจากโลกปัจจุบันของนางมายังที่แห่งนี้

คิดไม่ถึงว่าวิญญาณของนางจะข้ามเวลามาสู่ ดินแดนที่ย้อนยุคถึงหกเจ็ดร้อยปีเช่นแคว้นลั่วเฉินแห่งนี้

"ข้าก็ไม่รู้ว่าที่ท่านปู่ทิ้งของสิ่งนี้ไว้เพื่อไม่ยอมนำไปบริจาคนั้นประโยชน์อันใด

ถึงแม้จะเป็นตำราโอสถที่มีประโยชน์มาก แต่ในเมื่อข้าก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์แล้วดังนั้นเมื่อมาอยู่ที่นี่ก็คงจะเป็นแค่ขยะชิ้นหนึ่งเท่านั้นเองกระมัง"

รำไม่ดีโทษปี่โทษกลอง สำนวนนี้หลินซินเหยียนเข้าใจดี แต่ทว่าในตอนนั้นเองตำราโอสถกลับเปล่งแสงเป็นประกายออกมาเพียงไม่นานนักลำแสงก็พุ่งเข้าสู่สมองของหลินซินเหยียน "นี่..นี่มันอะไรกัน?"

อึก!

ตอนนั้นเอง

หลินซินเหยียนรู้สึกปวดหัวราวกับว่าศีรษะของนางกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ นางค่อยๆ ยกมือขึ้นเพื่อจับศีรษะใบหน้าซีดเผือดเหงื่อผุดขึ้นมาตามไรผมของนาง

ผ่านไปครู่ใหญ่ ความเจ็บปวดที่บริเวณศีรษะค่อยๆจางหายไปแล้ว แต่เวลานั้นหลินซินเหยียนก็ยังไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนาง

"เมื่อครู่คือ..." นางมองไปที่ตำราโอสถเล่มนั้นด้วยความแปลกใจ คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แต่ไม่ทันไรสายลมระลอกหนึ่งก็พัดเข้ามาจากทางหน้าต่าง พัดหน้ากระดาษหนังสือให้เปิดขึ้นทันที

"ฮ่าฮ่า เป็นเวลานานเท่าไหร่แล้ว ในที่สุดข้าก็ได้ออกมาเสียที หืม? กลิ่นนี้มัน นี่ข้าได้กลับมายังดินแดนลั่วเฉินแล้วหรือ?"

เสียงหัวเราะเกรี้ยวกราดดังกังวาลก้องไปทั่วทั้งผืนฟ้าหลังจากนั้นหลินเว่ยซินก็ได้พบเงาดำปรากฏขึ้นต่อหน้าของนาง

ร่างสง่างามสมบูรณ์แบบปรากฏขึ้นสู่สายตาพร้อมกับรอยยิ้มอันน่าเกรงขาม คิ้วของเขายกขึ้นเผยพลังที่เก็บซ่อนอยู่อย่างไม่ปิดบัง

ท่าทางของเขาเหมือนกับเทพสูงส่งที่กำลังปรายตามองมนุษย์ด้วยความเหยียดหยาม

"สาวน้อย เป็นเจ้าหรือที่ปลดปล่อยข้าออกมา?" ชายหนุ่มยกคิ้วขึ้นถาม มองไปทางหลินซินเหยียนด้วยท่าทีที่เหมือนจะยิ้มก็ไม่เชิงแล้วพูดต่อ "เห็นแก่ที่เจ้าเป็นคนปล่อยข้าออกมา ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า เจ้าไปเสียเถอะ"

ชายหนุ่มยกมือขึ้นปัดไปมาทำให้ชายแขนเสื้อสีขาวไข่มุกของเขาสะบัดไหวเล็กน้อย แต่ตอนนั้นเองสีหน้าของเขาก็กลับเปลี่ยนไป แผ่กลิ่นไอของความโหดเหี้ยมให้กระจายไปทั่วบริเวณ

"ใคร? ใครกันที่กักขังข้าด้วยพันธสัญญานั่น! และยังเป็นสัญญาทาสของคนชั่วนั่นอีก เป็นใครกันที่ทำเรื่องเช่นนี้"

พันธสัญญานายทาส เป็นพันธสัญญาที่ทำให้เขาไม่สามารถแม้แต่จะขัดขืนได้ มิเช่นนั้นจะถูกส่งลงไปยังแดนนรก ไม่มีวันที่จะได้ผุดได้เกิดอีกเลย

ดวงตาก้าวร้าวค่อยๆ หรี่เล็กลงมองไปยังหลินซินเหยียนความโกรธเคืองฉายชัดในดวงตาของชายหนุ่มผู้นั้น

"หรือว่าคือเจ้าที่เป็นคนกักขังข้าด้วยพันธสัญ ญานั่น? ไม่สิ!

ดูจากท่าทางของเจ้าแล้วไม่สามารถทำเช่นนั้นได้หรอก หรือว่า..."

สายตาจดจ้องไปที่ตำราโอสถที่อยู่ในมือของหลินซินเหยียนนิ่งๆ เขาโกรธจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ของพรรค์นั้นกักขังเขาไว้นานนับพันนับหมื่นปีแล้วยังไม่พออีกหรือ?

ยังช่วยให้เด็กสาวทำพันธสัญญากับเขาอีก

อิสระที่ได้มามันไม่ง่ายเลย แต่ชีวิตที่ได้คืนมากลับต้องมาถูกตำราบ้าๆนั่นทำลายลงอีกครั้ง!

รอพลังของเขากลับฟื้นคืนมาเสียก่อนเถอะ สาบานว่าสิ่งแรกที่จะทำคือเผาตำราบ้านี่เสีย!

หลังจากมองดูชายหนุ่มพูดไม่หยุดอยู่นาน หลินซินเหยียนจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ