จอมนางหมอ นิยาย บท 8

ชั่วขณะนั้น ท่าทีเอาจริงเอาจังของหญิงสาว ทำให้สายตาดุดันของเขาหรี่เล็กลง พลางจ้องมองด้วยสายตาที่ทำให้คนที่ถูกจ้อง เกือบจะลืมหายใจได้

อย่างไม่ทันคาดคิด เขาก็หัวเราะขึ้นมา คิ้วดกดำคมเข้มเผลอยกขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีดำดุดันส่องประกายวิบวับราวกับว่ามี มวลหมู่ดาวอยู่ในนั้น

“เจ้าคิดว่าพันธสัญญาระหว่างข้ากับเจ้าเป็นอ ย่างไรอย่างนั้นหรือ? พันธสัญญาทาสนี้เป็นพันธสัญญาที่น่ากลัวมากนะรู้ไหม? มีเพียงเจ้ากับข้าเท่านั้นที่จะยกเลิกพันธสัญญาถึงจะทำให้มันสิ้นสุดลงได้ มิเช่นนั้นแม้เจ้าตาย ข้าก็ต้องตายตามเจ้าด้วย!"

เพราะเช่นนี้เองสินะ ถึงทำให้เขาโกรธเกรี้ยวได้ขนาดนี้แน่นอนว่าตอนนี้เขาไม่อยากไปแล้ว

หลินซินเหยียนขบเม้มริมฝีปากนิ่งเงียบจ้องมองน้ำชาในถ้วยอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นนางจึงเอ่ยขึ้นมา

 "แต่ถ้าหากว่าเจ้ามาตามข้าเช่นนี้ มันสะดุดตาเกินไป”

ตอนนี้หญิงสาวผู้นี้เป็นเจ้าของตำราโอสถ การที่อยู่ใกล้ๆ กับนาง จะทำให้พลังของเขาฟื้นตัวได้เร็วขึ้น

หลินซินเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ถ้าหากพูดเช่นนี้แล้วล่ะก็ เขาคงยอมรับข้อตกลงของนางแล้วใช่ไหม?

ความหมายของนางคือ เขาควรจะหาที่หลบ ไม่ควรจะอยู่กับนางอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้

แต่ดูจากความดุดันของเขาแล้ว จะทำเช่นไรให้เขายอมทำตัวเป็นเงาของนางแ ล้วหลบอยู่เงียบๆ ได้ล่ะ ในที่สุดชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้น  “เรื่องนี้สำหรับข้าแล้ว ถือว่าไม่เป็นปัญหา"

เหยียนจิ้นยักคิ้ว เพียงไม่นานก็ปรากฏควันสีขาวพวยพุ้งโอบรอบตัวของเขาเอาไว้ร่างของเขาค่อยๆ มีขนาดเล็กลง ในที่สุดก็กลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดตัวน้อยๆ ขนาดเท่าหนึ่งฝ่ามือ

เพียงแค่เห็นร่างของสัตว์ประหลาดตัวน้อยที่ดู บริสุทธิ์งดงามราวกับหยกล้ำค่า ขนนุ่มนิ่มที่น่ารักจนน่าจับมาบีบจับมาฟัด ขนาดตัวเท่าหนึ่งฝ่ามือ ดวงตาใสแจ๋ว ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังจ้องมองหมอกจางๆ

 หลินซินเหยียนคิดไม่ถึงเลยว่าสัตว์ประหลาดตัวน้อยน่าบีบตัวนี้ จะเป็นคนเดียวกันกับชายหนุ่มรูปงามผู้องอาจ ซึ่งเป็นที่เล่าขานไปทั่วคนนั้น

"นี่เป็นร่างเดิมของเจ้าหรือ" หลินซินเหยียนยิ้มเล็กน้อยพลางบีบยืดร่างนุ่มในมือ ดวงตาทอประกายราวกับจะยิ้มได้

ทันใดนั้น

ทั้งร่างของเหยียนจิ้นก็รู้สึกราวกับถูกกระแสไฟฟ้าสถิต นิ่งงันไม่ขยับเขยื้อน เพียงไม่นานร่างสีดำกลับขึ้นสีแดงอย่างน่าสงสัย ถ้าเกิดเปรียบกับร่างของมนุษย์แล้ว นั่น นั่นมันก้นของเขานะ

ก้นของเขา

ถูกหญิงสาวตรงหน้าบีบเข้าเสียแล้ว? แต่ว่าหลินซินเหยียนกลับไม่รู้ตัวว่านางกำลังบีบจับส่วนไหนของเขาอยู่ และยังดูท่าว่าจะบีบจับต่อไปไม่หยุด เหยียนจิ้นโกรธจนขบเคียวเขี้ยวฟันแน่น ถ้าหากตอนนี้เขาอยู่ในร่างมนุษย์ ใบหน้าของเขาคงขึ้นสีเลือดอย่างไม่ต้องสงสัยเป็นแน่

“ไปเถอะ พวกเราออกไปเดินเล่นข้างนอกกัน"

เมืองหลวงลั่วเฉินมีทิวทัศน์ที่สวยงามเจริญรุ่งเรือง หญิงสาวเดินมาถึงถนนที่คึกคักสายหนึ่ง สายตาเย็นชาจับจ้องผู้คนที่เดินผ่าน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตนเองได้มาอยู่ในสถานที่ที่เหมือนกับหนังสือประวัติศาสตร์ได้กล่าวเอาไว้ถอดแบบออกมาจากหนังสืออย่างไม่ผิดเพี้ยนเลย

ถึงแม้ว่านางจะมีความทรงจำของเจ้าของร่าง เก่าอยู่ แต่สำหรับนางแล้ว ก็ยังเป็นสถานที่แปลกตาอยู่ดี

“แต่ว่า ขอแค่ยังมีชีวิตอยู่ ข้าก็อาจจะได้กลับไปยังบ้านเกิด " หลินซินเหยียนออกแรงบีบร่างเล็กที่อยู่แนบอก ดวงตามองไปเบื้องหน้าเล็กน้อยฉายแววมุ่งมั่น ผิดกับแววตาของเด็กสาววัยเดียวกัน

สัตว์ประหลาดตัวน้อยจ้องมองนางเขม็งอย่าง ไม่พอใจ นึกถึงการกระทำของนางเมื่อครู่ ดวงตาใสของเขาฉายแววอดสูในชะตาของตนเอง เขาจะทำอะไรได้ เพื่อให้พลังของเขาฟื้นคืน เขาทำได้แค่อดทน!

"สาวน้อย ตอนนี้พวกเรากำลังจะไปที่ใดกัน?"

น้ำเสียงดุดันมีอำนาจของเหยียนจิ้นลอยเข้าสู่หูของนาง ทำให้หลินซินเหยียนต้องขมวดคิ้วแน่นพลางพูดว่า "หยุดพูด"