จอมนางหมอ นิยาย บท 5

"หุบปากของเจ้าประเดี๋ยวนี้!" ชายกลางคนกำหมัดแน่น บริเวณหน้าผากมีเส้นเลือดปูดโปน สายตาของเขาเหมือนกับกำลังจ้องมองบุคคลที่เป็นศัตรูที่เขาเกลียดเสียจนไม่สามารถอยู่ร่วมฟ้ากันได้ "ซินเอ๋อนางก็เป็นลูกสาวของข้าเช่นกัน ทำไมเจ้าถึงดูถูกนางเช่นนี้?"

เหมือนกับว่าในใจของชายผู้นี้ มีเพียงหลินเสี่ยวซินกับลูกสาวที่สามารถฝึกยุทธได้อีกสองของเขาเท่านั้นที่เป็นบุตรสาว

หลินซินเหยียนนางรู้สึกว่า เจ้าของร่างนี้คงเป็นลูกนอกคอกที่แค่ดันเกิดมาเท่านั้นเองสินะ

"ท่านพ่อ พอเถอะเจ้าค่ะ" หลินเสี่ยวซินดึงแขนของชายกลางคนพลางสั่นศีรษะ กัดริมฝีปากบีบน้ำตาแล้วพูดในน้ำเสียงสั่นเครือว่า

"ซินเอ๋อรู้ตัวเองดีว่าซินเอ๋อนั้นเป็นแค่บุตรสาวบุญธรรมของตระกูลหลิน แต่เพียงเท่านั้นซินเอ๋อก็ไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากเศษเสี้ยวความรักของท่านพ่อบ้างก็เท่านั้นเอง เท่านี้ซินเอ๋อก็เพียงพอใจแล้วเจ้าค่ะ"

หลินซินเหยียนได้ยินเช่นนั้นสายตาเย็นชาของนางก็วาบผ่านคนทั้งคู่ออกไป

แม่ทัพใหญ่เมื่อได้ยินหลินเสี่ยวซินเอ่ยเช่นนั้น ก็ถึงกับอดที่จะสงสารนางจับใจไม่ได้

"เฮ้อ" ชาวกลางคนถอนหายใจเฮือกหนึ่ง " ซินเอ๋อ พ่อแม่ของเจ้าได้เสียสละชีวิตเพื่อช่วยข้าเอาไว้

ตอนนั้นข้าก็ได้ให้สัตย์ไว้แล้วว่าจะดูแลปกป้องเจ้าให้ดี ให้เหมือนกับลูกสาวแท้ๆ ของข้าเอง

แล้วเช่นนั้นข้าจะปล่อยให้ผู้อื่นมาทำร้ายเจ้าได้เช่นไร"

ผู้อื่น? หลินซินเหยียนยิ้มเยาะขึ้นมานิดหนึ่ง

แม่ทัพใหญ่หันไปพบเข้าก็ถลึงตาใส่หลินซินเหยียนทันที ท่าทีของเขาแสดงออกว่าไม่พอใจนางเป็นอยู่างมาก

ชัดเจนว่า 'ผู้อื่น ในความหมายของเขา คงหมายถึงนางอย่างแน่นอน แต่หลินซินเหยียนมีหรือจะใส่ใจ

"ท่านพ่อองค์รัชทายาทก็อยู่ที่นี่ด้วยนะเจ้าคะ" หลินเสี่ยวซินกล่าวพลางค้อมหัวลงเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ท่าทางเช่นนั้นทำให้ไม่มีใครสามารถสังเกตเห็นรอยยิ้มกระหยิ่มที่ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากของ นางได้

ที่นางทำเช่นนี้ไม่ใช่เพื่อขอความเห็นใจให้กับหลินซินเหยียนหรอกนะแต่เป็นเพราะว่านางรู้ว่าองค์รัชทายาททรงโปรดหญิงสาวที่เห็นอกเห็นใจผู้อื่นก็เท่านั้น นั่นทำให้องค์รัชทายาทถึงได้ตกหลุมรักหญิงสาวผู้นี้ตั้งแต่คราแรก

"ฮะฮะองค์รัชทายาท ข้าทำเรื่องขายหน้าต่อหน้าท่านเสียแล้ว" แม่ทัพใหญ่พูดพลางค้อมคำนับขออภัย

แต่สายตากลับมองไปยังหลินซินเหยียนพลางขมวดคิ้ว เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น

"เจ้าจะยืนโง่ทำอะไรอยู่! รีบไปให้พ้นหน้าข้าเสียเดี๋ยวนี้ หากเจ้ากล้าโผล่หน้าออกมารบกวนเวลาขององค์รัชทายาทกับเสี่ยวซินอีกเช่นนั้นข้าจะตัดขาของเจ้าทิ้งเสีย!"

หลินซินเหยียนหันไปมององค์รัชทายาทแวบหนึ่งจากนั้นนางก็ยิ้มเย็นให้เขาหนึ่งที เย่เฉินตงเห็นเช่นนั้นก็ถึงกับผงะไปทันที

จากนั้นหลินซินเหยียนก็หันไปมองแม่ทัพใหญ่ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบิดาของเจ้าของร่างนี้นัยน์ตาของนางมีเพียงความเย็นชา

ขนาดนางเพิ่งมาถึงยังที่แห่งนี้ กลับต้องมีเรื่องให้คิดไม่ตกเสียแล้ว ดังนั้นนางจึงทำเพียงแค่ส่งสายตาทิ่มแทงกลับไปให้คนเป็นพ่ออย่างแม่ทัพหลิน แล้วเดินจากไปตามความทรงจำเดิมของเจ้าของร่าง

แม่ทัพใหญ่ทำได้เพียงแต่อึ้งเล็กน้อย นั่นคือสายตาที่นางมอบให้พ่ออย่างเขาเช่นนั้นหรือ? แต่เขาเลือกที่จะไม่เก็บมาใส่ใจคิด

พลางหันกลับมาหาองค์รัชทายาทเย่เฉินตงพร้อมกับพูดว่า