จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 102

เสียงของหลินกู่ฉานดังขึ้นสนั่น

ทุกคนทั้งภายในและภายนอกโรงแรมว่างไห่ต่างตกตะลึง

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ ทุกคนได้ยินแต่เสียง แต่ไม่เห็นคนอื่น

และในขณะนี้ เจียงอู่ฟูที่ถูกเงาน้ำทะลุหน้าอก ก็ล้มลงกับพื้นเสียงดังลั่น

เงียบเหมือนกับตาย!

เจียงอู่ฟูผู้มีอิทธิพลยิ่งใหญ่ของมวยแห่งประเทศหลง ก็ตายไปแบบนี้เลยเหรอ?

ถูกอะไรฆ่า?

เจียงอู่ฟูไม่ได้ตายจริงๆ เพียงแค่เกือบตายเท่านั้น

เบิกตากว้าง รู้สึกแค่ว่าเจ็บแปลบที่หน้าอก ทำให้เขาหายใจลำบาก

ขนาดเฉินเมิ่งเฉี่ยนที่อยู่ข้างกายของเขา

ก็เบิกตากว้างอย่างช่วยไม่ได้ ยังไงก็คาดไม่ถึงว่า เจียงอู่ฟูจะล้มลงไปแบบนี้

แม้ว่าเมื่อกี้นี้เฉินเมิ่งเฉี่ยนจะว่าให้เจียงอู่ฟูเป็นไอ้ไร้น้ำยาเจียง

แต่เธอในฐานะคนในศิลปะการต่อสู้ จะไม่รู้ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเจียงอู่ฟูได้อย่างไร

ถ้าทั้งสองคนต่อสู้กันขึ้นมา

เฉินเมิ่งเฉี่ยนจะโค่นล้มเจียงอู่ฟู ก็ต้องสูญพลังงานมากมายจริงๆ

แต่เมื่อคิดถึงเสียงที่ดังมาจากข้างนอกเมื่อกี้นี้…….

เฉินเมิ่งเฉี่ยนเข้าใจในทันที

ศิษย์พี่……..

หลินกู่ฉาน?

เหตุผลที่เจียงอู่ฟูล้มลงไป เป็นการกระทำของหลินกู่ฉานเหรอ?

เป็นไปไม่ได้

ต่อให้อาจารย์เจียงฉางเซิงลงมือ เจียงอู่ฟูก็ไม่มีทางล้มลงไปแบบนี้

ในเวลานี้ เย่อู๋เทียนเดินเข้ามาแล้ว

มองเห็นเจียงอู่ฟูที่ล้มลงอยู่บนพื้น ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ย่อตัวลงมา กดจุดสำคัญสองสามจุดบนร่างของเจียงอู่ฟู

ในชั่วพริบตา อาการบาดเจ็บที่หน้าอกของเจียงอู่ฟูก็ดีขึ้น

เย่อู๋เทียนสั่งการเผยจื่อตง

“จื่อตง ให้คนส่งตัวของเจียงอู่ฟูไปที่โรงพยาบาล ปอดของเขาถูกเจาะทะลุ ต้องเข้ารักษาด้วยการผ่าตัด”

เผยจื่อตงก็สั่งการลงไปในทันที และแบกเจียงอู่ฟูออกไป

จากนั้น เผยจื่อตงก็มองไปทางข้างนอก

ภายใต้พระอาทิตย์ตกดิน ก็เห็นเรือลำเล็กๆลำหนึ่ง ลอยอยู่กลางทะเลห่างออกไปหลายร้อยเมตรอย่างเลือนราง

มีชายคนหนึ่งในชุดสูท กำลังยืนอยู่ที่หัวเรือเอามือไพล่หลังไว้ ลำตัวตรงราวกับหอก

ในเวลาเดียวกัน ทุกคนทั้งภายในและภายนอกโรงแรมว่างไห่ ก็มองไปทางผู้ชายคนนี้

ก็ราวกับมองสัตว์ประหลาด

แม้แต่ฝ่าบาทผู้สูงส่งและคนอื่นๆที่กำลังรอให้เย่อู๋เทียนขึ้นไปบนชั้นที่สิบสอง

ก็รีบเดินไปถึงที่ใต้ชายคาทั้งหมด มองไปทางชายหนุ่มคนนั้นที่อยู่กลางทะเลจากระยะไกล!

แต่มีเพียงเย่อู๋เทียนคนเดียว เงยหน้ามองดูรูปลักษณ์ของชายคนนั้นได้อย่างชัดเจน เพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อย

แม้ว่าอีกฝ่ายจะดูธรรมดาไม่ลึกลับ แต่ความแข็งแกร่งกลับสูงกว่าเจียงฉางเซิง

เขาเพิ่งจะเรียกตัวเองว่าหลินกู่ฉาน…….

หมอนี่ เป็นลูกศิษย์ของเจียงฉางเซิงจริงเหรอ?

เฉินเมิ่งเฉี่ยนที่อยู่ข้างๆราวกับมองความคิดของเย่อู๋เทียนออก และอธิบายประโยคหนึ่งด้วยความประหลาดใจ

“เขาเป็นหลินกู่ฉานศิษย์พี่ของฉันจริงๆ ส่วนทำไมถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

เย่อู๋เทียนกะพริบตาสองครั้ง และยิ้มจางๆในทันที

“น่าสนใจดี”

ทันทีที่คำพูดนี้ลดลง หลินกู่ฉานก็กระโดดลงทะเลจากเรือลำเล็กในระยะไกลอย่างกะทันหัน

ฉากต่อไป

ทำให้ทุกคนลืมไม่ลงในชั่วชีวิตนี้

ก็เห็นว่า หลินกู่ฉานราวกับเรือสปีดโบตที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ กำลังเหยียบคลื่นมา และด้านหลังก็ลากยาวเป็นคลื่นสีขาว!

รัศมีแบบนี้…….

บัดซบคำเดียวสามารถจะอธิบายความตกใจของทุกคนในเวลานี้ได้อย่างไร?

ภายในและภายนอกโรงแรมว่างไห่

ใครก็ตามที่เห็นสถานการณ์นี้ นอกจากเย่อู๋เทียน ก็เบิกตาทั้งสองกว้างกันทั้งหมด

เจอกับเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดได้เหรอเนี่ย?

คน!

จะวิ่งอย่างสุดกำลังอยู่บนทะเลได้อย่างไร?

โล่หวางกับเฉาจ้านหยางที่อยู่ในเหตุการณ์ ก็สีหน้าตกตะลึง

หลังจากที่พวกเขาโอ้อวดตัวเองสามารถที่จะเหยียบบนผิวน้ำได้ แต่น้ำสูงระดับไม่เกินหัวเข่า

แต่จะให้วิ่งอย่างสุดกำลังอยู่บนทะเล…….