จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 105

ลม พัดกรรโชกมาจากทะเลแต่ไกล

บนลาน เงียบสงบ

นอกจากเย่อู๋เทียน ไม่เว้นแม้แต่คนเดียว ก็คาดไม่ถึงว่าเฉียนเป่ยเฉินจะต้านทานการทุบตีได้ขนาดนี้

แม้แต่เฉียนเป่ยเฉินก็คาดไม่ถึง

เพิ่งจะถูกหลินกู่ฉานต่อยหนักสองหมัด ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะไม่เป็นอะไรเลย

ไม่เพียงแค่นั้น

ร่างกายกลับยิ่งสบายมากขึ้น

โดยเฉพาะอย่างที่หน้าอก

ก็เหมือนกับหลังจากที่ถูกต่อยสองหมัด ชีพจรหัวใจ แต่ขยายกว้างขึ้นมา

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

แต่กลับไม่ทันได้คิดมาก เฉียนเป่ยเฉินได้ทำตามคำสั่งของเย่อู๋เทียนแล้ว และได้โจมตีไปทางหลินกู่ฉาน

ยิ่งไปกว่านั้น

กระบวนท่าที่เฉียนเป่ยเฉินได้ใช้ แทบจะเหมือนกับกระบวนท่าที่หลินกู่ฉานเพิ่งใช้ทุกประการ

ความเร็ว

รวดเร็วปานสายฟ้าแลบเหมือนกัน

ไม่ว่าจะไปที่ไหน กระดานชนวนที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

แต่ว่า ขณะที่เฉียนเป่ยเฉินปรากฏตัวตรงหน้าของหลินกู่ฉาน

ทั่วทั้งร่างกายกลับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

ไม่ได้เหมือนกับท่าทางเมื่อกี้นี้นั้นของหลินกู่ฉาน ร่างกายก็พองตัวขึ้นทั้งหมด และราวกับปีศาจ…….

แต่ว่า…….

แท้จริงแล้วไม่มีอะไรเกิดการเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด

หมัดนี้ของเฉียนเป่ยเฉิน ก็กระแทกไปที่หน้าอกของหลินกู่ฉานเหมือนกัน

การชกมวย ธรรมดาไม่ลึกลับ

ก็ไม่ได้มีผลทำให้ผู้คนสะดุดตาแม้แต่น้อย

ตอนแรกหลินกู่ฉานต้องการหลบเลี่ยง แต่รู้สึกว่าหมัดนี้ของเฉียนเป่ยเฉินก็เพียงแค่นั้นเอง

ก็เพียงแค่ยกมือขึ้นปกป้องหน้าอกด้วยหลังมือ พยายามใช้ฝ่ามือพันหมัดนี้ของเฉียนเป่ยเฉินไว้

ต่อจากนั้นก็บิด

แขนขวาทั้งหมดของเฉียนเป่ยเฉิน ต้องเหมือนราวกับขนมเกลียว และใช้การไม่ได้ในทันที

แต่ขณะที่หมัดของเฉียนเป่ยเฉินกับหลินกู่ฉานปะทะอยู่ด้วยกัน

ฉากที่ทำให้คนสะเทือนใจได้เกิดแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงว่าหลินกู่ฉานต้องการใช้ฝ่ามือพันกำปั้นของเฉียนเป่ยเฉินเลย แม้แต่นิ้วมือก็ไม่ทันได้ขยับ ก็รู้สึกว่าฝ่ามือก็ชาไปหมด

วินาทีต่อมา หลินกู่ฉานเพิ่งจะรู้สึกว่า เจ็บหน้าอกอย่างรุนแรง

ในเวลาเดียวกัน

เขาทั้งคนก็กระเด็นอยู่ในอากาศแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่กระเด็นออกไปข้างนอกหลายร้อยเมตรธรรมดาขนาดนั้น แต่กระเด็นออกไปยี่สิบเมตร สามสิบเมตร สี่สิบเมตร…….

นี่ก็ไม่ได้หยุดลงมา!

หนึ่งร้อยเมตร?

ทุกคนก็เห็นว่า หลินกู่ฉานกระแทกไปที่ต้นไม้ใหญ่ข้างนอกซึ่งห่างออกไปหลายร้อยเมตรแล้ว

“แหวะ!”

หลินกู่ฉานอดไม่ได้ ที่จะอ้าปากก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ต้นไม้ใหญ่ด้านหลัง

หักในทันที ถล่มลงมาเสียงดังตูม!

หลินกู่ฉานลืมตาทั้งสองขึ้นอย่างรุนแรง ไม่น่าเชื่อเลย!

เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง?

ภายในและภายนอกโรงแรมว่างไห่ ตกตะลึงทั้งหมด

แต่ทุกคนยังไม่ทันตั้งสติได้ เฉียนเป่ยเฉินก็กระโดดขึ้น โจมตีฆ่าไปทางหลินกู่ฉานต่อไป

อย่างไรก็ตาม…….

ท่าทางของเขาในกลางอากาศนั้น ทำให้ผู้คนรู้สึกอธิบายไม่ได้จริงๆ

ถ้าหากว่า

ตอนที่หลินกู่ฉานเพิ่งจะโจมตีเฉียนเป่ยเฉินไป ท่าทางการเหวี่ยงหมัดเหมือนกับนกอินทรีกางปีก

ถ้าอย่างนั้นเฉียนเป่ยเฉินในตอนนี้

เหมือนสัตว์ปีกในกลางอากาศ

ยิ่งไปกว่านั้นก็เป็นแม่ไก่กระโดดออกจากเล้าไก่แล้วบินไปที่กำแพง ที่เพิ่งจะได้รับความตกใจกลัวอย่างเมื่อกี้นี้

สองคำนี้

จนตรอก

แต่ถึงกระนั้น เฉียนเป่ยเฉินก็มาถึงตรงหน้าของหลินกู่ฉาน ด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด

ในเวลานี้ หลินกู่ฉานเพิ่งลุกขึ้นจากชายหาดใต้ต้นไม้

ต้องตอบโต้ศัตรูอย่างเร่งด่วน

เฉียนเป่ยเฉินกลับไม่ให้โอกาสใดๆกับเขา

ท่าทางบ้าไปแล้ว ชกไปที่หน้าอกของเขาอีกครั้ง

ตูม!

หลินกู่ฉานไม่มีพลังที่จะปัดป้องเลยด้วยซ้ำ และกระเด็นออกไปในกลางอากาศอีกครั้ง

ครั้งนี้ ยังอยู่ห่างออกไปหนึ่งร้อยเมตร

เสียงดังตูม!

กระแทกลงทะเลโดยตรง

แต่สิ่งที่ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้คือ ครั้งนี้หลินกู่ฉานไม่ได้ยืนอยู่บนทะเล แต่ตกลงไปในทะเลโดยตรง