จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 106

ผีรู้ว่าหลินกู่ฉานรู้สึกอย่างไรในเวลานี้

จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่เข้าใจ

คนที่ร่างกายอ่อนแออย่างเฉียนเป่ยเฉิน ทำไมถึงได้แข็งแกร่งขนาดนั้น

เป็นเทพหรือไง?

ไม่อย่างนั้น จะทำร้ายตัวเองจนน่าสมเพชขนาดนี้ได้อย่างไร?

ถ้าหากเฉียนเป่ยเฉินเป็นยอดฝีมือระดับเทพ

ถ้าอย่างนั้นเย่อู๋เทียน…….

หลินกู่ฉานก็ตกตะลึง

ไม่กล้าคิดต่อไป

เขายืนอยู่บนคลื่นลูกใหญ่ ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี

ก็จะตายอย่างคับข้องใจแบบนี้เหรอ?

หลินกู่ฉานไม่พอใจ

แต่……

จะทำอะไรได้อีก?

ถ้าหากแค่เผชิญหน้ากับเฉียนเป่ยเฉิน เขาจะต้องสามารถหลบหนีได้อย่างแน่นอน

เพราะว่า…….

ไอ้สารเลวอย่างเฉียนเป่ยเฉินคนนี้ ว่ายน้ำไม่เป็น!

น่าตลกใช่มั้ย?

เฉียนเป่ยเฉิน ไม่นึกเลยว่าจะว่ายน้ำไม่เป็น!

เย่อู๋เทียนไม่เหมือนกัน

เขาจะต้องว่ายน้ำเป็นอย่างแน่นอน

เมื่อคิดได้แบบนี้ หลินกู่ฉานก็แทบอยากจะตบตัวเองให้ตายด้วยฝ่ามือเดียว

เวลาอย่างนี้แล้ว ไม่นึกเลยว่าในสมองของตัวเองจะเกิดความคิดเหลวไหลแบบนี้!

ท้ายที่สุด หลินกู่ฉานยังคงกุมหน้าอก กระโดดไปที่ชายหาด พูดอย่างแม่นยำ คือกระโดดไปตรงหน้าของเย่อู๋เทียน

ตอนแรกหลินกู่ฉานคิดว่า แม้ว่าตัวเองเป็นผู้พ่ายแพ้ แต่ช่วงเวลาที่เขายืนอยู่ต่อหน้าเย่อู๋เทียน ท่าทางก็ไม่มีทางน่าสมเพชมากขนาดนั้น

แต่ทันทีที่เขาลงมาที่ชายหาด จู่ๆเย่อู๋เทียนยกเท้าขึ้นเตะเขา

“ผลัวะ!”

หลินกู่ฉานคร่ำครวญ และล้มลงไปที่ชายหาดในทันที

ต่อจากนั้น…….

เพียงแค่รู้สึกว่าชาบนใบหน้า

ก็เห็นว่า เย่อู๋เทียนยกเท้าใหญ่ข้างหนึ่งขึ้น และเหยียบบนใบหน้าของเขา

ท่าทางของหลินกู่ฉานดูแย่อย่างขีดสุด และต่อต้านด้วยเสียงที่ลึกล้ำ

“เสียชีพได้ แต่ไม่ยอมเสียศักดิ์!”

เย่อู๋เทียนเหยียบหัวของหลินกู่ฉานตรงเข้าไปที่ชายหาดอย่างต่อเนื่อง

หลินกู่ฉานเพียงแค่รู้สึกว่าหายใจไม่ออกอย่างฉับพลัน

ตั้งแต่เด็กจนโต เคยได้รับความอับอายแบบนี้ที่ไหนมาก่อน?

เฉียนเป่ยเฉินที่อยู่ข้างๆมองเห็นหัวของหลินกู่ฉานถูกเย่อู๋เทียนเหยียบตรงเข้าไปในชายหาด ก็ตึงเครียดอย่างช่วยไม่ได้

อาจารย์ดูเหมือนเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนมาก ทำไมถึงได้มีด้านที่อารมณ์ร้อนเช่นนี้ได้?

ทุกคนที่อยู่ด้านหลังของเย่อู๋เทียน ก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

โดยเฉพาะเฉินเมิ่งเฉี่ยน

ยังไงซะ หลินกู่ฉานเป็นศิษย์พี่ของเธอ

มองดูหลินกู่ฉานถูกเย่อู๋เทียนเหยียบเช่นนี้ อารมณ์ของเธอก็ซับซ้อนอยู่ครู่หนึ่ง

ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี

ก้าวไปเกลี้ยกล่อมไม่กี่คำเหรอ?

ไม่มีสิทธิ์

อยู่อย่างเงียบๆต่อไปเหรอ?

ไม่ยุติธรรมไปหน่อยหรือเปล่า?

ช่างเถอะ

ใครให้ศิษย์พี่หลินไม่ฟังคำเตือนกัน บอกกับเขาตั้งแต่แรกแล้ว

อยู่ตรงหน้าของเย่อู๋เทียน ต้องเจียมเนื้อเจียมตัวหน่อย ไม่เพียงแต่ไม่เชื่อฟัง ไม่นึกเลยว่ายังจะฆ่าคุณเย่ด้วย……

สมน้ำหน้า!

เทพก็ยากที่จะช่วยผีที่กำลังจะตายได้!

หลังจากที่เย่อู๋เทียนเหยียบหัวของหลินกู่ฉานเข้าไปที่ชายหาด และไม่ได้เอาเท้าออกมา

หลังจากนั้นประมาณหนึ่งนาที ในที่สุดหลินกู่ฉานก็อดไม่ได้ ยกมือขึ้นเขียนคำสามคำบนชายหาดข้างๆ

“ยอมแพ้แล้ว!”

เย่อู๋เทียนถึงได้เอาเท้าออกมา

หลินกู่ฉานดึงหัวออกจากในชายหาดทันที

สูดลมหายใจลึกๆ

อากาศ

สดชื่นจริงๆ

วินาทีต่อมา เสียงถามของเย่อู๋เทียนก็ดังมา

“ถังเจิ้งเฟิงส่งแกมาเหรอ?”

หลินกู่ฉานเอียงหัวถ่มน้ำลายออกมา นั่งอยู่บนชายหาดอย่างหมดอาลัยตายอยาก และพยักหน้า

“ใช่”