จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 12

เสิ่นรั่วชิงไหล่สั่นเทา และในที่สุดก็มีความกล้าที่จะมองไปที่เย่อู๋เทียนสักที

ขณะที่กำลังจะพูดอะไร ทันใดนั้นก็รู้สึกหน้ามืด และล้มลงไปอยู่ในอ้อมแขนของเย่อู๋เทียน

เย่อู๋เทียนอุ้มเธอไปที่บนเตียง

หลังจากตรวจพบชีพจรแล้ว จิตใจที่วิตกกังวลก็ผ่อนคลายลงมา

แต่หลังจากที่ฟื้นขึ้นมา ร่างกายอ่อนแอเกินไป อารมณ์แปรปรวนอย่างรุนแรงทำให้หมดสติไป

ต้องใช้เวลาพักฟื้นช่วงหนึ่ง ก็จะหายดี

เสียงของเฉาจ้านหยางมาจากนอกประตูอีกครั้ง

“ทหาร เฉาจ้านหยาง มีเรื่องจะรายงานต่อชิงตี้!”

“เรื่องอะไร?”วางเย่จูนหลินไว้ที่ข้างกายของเสิ่นรั่วชิง เย่อู๋เทียนถึงได้ออกห้องผู้ป่วยแล้วถาม

เฉาจ้านหยางรายงานว่า: “เมื่อกี้นี้ตอนที่เสิ่นจูนอี๋เพิ่งจะลงบันได ผมได้ยินหล่อนโทรหาพ่อของท่าน บอกว่าจะ……ขุดหลุมฝังศพของจูซือเนี๊ย!”

สายตาของเย่อู๋เทียนก็เยือกเย็นขึ้นมาในทันที

“ฉันเห็นว่าหล่อนเป็นน้องสาวของเสิ่นรั่วชิง ตอนแรกไม่อยากที่จะถือสาหล่อน ตอนนี้ดูเหมือนว่า หล่อนจะไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีจริงๆ!”

สีหน้าของเฉาจ้านหยางเคร่งขรึมเป็นอย่างมาก เอ่ยปากพูดอีกครั้ง

“จ้านหยางเพิ่งจะเห็นว่า เสิ่นจูนอี๋ สวมตราสัญญาลักษณ์ประจำตระกูลเหวิน!”

“ว่ากันว่า เหวินเติงเจินได้รับหล่อนเป็นลูกสาวบุญธรรมเมื่อหลายปีก่อน!”

“แม้ว่าเหวินเติงเจินจะอายุมาก ครั้งก่อนที่เจอเขา ถึงอายุมากแล้วก็ตามแต่จิตใจฮึกเหิมก็ยังไม่ลด สมกับที่มีชื่อเสียงเหมือนกับท่าน!”

“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ คนอย่างเหวินเติงเจิน ในชีวิตมีลูกศิษย์นับไม่ถ้วน ยิ่งไปกว่านั้นยังดำรงตำแหน่งสำคัญทั้งหมดด้วย เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ตราบใดที่เขายินยอม คนมีความสามารถที่โดดเด่นของประเทศหลงครึ่งหนึ่ง ต่างก็สามารถให้เขาใช้งานได้!”

“จ้านหยางคิดว่า ถ้าท่านทำให้เสิ่นจูนอี๋ลำบากใจ ยังต้อง……คิดดีๆแล้วค่อยลงมือทำ!”

ด้วยวิสัยทัศน์ล้ำเกินไปของเหวินเติงเจิน ให้ความสำคัญกับนิสัยใจคอซื่อตรงมากที่สุด จะมองเสิ่นจูนอี๋ด้วยความให้เกียรติได้หรอกเหรอ?

ไม่ใช่ว่าในนั้นมีเรื่องอื่นซ่อนเร้นอยู่หรอกนะ?

“ตอนนี้นายรีบเดินทางไปที่เมืองหลวง ไปรับตัวเหวินเติงเจินมาด้วยตัวเอง”

เย่อู๋เทียนไม่ได้บอกกับเฉาจ้านหยาง ว่าเหวินเติงเจินเป็นลูกศิษย์ของตัวเอง

อย่างแรก เป็นเพียงแค่เรื่องล้อเล่นในปีนั้น ถือเป็นจริงเป็นจังไม่ได้

อย่างที่สอง ไม่เจอกันเจ็ดปี ใครจะไปรู้ว่าคนที่กุมอำนาจไว้ในมืออย่างเหวินเติงเจิน จะเหมือนกับเมื่อก่อนหรือเปล่า

เฉาจ้านหยางก้มหัวคำนับ และหันหลังออกไป

นอนอยู่โรงพยาบาลหนึ่งคืน

ในเช้าตรู่ของวันถัดไป เย่อู๋เทียนเพิ่งจะมุ่งหน้าไปที่ปราสาทตระกูลเย่