จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 11

ได้ยินสามคำนี้ พระเจ้าก็รู้ว่าเสิ่นจูนอี๋รู้สึกอย่างไร

กำลังจะบันดาลโทสะจริงๆ

เจ็ดปีแล้ว

ไม่เคยมีใครทำให้เสิ่นจูนอี๋โกรธได้มากขนาดนี้มาก่อน

เธอ ผู้หญิงที่เพอร์เฟกต์มากๆ

คนที่มักจะติดต่อด้วย ล้วนเป็นคนใหญ่คนโต

ภายใต้การไตร่ตรองอย่างทันท่วงที เสิ่นจูนอี๋เข้าใจทันทีว่า บางที ปกติก็ใช้ชีวิตที่มีเกียรติมั่งคั่งและร่ำรวยจนชิน

ตอนนี้ เมื่อเผชิญหน้ากับไอ้ระยำหมาที่มีอำนาจมากอย่างเย่อู๋เทียน ไม่สามารถที่จะมองเขาด้วยสายตาแบบเดิมได้จริงๆ

ในเวลาเพียงครู่เดียว เสิ่นจูนอี๋ก็กลับมาดูสง่างามอีกครั้ง

แม้ว่าเฉาจ้านหยางจะยืนอยู่ตรงหน้าของเธออีครั้ง ให้เธอรีบออกจากที่นี่ เธอก็ไม่ได้มีท่าทีที่ตื่นตระหนกเหมือนอย่างเมื่อกี้นี้อีก

ภายใต้การจ้องมองของเฉาจ้านหยางและคนอื่นๆ

เสิ่นจูนอี๋หยิบตราสัญญาลักษณ์ติดเสื้อหน้าอกออกจากกระเป๋าเสื้อแจ็กเกตด้วยใบหน้าที่เยือกเย็น

ติดอยู่บนปกเสื้อ

เฉาจ้านหยางและคนอื่นๆเห็นตราสัญญาลักษณ์ติดหน้าอกนี้ ทุกคนต่างตกตะลึงเล็กน้อย

เป็นตราสัญญาลักษณ์ประจำตระกูลตระกูลเหวินในเมืองหลวงประเทศหลง

ที่ด้านบนสุดของประเทศหลง มีคำกล่าวแบบนี้อยู่ประโยคหนึ่ง

ด้านบุ๋นมีกั๋วเหล่าปกครอง ด้านบู๊มีชิงตี้คุ้มครอง

ชิงตี้สองคำ ก็ย่อมเป็นเย่อู๋เทียนอยู่แล้ว ผู้ชายที่ได้รับฉายานามว่า“เจ้ายมบาลชิงตี้”

กั๋วเหล่าสองคำ กลับหมายถึงบุคคลอื่น

เหวินเติงเจิน

ฉายานาม“กั๋วเหล่ายอดบุ๋น”

เหตุผลที่สถาปัตยกรรมตามบริบทของประเทศหลงสามารถสืบทอดมาเป็นเวลานาน ทุกอย่างเริ่มต้นที่บุคคลนี้

และวันนี้ ผู้ที่มีอายุมากกว่าร้อยปี ยังคงมีชีวิตอยู่ และศักดิ์ศรีของประเทศหลง เรียกได้ว่าอยู่ใต้คนคนเดียว แต่อยู่เหนือคนนับหมื่น

ชายชราอายุยืนยาวที่ใครๆก็รู้จัก

วีรบุรุษของประเทศที่เป็นหนึ่งไม่เป็นสองรองใคร

เฉาจ้านหยางได้ยินมาตั้งนานแล้ว

กั๋วเหล่าเหวินเติงเจิน หลายปีก่อนเคยมาเยี่ยมชมที่เมืองเจียงไห่ ได้รับลูกสาวบุญธรรมคนหนึ่งในปราสาทตระกูลเย่ไว้

ยังได้มอบตราสัญลักษณ์ประจำตระกูลเหวินให้กับอีกฝ่ายด้วย

ตอนนี้ดูเหมือนว่า

ลูกสาวคนนั้นของเหวินเติงเจิน ก็คือเสิ่นจูนอี๋อย่างไม่ต้องสงสัย

ตระหนักได้ถึงสิ่งนี้

เฉาจ้านหยางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกลำบากใจขึ้นมา

ตอนนี้ประเทศหลงมีความปลอดภัยในทุกทิศทาง

สถาปัตยกรรมตามบริบทสำคัญ?

หรือว่าการต่อสู้สำคัญ?

จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีคำอธิบายที่ถูกต้องแม่นยำ

แต่ ในหัวใจของผู้คนหลายร้อยล้านคนในประเทศหลง โดยธรรมชาติแล้วจะมีความโน้มเอียงไปทางอย่างแรกมากกว่า

สถาปัตยกรรมตามบริบทค่อยๆเจริญรุ่งเรืองทุกวัน

อิทธิพลของมัน หยั่งรากลึกในหัวใจของผู้คนหลายร้อยล้านคนมาช้านาน

ปกติสามารถเห็นการฟื้นคืนทางวัฒนธรรมของประเทศหลง ผ่านสื่อต่างๆได้

แต่กลับไม่เห็น

มีชายหนุ่มหลายพันคน แบกสัมภาระเดินไปข้างหน้า เฝ้ารักษาการณ์ที่ชายแดน

ไม่เพียงแต่นายพลที่มีชื่อเสียงในรายชื่อแผนผังร้อยแม่ทัพเท่านั้น ถอดเสื้อเกราะกลับไปทำไร่ทำนา โดยซ่อนตัวอยู่ตามท้องถนนในเมืองที่พลุกพล่าน ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีหรอก

นี่ ก็คือชะตากรรมของทหาร

แล้วมีเหตุผลอะไรให้พูดถึงกัน?

เสิ่นจูนอี๋ที่สวมตราสัญลักษณ์ประจำตระกูลเหวิน ยืนอยู่ตรงหน้าของเฉาจ้านหยางโดยยืดอกเงยหน้าขึ้น

กระซิบพูดเบาๆ ทุกคำเป็นคำที่สมบูรณ์แบบ

“แม้ว่าเมื่อก่อนพวกนายจะเป็นทหารของเย่อู๋เทียน ตอนนี้ เขาก็ไม่ได้มีเกียรติยศอำนาจทางทหารอะไรแล้ว”

“มันก็แค่คนไร้ความสามารถที่หลุดจากพันธนาการของคนใหญ่คนโตบางคน กลับมาแล้ว แต่ จะทำอะไรได้? ไอ้ระยำหมาอยู่ที่นี่ โกรธให้ใครดูกัน?”

เฉาจ้านหยางและคนอื่นๆได้ยินเช่นนี้ ต่างก็เผยให้เห็นความอาฆาตแค้น

จ้องมองไปที่เสิ่นจูนอี๋อย่างเยือกเย็น

เฉาจ้านหยางพูดขึ้นมา

“พวกที่ดูหมิ่นชิงตี้ ฆ่าทิ้งทันที!”

เสิ่นจูนอี๋แสยะยิ้ม

“ชิงตี้? ตามศักดิ์ตอนนี้ ฉัน เสิ่นจูนอี๋ เป็นแม่ของเขา!”

“ไอ้พวกหยาบคาย ไม่มีมารยาทสามพื้นฐานพันธบัตรและห้าคุณธรรมจะพูดกับพวกแกเลยสักนิดจริงๆ!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เสิ่นจูนอี๋ก็มองไปที่ห้องผู้ป่วยซึ่งอยู่ไม่ไกล และพูดต่อว่า: “เย่อู๋เทียน แกฟังฉันให้ดี แกอยู่ในสายตาของฉัน ไม่มีค่าอะไรเลย ฉันเจอแก ต้องขอเข้าพบด้วยเหรอ?”

“วันนี้แกดูหมิ่นฉันแบบนี้ ในอนาคต ฉันเสิ่นจูนอี๋จะต้องเอาคืนร้อยเท่าอย่างแน่นอน!”

“อีกอย่าง ที่ฉันมา ก็เพื่อจะบอกกับแกว่า พ่อของแก เย่จินหลิง ถูกแกทำให้โกรธจนตกอยู่ในอันตราย ไอ้แก่นั้นบอกว่ามีคำสั่งเสียที่จะบอกกับแก ถ้าแกไม่กลับไป งั้นก็จะยิ่งดี”

“ทุกคนในโลกจะได้รู้ว่า แก เย่อู๋เทียน ไม่ได้ทำหน้าที่ลูกที่ดี ทำให้พ่อของแกโกรธจนล้มป่วย ไอ้เดรัจฉาน!”

“อ้อ ใช่แล้ว ยังมีเสิ่นรั่วชิงด้วย น่าจะยังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยใช่มั้ย?”

“สมควรแล้วจริงๆ!”

“เพราะว่าหล่อนเหมือนกับแกนั่นแหละ ก็ต่ำตมเป็นอย่างมาก!”