จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 127

เมื่อคำพูดนี้ของอ้ายเสี่ยวเตี๋ยออกมา เย่อู๋เทียนก็รู้สึกหมดคำจะพูด

คำพูดนี้มัน......

อะไรเรียกว่าฉันจงใจจะแกล้งเธอ ？

เย่อู๋เทียนหยิบถั่วลิสงขึ้นมาจากโต๊ะอาหาร มองมาที่อ้ายเสี่ยวเตี๋ยอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นกินและพูดออกมาว่า “รู้ไหมว่าทำไมตอนแรกฉันถึงไม่เลือกที่จะเป็นหมอ ？ นั่นก็เพราะว่ากลัวที่จะต้องมาเจอคนไร้เหตุผลอย่างเธอไง ฉันเพิ่งจะช่วยชีวิตเธอมาครั้งหนึ่ง เอาก้างที่ติดอยู่ในคอของเธอออกมา เมื่อเธอดีขึ้นแล้ว แม้แต่ขอบคุณสักคำก็ไม่มี ตอนนี้ฉันช่วยพูดให้เธอเห็นถึงอาการป่วยของเธอ แต่เธอกลับตอบแทนฉันด้วยทัศนคติเช่นนี้ มันช่างน่าเสียใจเหลือเกิน”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากผ่านไปสักพักก็พูดออกมาว่า “แต่นายก็จะเอาเรื่องส่วนตัวของฉันออกมาพูดแบบนี้ไม่ได้ อีกอย่างนาย นายรู้ได้อย่างไรว่าฉันป่วย ？ จากท่าทางของนายมันทำให้ฉันรู้สึกว่านายเป็นคนโกหกที่เร่ร่อนไปทั่ว ！”

เย่อู๋เทียนยักไหล่แล้วพูดว่า “โอเค งั้นถือว่าฉันเข้าไปยุ่งเรื่องของเธอมากเกินไปแล้วกัน”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยกัดริมฝีปากและพูดออกมาว่า “ขอบคุณ”

เย่อู๋เทียนชะงักเล็กน้อย เงี่ยหูแล้วถามว่า “เธอพูดว่าอะไร ？ ฉันไม่ได้ยิน”

ดวงตาของอ้ายเสี่ยวเตี๋ยเผยให้เห็นถึงความโกรธ กัดฟันและพูดว่า “ขอบคุณ ！”

เย่อู๋เทียนยิ้มออกมาพร้อมพูดว่า “ไม่เป็นไร ที่จริงฉันก็ประทับใจในตัวเธอไม่น้อย นอกจากความมุทะลุ เธอก็ถือว่าเป็นคนจิตใจดี รั่วชิงมีเพื่อนแบบเธอ ฉันเองก็คิดว่าเธอน่าจะมีความสุข อ่าใช่แล้ว ก่อนหน้านี้เธอเคยบอกว่าเธอเคยส่งประวัติย่อให้เทียนจวิน กรุ๊ป ？ งั้นพรุ่งนี้เธอก็ไปสมัครงานพร้อมกับรั่วชิงเลย จะต้องสำเร็จอย่างแน่นอน ！”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยยิ้มอย่างเยือกเย็น “แน่นอนฉันต้องสมัครงานสำเร็จอยู่แล้ว แต่มันเกี่ยวอะไรกับนาย ตอนนี้พี่สาวของเสิ่นรั่วชิงเป็นถึงรองประธานของเทียนจวิน กรุ๊ป หากฉันสามารถเข้าไปทำงานในเทียนจวิน กรุ๊ปได้ มันก็เป็นเพราะเห็นแก่หน้าของเสิ่นรั่วชิงไม่ใช่หรือไง ！”

เย่อู๋เทียนยิ้มออกมาแต่ไม่ได้อธิบายอะไร

ในตอนนี้เสิ่นรั่วชิงเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว สังเกตเห็นว่าสายตาที่อ้ายเสี่ยวเตี๋ยมองมายังเย่อู๋เทียนนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจจึงถามออกไปด้วยความสงสัย “พวกเธอสองคนมีเรื่องอะไรกันเหรอ ？”

เย่อู๋เทียนยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่มีอะไร”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยพูดอย่างโกรธเคือง “จะไม่มีได้อย่างไง มี ！”

เสิ่นรั่วชิงผงะเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้น ？”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยพูดอย่างโกรธเคือง “สามีของเธอพูดจาแทะโลมฉัน ！”

เสิ่นรั่วชิงหัวเราะและพูดว่า “เขาพูดจาแทะโลมเธอเหรอ ？ ปกติเขาไม่เคยแม้แต่แกล้งฉันด้วยซ้ำ”

“......”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยไม่รู้จะพูดอะไรออกมา

แต่ตอนนี้ อ้ายเสี่ยวเตี๋ยขมวดคิ้วขึ้นมาและรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างกระทบกับช่องท้องส่วนล่างของเธอ

ปัสสาวะแตกกะทันหันเหมือนกับน้ำท่วม

ผู้หญิงไม่เหมือนกับผู้ชาย

กลั้นไว้ไม่อยู่

ร่างกายของอ้ายเสี่ยวเตี๋ยสั่นเทา ลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหันและวิ่งเข้าห้องน้ำทันที

เสิ่นรั่วชิงมองไปยังเงาหลังของอ้ายเสี่ยวเตี๋ยด้วยความงุนงง ตะโกนออกมาว่า “นี่ เสี่ยวเต๋อ เธอเป็นอะไรไป ？”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ตอนนี้เธอวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

แทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

ราวกับหากช้ากว่านี้อีกสักก้าวเดี๋ยวจะกลายเป็นข่าวใหญ่แห่งปี

เสิ่นรั่วชิงหันกลับมา จ้องมองเย่อู๋เทียนด้วยความสงสัย ถามออกมาว่า “เสี่ยวเต๋อเป็นอะไร ？”

เย่อู๋เทียนยิ้มและตอบว่า “ไม่มีอะไร เมื่อกี้เธอดื่มเบียร์เยอะขนาดนั้น ตอนนี้คงจะทนไม่ไหวแล้ว”

อันที่จริงเมื่อสักครู่เย่อู๋เทียนได้แอบสะบัดถั่วลิสงไปยังท้องน้อยของอ้ายเสี่ยวเตี๋ย เพื่อกระทบกระเพาะปัสสาวะของเธอ ทำให้นิ่วในกระเพาะปัสสาวะของเธอถูกทำลายอย่างง่ายดาย

มิเช่นนั้น หากอ้ายเสี่ยวเตี๋ยไปหาหมอที่โรงพยาบาล เธอจะต้องนอนป่วยอยู่บนเตียงอย่างน้อยสามวัน

เสิ่นรั่วชิงจ้องมองมาที่เย่อู๋เทียนด้วยความสงสัยและพูดว่า “ฉันหมายถึง ทำไมเธอถึงดูไม่พอใจนายถึงขนาดนั้น ？ นาย......นายคงไม่ได้ไปพูดจาแทะโลมเธอจริง ๆ ใช่ไหม ？”

เย่อู๋เทียนพูดแบบหยอกล้อเป็นครั้งแรก “ฉันพูดจาแทะโลมผู้หญิงคนอื่น จำเป็นต้องปิดบังเธอไหม ？”

เสิ่นรั่วชิงกัดริมฝีปาก มองมาที่เย่อู๋เทียนด้วยสายตาซึ่งเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เย่อู๋เทียนยิ้มออกมา “ตอนที่เธอโกรธมันดูน่ารักมาก”

ความพยายามของเสิ่นรั่วชิงถูกทำลายลง กลอกตาขาวมองไปยังเย่อู๋เทียน พูดออกมาด้วยความหงุดหงิด “คนเลว ！”

เย่อู๋เทียนถูมือของเขาสองสามครั้ง จงใจไปนั่งด้านข้างของเสิ่นรั่วชิง กระซิบออกมาว่า “ที่รัก เมื่อสักครู่เธอคุยอะไรกับอ้ายเสี่ยวเตี๋ยอย่างนั้นเหรอ ？”

ใบหน้าของแดงจนแทบบ้า ราวกับหยดเลือดจะไหลออกมา พูดออกมาอย่างคลุมเครือว่า “ไม่มีอะไรนิ ก็แค่คุยกันเรื่องของผู้หญิง นายเป็นผู้ชายจะอยากรู้ไปทำไม ？”

เย่อู๋เทียนหัวเราะออกมาดังลั่น “ไม่พูดก็ไม่เป็นไร แค่ไม่พูดให้ร้ายฉันก็พอแล้ว”

เสิ่นรั่วชิงสูดลมหายใจเข้า คีบปลาชิ้นหนึ่งป้อนให้เย่อู๋เทียนด้วยใบหน้าสีแดง พูดออกมาว่า “รีบกินเร็ว กินเสร็จจะได้ไปร้านเหล้า ฉันไม่ได้เจอกับอ้ายเสี่ยวเตี๋ยมานานขนาดนี้ มีเรื่องมากมายอยากคุยกับเธอ”

เย่อู๋เทียนได้รับประโยชน์จากสิ่งนี้ รอยยิ้มของเขาดูชั่วร้าย “ฉันต้องการให้เธอป้อน”

ดวงตาของเสิ่นรั่วชิงเบิกกว้างโดยไม่ตั้งใจ

คิดไม่ถึงเลยว่าเย่อู๋เทียนจะขอร้องอะไรแบบนี้ออกมา

น่าอายมาก

แต่เสิ่นรั่วชิงก็ยังคงช่วยนำก้างปลาออกให้เย่อู๋เทียน จากนั้นมือข้างหนึ่งถือตะเกียบ มืออีกข้างถือจานใส่เนื้อปลา ป้อนเข้าปากของเย่อู๋เทียน

ผู้ชายที่ทานอาหารอยู่โดยรอบเห็นฉากนี้ พวกเขาต่างรู้สึกได้ทันทีว่า ปลาที่อยู่ตรงหน้าของพวกเขารสชาติไม่ได้เรื่อง และสิ่งที่มากกว่านั้นก็คือ ผู้หญิงทุกคนที่อยู่รอบตัวของพวกเขานั้นดูหน้าตาไม่ได้เรื่อง ！

เนื่องจากรูปลักษณ์ของเสิ่นรั่วชิงนั้นราวกับเทพธิดา ！

ผู้หญิงแบบนี้น่าทะนุถนอมเหลือเกิน และแฟนหนุ่มของเธอยังมาขอให้เธอช่วยป้อนปลาให้อีก ！

น่าอิจฉา ！

มันช่างน่าอิจฉาเหลือเกิน ！

หลังจากนั้นไม่นาน อ้ายเสี่ยวเตี๋ยที่ไปเข้าห้องน้ำก็เดินกลับมา

เห็นว่าเย่อู๋เทียนเข้ามาแย่งที่นั่งของเธอ แถมเสิ่นรั่วชิงก็ยังป้อนปลาให้เย่อู๋เทียนอยู่ด้วย......

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยกัดฟันแน่น ！

แอบคิดในใจ

อีกเดี๋ยวเมื่อไปร้านเหล้า จะต้องทำให้เย่อู๋เทียนเมาให้ได้ จากนั้นจะต้องทำให้เขาต้องอับอาย ！