จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 131

เหมือนกับหลินฟู่เซิง อ้ายเสี่ยวเตี๋ยก็ตกใจจนหมดสติเหมือนกัน

แม้ว่าเย่อู๋เทียนไม่ได้คิดร้ายต่ออ้ายเสี่ยวเตี๋ยแม้แต่นิดเดียว แต่เมื่อกี้อ้ายเสี่ยวเตี๋ยเพิ่งเห็นเย่อู๋เทียนฝังหานหยุนเฉ่าเข้าไปในพื้นดินโดยตรงราวกับว่าปลูกต้นกล้า......

ช่างน่าตกใจจริงๆ

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ หานหยุนเฉ่ายังกระอักเลือดเพราะเหตุนี้

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยเพียงแค่เหลือบมองหานหยุนเฉ่าที่กระอักเลือดทีหนึ่ง ก็รู้สึกว่า ทั้งหัวราวกับว่าไม่ใช่ของตัวเองแล้ว

เธอเมาเลือด!

เสิ่นรั่วชิงมาพยุงอ้ายเสี่ยวเตี๋ยโดยไม่รู้ตัว รีบพูด : “เสี่ยวเตี๋ย เธอ.....เธอเป็นอะไร?”

เย่อู๋เทียนมองอ้ายเสี่ยวเตี๋ยอย่างไม่แยแส พูดกับเสิ่นรั่วชิง : “เธอไม่เป็นอะไร เพียงแค่ตกใจมากเกินไปเลยทำให้หมดสติ”

เสิ่นรั่วชิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก บ่นพึมพำ : “คุณเนี่ยนะ ต้องการสั่งสอนไอ้แซ่หานคนนี้ ก็หาที่ที่ไม่มีคนสิ ดูสิทำให้เสี่ยวเตี๋ยของฉันตกใจหมดแล้ว!”

เย่อู๋เทียนหยุดสักพัก และพูด : “ครั้งหน้าผมจะระวัง”

เสิ่นรั่วชิงมองเหยียนมู่จือ และพูด : “ยังจะอึ้งอยู่ทำไม รีบพาเพื่อนสนิทของฉันไปที่ที่อากาศค่อนข้างถ่ายเทสิ”

เหยียนมู่จือไม่ชักช้า รีบสั่งคน พยุงอ้ายเสี่ยวเตี๋ยขึ้นมา ออกไปข้างนอก

เสิ่นรั่วชิงเป็นห่วงอ้ายเสี่ยวเตี๋ย จึงตามไป แต่เดินได้ไม่กี่ก้าว ก็หันกลับมามองเย่อู๋เทียนอีกครั้ง และพูดว่า : “รีบจัดการให้เสร็จเรื่อง ยังต้องกลับไปพักผ่อนที่บ้านอีก”

เย่อู๋เทียนพยักหน้า

จากนั้น ภายใต้สายตาที่จับตามองของทุกคน เสิ่นรั่วชิงก็ออกไปข้างนอกแล้ว

ทุกที่ที่เดินผ่าน เต็มไปด้วยความเงียบ

ในเวลานี้ ชายหนุ่มในชุดทหารคนหนึ่ง เดินมาอยู่ด้านข้างหลินฟู่เซิงแล้ว ยกขาแล้วเหยียบไปบนนิ้วมือของเขา ทำให้หลินฟู่เซิงถูกปลุกขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

หานหยุนเฉ่ามีเพียงหัวที่โผล่พ้นพื้น สายตาที่มองเย่อู๋เทียน มันไม่ได้เป็นแค่ความหวาดกลัวแล้ว แต่เป็นเหมือนไก่ที่เป็นโรคตัวหนึ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยความหดหู่

เขานึกไม่ถึงเลยว่า เย่อู๋เทียนจะน่ากลัวถึงขนาดนี้ น่ากลัวมากจนตอนนี้เขาไม่รู้สึกถึงความโกรธและความเกลียดชังเลยแม้แต่น้อย

และในตอนนี้ หานหยุนเฉ่ามีเพียงความคิดเดียวเท่านั้น ตัวเอง จะตายหรือไม่!

หลังจากหลินฟู่เซิงฟื้นขึ้นมา ก็ส่งเสียงกรีดร้อง จนกระทั่งชายในชุดทหารยกเท้าขึ้น เสียงกรีดร้องของเขาจึงค่อยๆเบาลงน้อย จากนั้นทำตัวเหมือนหมาตัวหนึ่ง คลานไปอยู่ที่เท้าของเย่อู๋เทียน

ต้องการขอความเมตตา กลับไม่รู้ว่าต้องเริ่มจากตรงไหนดี

ทำได้แค่ยอมให้อีกฝ่ายลงโทษอย่างตามใจเท่านั้น!

ภายในบาร์ เงียบอย่างมาก

ทุกคนต่างหันความสนใจมาที่เคาน์เตอร์บาร์แล้ว ใครก็คิดไม่ถึง หลินฟู่เซิงผู้ทรงอิทธิพลและทะเยอทะยานที่ทำความชั่วทุกอย่างในเจียงไห่ จะมีวันนี้ได้!

เย่อู๋เทียนมองลงไปที่หลินฟู่เซิง เอื้อมมือไปหยิบแก้ววิสกี้ข้างๆมาหนึ่งแก้ว จิบหนึ่งคำ พูดอย่างไม่แยแส : “โทรหาฉาวซิง”

หลินฟู่เซิงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา พูด : “ได้ ผม.....ผมจะโทรศัพท์หาท่านฉาวเดี๋ยวนี้เลย! ทั้งหมด......ทั้งหมดล้วนแล้วเป็นท่านฉาวที่สั่งให้ผมทำ และผม.....ผมก็ไม่รู้จักตัวตนของคุณ ดังนั้น.....”

เย่อู๋เทียพูดขัดจังหวะ : “ความหมายของแกคือ ถ้าหากฉันไม่ใช่เย่อู๋เทียน แต่เป็นคนธรรมดา แกก็สามารถจัดการฉันได้งั้นเหรอ?”

หลินฟู่เซิงก้มหน้าพูด : “ข้าน้อยมิกล้า! ข้าน้อยมิกล้า!”

เย่อู๋เทียนหัวเราะอย่างเย็นชา : “แกเป็นทรราชของเจียงไห่ มีอะไรไม่กล้าทำ?”

หลินฟู่เซิงก้มหัวคำนับ ร้องไห้อย่างขมขื่นและพูด : “โปรดยกโทษให้ด้วย ข้าน้อยสัญญา หลังจากนี้ จะเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ จะไม่ทำเรื่องชั่วร้ายอีกต่อไป!”

เย่อู๋เทียนพูดอย่างไม่แยแส : “สายไปแล้ว!”

ใบหน้าของหลินฟู่เซิงซีดเซียว