จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 130

เมื่อหานหยุนเฉ่าพูดออกมาเช่นนี้ หลินฟู่เซิงเป็นคนแรกที่รู้สึกสะเทือนใจ

ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงเลยว่า คนที่ฉาวซิงสั่งให้เขาจัดการจะเป็นเจ้ายมบาลชิงตี้แห่งกรมทหารของประเทศหลง ！

นี่มัน......

นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน กำลังล้อกันเล่นใช่ไหม ？

ต่อหน้าเหยียนมู่จือ เขาหลินฟู่เซิงทำได้เพียงก้มหน้าลงไปเท่านั้น ！

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้ายมบาลชิงตี้เขาจะต้องทำอย่างไร ？

โชคดีที่หลายปีที่ผ่านมาหลินฟู่เซิงค่อย ๆ ห่างเหินกับฉาวซิง

สำหรับโลกใบนี้ มันจำเป็นต้องทำความเข้าใจใหม่

หลายปีที่ผ่านมาแม้หลินฟู่เซิงจะเป็นผู้ขจัดความยุ่งยากให้กับฉาวซิง แต่ที่เขาทำเช่นนี้ก็เพราะเป็นการตอบแทนความเมตตาที่ฉาวซิงมีต่อเขา ！

ในความเป็นจริงหลินฟู่เซิงได้เปลี่ยนเส้นทางตั้งแต่นานแล้ว เขาได้หันไปกราบเท้าของตระกูลหานแห่งตี้ตู

ทุกวันนี้ ภายใต้การควบคุมของฉาวซิง พื้นที่สีเทาเขตสามเหลี่ยมแห่งปากแม่น้ำแยงซีทั้งหมดได้อยู่ในความควบคุมของเขาแล้ว

และที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น มันก็เนื่องมาจากตระกูลหานแห่งตี้ตู

หรือพูดอีกอย่างก็คือ

หากไม่มีตระกูลหานแห่งตี้ตูก็คงไม่มีหลินฟู่เซิงในวันนี้

ตอนนี้หลินฟู่เซิงก็คือสุนัขตัวหนึ่งในเขตสามเหลี่ยมแห่งปากแม่น้ำแยงซีของตระกูลหานแห่งตี้ตู

และสุนัขอย่างหลินฟู่เซิงก็รับรู้ถึงพลังของตระกูลหานแห่งตี้ตูเป็นอย่างดี

และไม่ได้กล่าวถึงหานจิ่วฉองแห่งตระกูลหาน เขาคือตัวละครที่ทรงพลังมาก ！

แค่พูดถึงหานหยุนเฉ่าที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็พอ ！

มันเพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาหลินฟู่เซิงรู้สึกหายใจไม่ออก เนื่องจากเขาเคยได้เห็นความแข็งแกร่งของหานหยุนเฉ่ามาด้วยตาของเขาเอง

คนเดียว มือเพียงข้างเดียว สามารถถอนต้นไม้ใหญ่ที่เติบโตมานานหลายทศวรรษ ！

ความน่ากลัวนี้มันอะไรกัน ？

และเมื่อนึกถึงจุดนี้ ต่อให้หลินฟู่เซิงรู้ว่าเย่อู๋เทียนคือผู้ครองประเทศของประเทศหลงก็ยังทำให้เขารู้สึกว่า มันก็แค่นั้น ！

เนื่องจากหลินฟู่เซิงรู้ว่า แม้จะเป็นหานหยุนเฉ่าที่มีพลังอันน่ากลัวขนาดนี้ เมื่ออยู่ในตระกูลหานแห่งตี้ตู มันก็ดูปกติเป็นอย่างมาก ！

ในบรรดาผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ของตระกูลหาน หลินฟู่เซิงอยู่สามารถติดอยู่ได้แค่ลำดับที่ 50 เท่านั้น ！

เป็นแค่เศษเสี้ยวของความแข็งแกร่ง ！

ด้วยสิ่งนี้สามารถเห็นได้ว่าตระกูลหานแห่งตี้ตูมีศิลปะการต่อสู้ที่ลึกซึ้งเพียงใด ！

ด้วยเหตุนี้หลินฟู่เซิงจึงยอมเป็นสุนัขรับใช้ตัวหนึ่งของตระกูลหานแห่งตี้ตู ！

และไม่มีสถานะใดทำให้หลินฟู่เซิงภูมิใจได้มากกว่าการได้เป็นสุนัขรับใช้ตัวหนึ่งของตระกูลหานแห่งตี้ตูอีกแล้ว

คำพูดของหานหยุนเฉ่านำไปสู่ตัวตนที่แท้จริงของเย่อู๋เทียนในกรมทหาร

มันทำให้ทุกคนซึ่งอยู่รอบตัวรู้สึกหวาดกลัว

แต่......

เป็นเพราะคำพูดของหานหยุนเฉ่านั่นเองก็ทำให้ทุกคนตกใจกับตัวตนที่แท้จริงของหานหยุนเฉ่า

ภูมิหลังของคนผู้นี้เป็นอะไรกันแน่ ？

รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเย่อู๋เทียนอย่างชัดเจน แต่ทำไมถึงทำเหมือนไม่เห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตา ？

แม้แต่คำพูดเหล่านั้นก็ยังเต็มไปด้วยการดูถูก ！

จิตใจของอ้ายเสี่ยวเตี๋ยว่างเปล่า

อิสสาเองก็มองไปที่หานหยุนเฉ่าด้วยความประหลาดใจ

เหยียนมู่จือขมวดคิ้วแน่น มองไปที่หานหยุนเฉ่าโดยไม่กะพริบเพราะสัญชาตญาณของเขาบอกว่าผู้ชายคนนี้น่ากลัวมาก

ส่วนเสิ่นรั่วชิง......

ในฐานะผู้หญิงของเย่อู๋เทียนเธอมองหานหยุนเฉ่าด้วยความรังเกียจ

เพราะตอนที่หานหยุนเฉ่ากำลังคุยกับเย่อู๋เทียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในครึ่งหลัง สายตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างกายของเสิ่นรั่วชิง

นอกจากนี้ สายตาที่หานหยุนเฉ่ามองมายังเสิ่นรั่วชิงนั้นเต็มไปด้วยความคิดชั่วร้ายที่ผู้ชายมีต่อผู้หญิง

เย่อู๋เทียนมองไปที่หานหยุนเฉ่า ราวกับว่ากำลังดูคนตาย ไม่มีความเย็นชา มีเพียงแค่ความเฉยเมย