จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 136

เย่อู๋เทียนจ้องมองใบหน้าของหานหยุนเซียวอย่างเป็นทางการ สอบถามอย่างไม่แยแส : “ทำไมนายถึงมาที่เจียงไห่ด้วย?”

หานหยุนเซียวตะลึงเล็กน้อย จากนั้นจึงขจัดความลำบากใจบนใบหน้าออกไป เดินมาทางเย่อู๋เทียน พูดด้วยรอยยิ้ม : “น้องชายตอนนี้ผมเป็นนักกฎหมายของหานซื่อ กรุ๊ป หานเฟิงอี้บอกว่าจะกินเทียนจวิน กรุ๊ปของคุณ ผมมาที่นี่เพื่อช่วยรับช่วงต่อสิ่งที่เหลือ”

เย่อู๋เทียนดูเหมือนว่าไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้ เพียงแค่ขำออกมาหนึ่งที จากนั้นถามต่อ : “ตอนนี้สถานการณ์ของตระกูลหานเป็นยังไงบ้าง?”

หานหยุนเซียวตะลึง พูด : “แบ่งเป็นสามฝ่าย”

เย่อู๋เทียนถาม : “สามฝ่ายไหน?”

หานหยุนเซียวมองอู๋เย่เทียนด้วยความสนใจอย่างมาก ยิ้มและพูด : “คุณยายหนึ่งฝ่าย รับผิดชอบในการปกป้องรากฐานของตระกูลหานเก่า ผมก็อยู่ในฝ่ายนี้ ใช้ในมุมมองของสมัยนี้พูด พวกเราก็แค่รอก่อน รอจังหวะบุกโจมตี เฝ้าดูสถานการณ์ไปก่อน ส่วนอีกสองฝ่าย หานเฟิงอี้และหานจิ่วฉองถือได้ว่าเป็นตัวแทน คนหน้าเป็นหญ้าที่เปลี่ยนข้างไปตามลม ฝ่ายไหนแข็งแกร่งก็อยู่ฝ่ายไหย ในเวลาเดียวกันพัฒนาอำนาจของตัวเองไปด้วย คนหลังล่ะก็ กลายเป็นหมาของตระกูลถังแล้ว! ทำเรื่องอะไร ล้วนแล้วทำตามความต้องการของตระกูลถัง!”

พูดถึงตรงนี้ หานหยุนเซียวหยุดสักพัก จากนั้นพูดเสริมอีกประโยค : “ใช่แล้ว หานเฟิงอี้ที่เป็นผู้นำ สองปีที่ผ่านมาดูเหมือนวก็ถูกชักจูงโดยหานจิ่วฉองเหมือนกัน เพราะสองคนที่สำคัญที่สุดของหานเฟิงอี้คือหานหยุนเฉ่าและหานหยุนเฟย ได้พ่ายแพ้ต่อฝ่ายหานจิ่วฉองแล้ว ผู้หญิงคนนั้นให้พวกเขาสองพี่น้องทำแบบนั้น ก็ถือได้ว่าเป็นการเฝ้าดูสถานการณ์แหละมั้ง!”

เย่อู๋เทียนเงียบสักพักหนึ่ง ถาม : “ตระกูลถังล่ะ? ตอนนี้สถานการณ์ของตระกูลถังเป็นยังไงบ้าง?”

หานหยุนเซียวหัวเราะเสียงดัง : “ตระกูลถังไม่ใช่ว่าถูกคุณและผู้นำสูงสุดจัดการแล้วเหรอ? ถังเจิ้งเฟิงตะเฒ่าคนนั้นมาเจียงไห่หนึ่งรอบ ก็ไม่เคยเผยหน้าออกมา ผมเดาว่า ผู้นำสูงสุดก็สมเป็นผู้นำสูงสุดจริงๆ ควบคุมประเทศหลงทั้งหมดด้วยนะ คนอื่นเขาจะต้องมีแผนการเอาไว้รับมือ นั่นเป็นเหตุผลที่ตระกูลถังได้รับการจัดการในช่วงเวลานี้”

เย่อู๋เทียนพูดอย่างไม่แยแส : “นายรู้ว่าฉันไม่ได้ถามคำถามนี้”

หานหยุนเซียวตะลึงเล็กน้อย รู้สึกว่าหลายปีที่ไม่ได้เจอกัน เย่อู๋เทียนราวกับว่าเปลี่ยนเป็นคนละคน ออร่าของคนทั้งคนล้วนแล้วไม่เหมือนเดิม

แต่ว่า หานหยุนเซียวก็ไม่ได้คิดอะไรมากเช่นกัน หยิบบุหรี่หนึ่งซองออกจากกระเป๋า จุดให้ตัวเองหนึ่งมวน สูบไปหนึ่งที ค่อยพูด : “ว่ากันว่าตระกูลถังมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาเอ๋อเหมย สิ่งที่ผมพูดถึงคือเบื้องหลัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตะเฒ่าที่ไม่ยุ่งกับโลกภายนอกของตระกูลถัง ทั้งหมดล้วนแล้วซ่อนตัวอยู่ในเขาเอ๋อเหมย นอกจากนี้ทุกคนล้วนแล้วเป็นลูกพี่ใหญ่ หลายปีที่ผ่านมา พวกเรารวมตัวจ้องมองคนคนหนึ่ง ชื่อถังเลี่ยน น่าจะ.....สามารถกลายเป็นเจ้าบ้านรุ่นต่อไปของตระกูลถัง! แน่นอน ผมพูดสิ่งเหล่านี้ คุณไม่เข้าใจอย่างแน่นอน!”

“ถังเลี่ยนอีกแล้วเหรอ.....” เย่อู๋เทียนหรี่ตามลง ถาม : “นายกับคนคนนี้มีการติดต่อหาลือกันไหม?”

หานหยุนเซียวทำปากมุ่ย ยิ้มอย่างขมขื่นและพูด : “แน่นอนผมไม่มีคุณสมบัตินี้อยู่แล้ว แม้แต่ที่ปรึกษาของเขาหานจิ่วฉอง ล้วนแล้วถูกเขาทุบตีจนลุกไม่ขึ้น นอกจากนี้ เกิดขึ้นตอนถังเลี่ยนอายุสิบหกปี”

เย่อู๋เทียนยิ้มเบาๆและพูด : “ยิ่งอยู่ยิ่งน่าสนใจแล้ว!”

หานหยุนเซียวเข้ามามองเย่อู๋เทียนขึ้นๆลงๆอีกครั้ง ยิ้มและพูด : “ทำงานที่กรมทหารจนคุ้นเคยแล้วใช่ไหม ทำไมยังรู้สึกได้ถึงคุณยังมีอำนาจของเจ้าหน้าที่! อ้อ ตอนเด็กคุณเคยไปตระกูลหานหนึ่งรอบ จากนั้นก็ไม่เคยไปอีกเลย ดังนั้นสำหรับภูมิหลังที่แท้จริงของตระกูลหาน คุณไม่เข้าใจหรอก พูดแบบนี้กับคุณแล้วกัน หานจิ่วฉองหนึ่งคน สามารถจัดการคุณได้หลายคน ผมจริงจังนะ ไม่ได้พูดล้อเล่นกับคุณ! ดังนั้น คุณก็ไม่จำเป็นทำตัวหน้าใหญ่ใจโตต่อหน้าผมก็ได้!”

เย่อู๋เทียนถาม : “อย่างนั้นนายเอาชนะหานจิ่วฉองได้ไหม?”

หานหยุนเซียวหัวเราะฮ่าฮ่า และพูด : “เรื่องนี้คุณจะให้ผมพูดยังไงดีล่ะ เอาชนะเขา ไม่ใช่เรื่องอะไรที่น่าภูมิใจ ยิ่งกว่านั้น เขายังเป็นลุงใหญ่แท้ๆของผม......”

พูดถึงตรงนี้ หานหยุนเซียวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูด : “แหะแหะ อันที่จริงสามปีก่อนก็เคยสู้กันหนึ่งรอบแล้ว ผมแพ้ แน่นอน เป็นการจงใจยอมแพ้ ถ้าหากสู้จริงๆ ผมสามารถฆ่าเขาได้”

เย่อู๋เทียนพยักหน้า และพูด : “ได้ การแยกทางที่กรมทหารครั้งที่แล้ว ก็ผ่านมาเจ็ดปีแล้ว นายพัฒนาไม่น้อยเลยจริงๆ”

หานหยุนเซียวกลอกตา และพูด : “พี่ชาย คุณอย่ามาแสดงที่นี่เลย ตอนนั้นที่ตอบตกลงคุณ ช่วยคุณสอดแนมตระกูลหาน เป็นเพราะเห็นแก่ลูกพี่ลูกน้องของพ่อและแม่ ผมรู้ดี หลายปีที่ผ่านมาคุณก็ไม่ง่ายเหมือนกัน อยู่ในกรมทหารได้รับฉายาของเจ้ายมบาลชิงตี้ จากนั้นได้ก่อตั้งหอจักรพรรดิเซียนและเทียนจวิน กรุ๊ปแบบนี้.....ผมล่ะ มันเป็นเพียงการตอบแทนบุญคุณที่ลูกพี่ลูกน้องของพ่อแม่มอบให้ในตอนนั้น ครั้งนี้ผมก็ไม่ช่วยหานเฟิงอี้กลืนกินเทียนจวิน กรุ๊ปของคุณแล้ว คุณล่ะ ทำตัวให้มันดีๆหน่อย อย่าเป็นศัตรูกับหานเฟิงอี้ คุณจะไปถือสาผู้หญิงแบบนั้นทำไม? นอกจากนี้คุณก็สู้เธอไม่ได้!”

เย่อู๋เทียนมองลึกๆหานหยุนเซียวหนึ่งที ยิ้มเล็กน้อยและพูด : “แม่ของฉันบอกฉันตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ เด็กอย่างนาย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เพียงแต่ นิสัยใจคอไม่ได้ชั่วร้าย! ทำตัวเกเร ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่ ฉันจะบอกนาย นายไม่ต้องไปช่วยหานจิ่วฉอง หานเฟิงอี้และคนอื่นๆแล้ว ทำลายตระกูลหานสะ”

หานหยุนเซียวยิ้มและพูด : “พี่เทียน เรื่องนี้ไม่ต้องให้คุณพูด ผมล้วนแล้วรู้ดี ยังไงสะ.....คุณจัดการเรื่องต่างๆอย่างรอบคอบหน่อยแล้วกัน วันเปิดรับศิษย์ของส่วนหลังภูเขาเอ๋อเหมยก็ไม่นานเท่าไหร่แล้ว เวทีประลองรอบแรก จัดตั้งขึ้นที่เจียงหนาน ดังนั้นในช่วงเวลานี้ในภูมิภาคสามเหลี่ยมปากแม่น้ำแยงซี มีคนที่ตัดขาดจากโลกภายนอกปรากฏตัวไม่น้อย คุณก็ต้องระวังเช่นกัน อย่าพึ่งพาตัวเองในการทำสิ่งต่าง ๆ ในกรมทหาร เลยไม่เห็นคนในยุทธภพอยู่ในสายตา! และยังมีอีก ผมขอบอกคุณหนึ่งประโยค หยุดทำตัวหน้าใหญ่ใจโต และมาสั่งสอนผมอยู่ที่นี่!”

พูดถึงตรงนี้ จู่ๆหานหยุนเซียวถอนหายใจ พูดต่อ : “จริงด้วย หานหยุนเฉ่าที่เคยรังแกคุณในตอนเด็กพอใจหรือยัง? ถูกคนทุบตีจนพิการไปแล้ว กระดูกร่างกายหักทั้งหมด! นอกจากนี้ผมเพิ่งได้รับข่าวเหมือนกัน หานหยุนเฟยก็ถูกคนจัดการเช่นกัน ดูเหมือนว่าจะเป็นเพราะว่าลูกพี่ลูกน้องเฉิงโม่หนงของคุณถูกรังแก โดนคนตบ หนึ่งหมัด ก็โจมตีเขาจนล้มลงไปเลย! ยุทธภพอันตรายอย่างมาก ต่อจากนี้ระวังหน่อยแล้วกัน!”

เย่อู๋เทียนขมวดคิ้ว