จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 147

พอคำพูดนี้ออกมา ต่อให้เป็นหานฟางอวี้ก็หวั่นไหวเหมือนกัน

เขาอายุเกือบเก้าสิบแล้ว ไม่เคยเจอเด็กรุ่นใหม่ที่น่าทึ่งอะไรมาก่อน?

แต่เด็กรุ่นใหม่ที่โอหังอย่างเย่อู๋เทียนนี่ เขาพึ่งเคยเจอเป็นครั้งแรก

แต่กลับเห็นถังจิ่วเชียนกับหานจื่อหยวนในตอนนี้ ถึงทั้งสองคนจะติดขัดที่ฝีมือการต่อสู้อันเลิศเลอกล้าแกร่งของเย่อู๋เทียน สีหน้าเรียบเฉยไม่พูดอะไร แต่ลึกๆก็ได้ดูถูกเย่อู๋เทียนไปแล้ว

เคยเจอพวกบ้า ไม่เคยเจอพวกบ้าขนาดนี้!

ในเมื่อรู้แล้วว่าถังเลี่ยนเอาชนะผู้แข็งแกร่งที่น่ากลัวที่สุดของตระกูลหานแห่งตี้ตู ยังกล้าพูดจาโอหังแบบนี้อีก!

ไม่รู้จริงๆว่า ใครให้ความกล้ากับเขาเย่อู๋เทียนมากขนาดนี้!

หานฟางอวี้มองเย่อู๋เทียน พลางยิ้มเศร้าบอก “คุณคิดว่า การที่ถังเลี่ยนแพ้คุณท่าน เป็นเพราะคุณท่านอายุมากแล้ว เลยทำให้ถังเลี่ยนโชคดีเอาชนะหรอ?”

เย่อู๋เทียนบอก “บ้าคลั่งกับเย่อหยิ่งเป็นคนละเรื่องกัน”

หานฟางอวี้ขมวดคิ้วน้อยๆ อดมองสำรวจเย่อู๋เทียนอีกรอบไม่ได้ พลางถามขึ้น “แดนที่สี่?”

เย่อู๋เทียนเพียงยิ้มแต่ไม่ตอบ

หานฟางอวี้พูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ต่อให้คุณไปถึงระดับแดนที่สี่จริงๆ คุณก็อย่าประมาทศัตรู ถังเลี่ยนเด็กคนนี้ ขนาดตอนนั้นคุณท่านยังมองพลาดไป ผมบอกคุณตรงนี้ได้เลย ถังเลี่ยนเป็นอัจฉริยะด้านการต่อสู้คนหนึ่งที่โดนคนประเมินต่ำไปมากที่สุด! ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลหานเรากับตระกูลถังบาดหมางกันมานาน... คุณท่านยังอยากจะตั้งใจอบรมสั่งสอนถังเลี่ยน!”

เย่อู๋เทียนบอก “ถังเลี่ยน....เขายังไม่คู่ควรที่จะเป็นศัตรูของผม”

หานฟางอวี้พูดไม่ออกอีกครั้ง เขายิ้มเศร้าส่ายหน้าบอก “เอาเถอะ ไม่ว่าจะเป็นคุณท่านหรือผม อันที่จริงไม่กลัวว่าคุณจะแพ้ให้กับถังเลี่ยนเลย ยังไงซะพอถึงระดับของคุณ ต่อให้แพ้ก็มีความสามารถคุ้มครองตนเองได้แน่!”

พูดมาถึงตรงนี้ หานฟางอวี้เสริมให้อีกคำว่า “แต่ผมยังต้องพูดมากอีกหน่อย ก่อนอายุสามสิบ โอหังได้ ผ่านไปอีกสองปี จะมาโอหังกร่างแบบนี้ไม่ได้แล้ว ในโลกนี้มีเรื่องมากมายนักที่ไม่รู้ วิชานั้นล้ำลึกสุดจะคาดคะเนได้ อย่าได้ทระนงตนเกินไปนัก....”

ไม่รอหานฟางอวี้พูดจบ เย่อู๋เทียนตัดบทว่า “เมื่อยี่สิบปีก่อนผมก็เคยบอกแล้วว่า ผมไม่ชอบฟังคนพล่ามเหตุผลบ้าๆ!”

หานฟางอวี้ขมวดคิ้วมุ่น ในใจเริ่มไม่พอใจเย่อู๋เทียน

ที่จริงเขาก็ไม่ร็ว่า ตอนนั้นอาจารย์หลวงถึงมั่นใจขนาดนั้นว่า พอเย่อู๋เทียนเติบโตขึ้น จะต้องกลายเป็นยอดคนเหนือคนในใต้หล้า ดุจมังกรเหินขึ้นฟ้าแน่!

ในตอนนี้เอง เย่อู๋เทียนพาหานฟางอวี้ไปอีกด้าน จากนั้นจัดการบดขยี้ตราจักรพรรดิเล็กๆในมือนั่นจนเป็นผุยผง

การกระทำที่กะทันหันนี่เกือบทำหานฟางอวี้อกแตกตาย เขามองตราจักรพรรดิที่เป็นผุยผงในมือเย่อู๋เทียนตาเขม็ง พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า “นี่เป็นตราประจำตัวเจ้าบ้านของตระกูลหาน คุณกล้า...”

แต่หานฟางอวี้ยังพูดไม่ทันจบ อัญมณีขนาดเท่าถั่วเม็ดหนึ่งก็พุ่งเข้าดวงตาของเขา

อัญมณีนี่เดิมซ่อนอยู่ในตราจักรพรรดิ ตอนนั้นตัวตราแตกแล้ว อัญมณีก็ตกอยู่ในมือเย่อู๋เทียน

เพียงเห็นอัญมณีนี้ ส่องประกายแสงสีทองอ่อนๆออกมาทั้งตัว แค่มองก็รู้ว่าไม่ธรรมดา!

ประหนึ่งยาที่ไม่รู้ชื่อเม็ดหนึ่ง!

หานฟางอวี้ขมวดคิ้วร้องอุทานด้วยความตกใจว่า “นี่คือ...”

เย่อู๋เทียนยื่นอัญมณีเม็ดนี้ให้หานฟางอวี้ พลางอธิบายเสียงเรียบ

“ห้าปีก่อน ตอนผมเข้าฌานที่ส่วนลึกของเทือกเขาหิมาลัย ค้นพบเข้าโดยบังเอิญ ถึงจะไม่รู้ชื่อ แต่เท่าที่วิเคราะห์ดูจากประสบการณ์ของผม ยาเม็ดนี้มีคุณไร้โทษต่อร่างกายมนุษย์ คุณเอากลับไปให้คุณท่านกินเถอะ แต่จำไว้นะ ต้องเปิดหน้าอก ใส่ยานี้ลงไปในเลือดเนื้อ ใช้เลือดลมรายล้อม ถึงจะเห็นผล!”

พูดมาถึงตรงนี้ เย่อู๋เทียนสำทับเพิ่มอีกคำ