จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 151

เย่อู๋เทียนถูกตบเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง

ในขณะเดียวกัน เฉิงโม่หนงที่สวมใส่รองเท้าส้นสูงเสร็จแล้ว ก็ยังคงแกล้งทำเป็นจัดแต่งเสื้อผ้าบนร่างกายของตัวเอง และถึงขนาดที่ยังจงใจใช้มือจัดแต่งทรงผมของตัวเองอีกด้วย ซึ่งลักษณะการกระทำแบบนี้ ชัดเจนว่าเป็นการจงใจที่จะส่งสัญญาณบอกกับคนอื่นว่า ตัวฉันเองได้พลาดพลั้งทำผิดกับเขาไปแล้ว แล้วคุณจะมาทำอย่างไรกับฉันได้อีกล่ะ?

หลังจากนั้น เฉิงโม่หนงก็พูดอย่างจริงจังกับเย่อู๋เทียนว่า: “เรื่องที่นายพูดนั้น ฉันรับปากแล้ว พรุ่งนี้พวกเราก็ไปที่เมืองเจียงหนานด้วยกัน แต่อย่าได้พาเสิ่นรั่วชิงไปด้วยกันกับพวกเรานะ ถ้าเป็นแบบนั้นจะส่งผลกระทบต่อเรื่องราวที่พวกเราต้องกระทำด้วยกัน! ”

เมื่อพูดจบ เฉิงโม่หนงก็ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างไรอย่างนั้น แล้วก็เดินออกไปด้านนอก

เวลานี้ เสิ่นรั่วชิงได้เดินมาถึงที่หน้าประตูห้องทำงานแล้ว พร้อมกับจ้องมองไปยังเสิ่นโม่หนงที่เย่อหยิ่งอย่างกับเป็นหงส์ขาว และเดินผ่านตัวเธอไปอย่างสบายอกสบายใจ

ขณะนั้น เสิ่นรั่วชิงเองก็รู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นบ้างแล้ว

แม้ว่าเสิ่นรั่วชิงจะยังไม่ทราบว่าเกิดเรื่องราวอะไรขึ้น แต่ ลำพังแค่คำพูดนั้นของเพื่อนสนิทอ้ายเสี่ยวเตี๋ย ภาพลักษณ์ของเย่อู๋เทียนในใจของเสิ่นรั่วชิง ก็ถูกลดทอนลงไปอย่างมากแล้ว

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยจ้องมองไปที่แผ่นหลังของเฉิงโม่หนงด้วยความโมโห และดุด่าขึ้นว่า: “เธอหยุดเดี๋ยวนี้นะ! เธอยังจะหน้าด้านไปถึงไหนกัน? ”

เฉินโม่หนงทำเหมือนกับว่าไม่ได้ยิน และเดินหน้าต่อไปอย่างไม่หยุด โดยหลงเหลือไว้เพียงแค่แผ่นหลังที่มีเสน่ห์น่าหลงใหลและหยิ่งผยองให้กับพวกหล่อนทั้งสองคน

เย่อู๋เทียนเดินมาถึงหน้าประตู และพูดกับเสิ่นรั่วชิงว่า: “ก็แค่เข้าใจผิดกันเท่านั้น ไม่ต้องไปคิดมาก ในใจฉันมีแต่คุณเพียงคนเดียว ไปกันเถอะ พวกเรากลับบ้านกัน”

เสิ่นรั่วชิงไม่ได้พูดอะไรกับเย่อู๋เทียน แต่กลับเดินไปยังด้านข้าง แล้วโทรศัพท์ไปหาเกาเม่ยหลิง และพูดว่า: “คุณแม่ จัดเก็บของเถอะ ต่อไปพวกเราจะกลับไปพักอาศัยอยู่กันที่ร้านแล้ว ช่วงนี้ก็อย่าได้ให้คุณพ่อยุ่งเรื่องการย้ายโรงเรียนของจูนหลินอีก ฉันคิดว่าเรียนหนังสืออยู่ในเขตเมืองเก่านั้นก็ดีอยู่แล้ว! ”

เกิดความโมโหแล้ว

เสิ่นรั่วชิงโมโหขึ้นจริง ๆ แล้ว

ความหึงหวง ได้แสดงออกมาอย่างชัดเจน

หมดหนทาง ต่อให้ผู้หญิงจะอ่อนโยนขนาดไหน ก็ไม่สามารถที่จะยอมรับกับเรื่องแบบนี้ได้!

นี่มันเกี่ยวเนื่องไปถึงศักดิ์ศรีของความเป็นผู้หญิงคนหนึ่งเลย!

ไม่ได้แต่งงาน ก็กำเนิดลูกให้กับเย่อู๋เทียนแล้ว โดยคิดว่าจะสามารถฝากฝังทั้งชีวิตของตัวเองให้กับคุณแล้ว แต่คุณนั้น กลับทำต่อหน้าอีกอย่างลับหลังอีกอย่าง ในตอนที่ขอแต่งงาน ยังจะจัดงานใหญ่โต เพื่ออวดให้คนอื่นดูอย่างนั้นล่ะสิ?

ต่อไปก็คิดแค่ว่าที่บ้านมีภรรยาที่เป็นหลักอยู่แล้ว และก็ยังจะไปมีหญิงอื่นด้านนอกอีกด้วยใช่ไหมล่ะ?

ขอโทษ!

ฉันเสิ่นรั่วชิง ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น!

จริงที่ว่า

ในเวลานี้ เสิ่นรั่วชิงมีสภาพจิตใจที่บอบช้ำ แตกสลายไม่เหลือชิ้นดีแล้ว

ในหัวสมองมีความคิดที่สับสนวุ่นวายผุดขึ้นเต็มไปหมด

เสิ่นรั่วชิงสูดหายใจลึก แล้วพลันหันมองไปที่เย่อู๋เทียน และพูดขึ้นว่า: “ผิดหวัง! ผิดหวังอย่างมาก! ”

เย่อู๋เทียนพูดขึ้นอย่างตกตะลึงว่า: “คุณไม่เชื่อฉันขนาดนี้เลยเหรอ? ”

เสิ่นรั่วชิงส่ายศีรษะอย่างติดตลก และพูดขึ้นว่า: “มันช่างเหมือนกันกับบทคำพูดในละครโทรทัศน์มากเลยทีเดียว จริงอยู่ที่ว่า เรื่องอื่นนั้น ไม่เป็นไร ได้ทั้งนั้น แต่เรื่องแบบนี้ เพียงแค่นายถือว่าฉันเป็นคน นายก็คงจะต้องชี้แจงออกมาสักหน่อย แต่ตอนนี้กลับตรงกันข้าม ไม่อยากที่จะชี้แจงอธิบายอะไรเลย และก็ไม่อยากที่จะเสแสร้งอะไรด้วย! ช่างเถอะ ฉันเองก็ไม่อยากที่จะทะเลาะเรื่องเหล่านี้กับนาย ฉันจำต้องใจเย็นลงหน่อย! ฉันเป็นผู้หญิงที่ดีมีเกียรติ และยังเป็นแม่คนด้วยแล้วนั้น ยิ่งจำเป็นต้องวางตัวให้เหมาะสม! ”

เย่อู๋เทียนมองไปที่เสิ่นรั่วชิงแล้วก็สงบนิ่งอยู่สักพัก และพลันชี้นิ้วไปยังทิศทางที่เฉิงโม่หนงเดินจากไป พร้อมกับพูดขึ้นว่า: “คุณรออยู่ก่อนนะ ฉันจะไปจัดการกับหล่อนเดี๋ยวนี้! ”

ขณะที่พูด เย่อู๋เทียนก็มุ่งหน้าไล่ตามเฉิงโม่หนงไป พร้อมกับดุด่าขึ้นว่า: “มีพี่สาวแบบนี้ด้วยอย่างนั้นเหรอ หล่อนยังเป็นคนอยู่อีกไหมเนี่ย! หลานของหล่อนเองก็โตขนาดนี้แล้ว ยังจะทำตัวไม่เหมาะสมอีก มาสร้างความวุ่นวายอะไรขึ้นแบบนี้! ”

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยมองไปที่เย่อู๋เทียนด้วยความเหยียดหยาม และพูดขึ้นกับเสิ่นรั่วชิงที่อยู่ด้านข้างว่า: “ฮึ เห็นแล้วล่ะสิว่า ผู้ชายก็เป็นแบบนี้! ไม่เป็นไร เธอยังมีฉันอยู่ทั้งคน! เขาเย่อู๋เทียนต่อให้จะมีความเก่งกาจสามารถมากขนาดไหน แต่ผู้หญิงอย่างพวกเราก็อย่าได้ไปติดกับของเขานั้นอย่างเด็ดขาด! ทั้ง ๆ ที่มีภรรยาที่สวยงดงามขนาดนี้อยู่แล้ว ยังจะไปทำตัวย่ำแย่ที่ด้านนอกอีก เขายังเป็นคนอยู่อีกเหรอ? กระต่าย แม้แต่กระต่ายก็ยังไม่กินหญ้าที่อยู่บริเวณโดยรอบตัวของมันเลย! โอ้ว ใช่แล้ว เป็นไปได้ที่เขาคงคิดไม่ถึงว่า เฉิงโม่หนงจะมาหาเขาตั้งไกลขนาดนี้! ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ อ้ายเสี่ยวเตี๋ยเห็นว่ารอบดวงตาของเสิ่นรั่วชิงนั้นแดงก่ำไปหมด ก็เจ็บปวดใจขึ้น และพูดเสริมขึ้นว่า: “รั่วชิง อันที่จริง พวกเราอย่าได้ไปใส่ใจอะไรกับเขาเลย! หากไม่มีเขาแล้วก็ไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างนั้นเหรอ? สังคมในตอนนี้ ผู้ชายต้องการผู้หญิง แต่ผู้หญิงไม่จำเป็นที่จะต้องการผู้ชายก็ได้ คืนนี้ฉันจะพาเธอไปที่เมืองเจียงหนาน ยังจำคนนั้นได้อยู่ไหม เพื่อนร่วมชั้นเก่าของพวกเรา หยูฉิง ตอนนี้หล่อนเปิดบริษัทสินค้าสำเร็จรูป ถ้าหากเธอยังโมโหเย่อู๋เทียนอยู่ล่ะก็ พวกเราก็บอกให้หยูฉิงช่วยผลิตหุ่นปลอมขึ้นมา ให้เหมือนกับเย่อู๋เทียนอย่างไรอย่างนั้น ในแบบที่เป็นยางพารา เมื่อถึงตอนนั้นเธอก็ใช้เข็มทิ่มแทงเขา ทิ่มแทงเขาทุกวัน อยากจะทิ่มแทงตรงไหนก็ทิ่มแทงได้เลย หากหุ่นปลอมพังแล้วก็เปลี่ยนตัวใหม่ นวัตกรรมเทคโนโลยี นวัตกรรมเทคโนโลยีสร้างความสุขให้กับพวกผู้หญิง! ”

เสิ่นรั่วชิงไม่ได้พูดอะไร โดยได้แต่มองไปยังเย่อู๋เทียนที่ไล่ตามเฉิงโม่หนงไปอย่างไม่กระพริบตา จนกระทั่งเงาร่างของเย่อู๋เทียนลับหายไปจากสายตาของเธอแล้ว ลักษณะท่าทางของเธอก็เปลี่ยนไปโดยพลัน

ให้ความรู้สึก เหมือนกับว่าไม่มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นอย่างไรอย่างนั้น บนใบหน้าไม่เพียงแต่จะไม่มีความโกรธแค้นและความสับสนกังวลใจ แต่กลับกลายเป็นเพราะคำพูดของอ้ายเสี่ยวเตี๋ย จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้น

อ้ายเสี่ยวเตี๋ยตะลึงงัน และพูดด้วยความอึ้งว่า: “เธอ......เธออย่าเป็นแบบนี้สิ ฉันกลัว เธอร้องไห้ได้ ฉันเข้าใจดี เพราะมันคือความผูกพันธ์ที่นานตั้งสิบปี และตอนแรกก็ยังรักกันอย่างดูดดื่ม ฉันเข้าใจทั้งหมด แต่เธออย่าหัวเราะสิ! เธอ......เธอทนรับสภาพไม่ได้แล้วจริง ๆ ใช่ไหม? เธอรอก่อนนะ ฉันจะช่วยเธอไปจัดการขอคำชี้แจงจากเขาเดี๋ยวนี้! ”

เสิ่นรั่วชิงก็ยังคงไม่ได้พูดอะไร แต่กลับหันมองไปยังเกาเยว่หลู ด้วยสายตาที่ไม่กระพริบ ถึงขั้นมองจนเกาเยว่หลูตัวสั่นเลยทีเดียว

เกาเยว่หลูเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไมตัวเองถึงมีความรู้สึกแบบนี้