จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 152

มีภรรยาที่ดีแบบนี้ ผู้ที่เป็นสามียังจะต้องการอะไรอีกล่ะ?

แต่ว่า เย่อู๋เทียนเองก็ไม่ได้ทะนงตน โดยได้เปลี่ยนหัวเรื่อง และพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า: “ดำเนินการลงทะเบียนเข้าทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้วหรือยัง? ”

เสิ่นรั่วชิงพยักหน้า และพูดว่า: “ดำเนินการเสร็จแล้ว วันที่หนึ่งเดือนหน้าก็เริ่มต้นทำงานอย่างเป็นทางการ”

เย่อู๋เทียนยิ้มและพูดขึ้นว่า: “เมื่อถึงตอนนั้นฉันจะเลี้ยงฉลองให้กับคุณสักหน่อย”

จากนั้น ทั้งสองคนก็พูดคุยกัน และเดินออกไปจากอาคารเทียนจวิน

ทิ้งให้อ้ายเสี่ยวเตี๋ยและคนอื่น ๆ เอาไว้ในสภาพที่งุนงงกันไปหมด

และในขณะที่เสิ่นรั่วชิงเพิ่งจะเดินออกมาจากอาคารนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ซึ่งเป็นเกาเม่ยหลิงที่โทรมาหา

เมื่อรับสาย ทางฝั่งนั้นก็มีเสียงของเกาเม่ยหลิงที่พูดขึ้นอย่างรีบร้อนว่า: “รั่วชิง เธอทะเลาะกับเย่อู๋เทียนเหรอ? ”

เสิ่นรั่วชิงพูดว่า: “เปล่า ดีกันอยู่ทุกอย่าง”

เกาเม่ยหลิงพูดขึ้นด้วยความอึ้งว่า: “แล้วอยู่ดี ๆ ทำไมจะต้องย้ายกลับไปอยู่ที่ร้านด้วยล่ะ? ”

เสิ่นรั่วชิงเม้มปากยิ้มและพูดว่า: “เมื่อครู่ก็แค่ล้อเล่น ไม่ต้องย้ายกลับไปแล้ว”

เกาเม่ยหลิงงุนงงไปหมด และสอบถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่า: “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ”

เสิ่นรั่วชิงคิดอยู่สักพัก และพูดขึ้นว่า: “กลับไปแล้วจะอธิบายให้ฟังก็แล้วกัน”

เกาเม่ยหลิงพูดว่า: “อธิบายอะไรกัน เรื่องนี้มันไม่สำคัญหรอก เพียงแค่เธอกับเย่อู๋เทียนอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข ก็สำคัญกว่าเรื่องอื่นเป็นไหน ๆ แล้ว”

เสิ่นรั่วชิงก็ได้พูดปลอบใจเกาเม่ยหลิงไปอีกเล็กน้อย แล้วก็วางสายโทรศัพท์

เย่อู๋เทียนหัวเราะเหอะเหอะพร้อมกับมองไปที่เสิ่นรั่วชิง และพูดขึ้นว่า: “คืนวันนี้ ฉันคงจะมีความสุขอีกแล้ว? ”

เสิ่นรั่วชิงส่งเสียงถุย และพูดว่า: “เพ้อฝันไปเถอะ! ”

แม้จะพูดแบบนี้ แต่เสิ่นรั่วชิงก็กำลังคิดอยู่ว่า คืนนี้ควรที่จะให้ “เซอร์ไพรส์” อะไรกับเย่อู๋เทียนดีล่ะ

ผ่านไปสักพัก เสิ่นรั่วชิงก็คิดขึ้นได้แล้ว แต่กลับยังคงถามเย่อู๋เทียนอย่างจริงจังว่า: “พรุ่งนี้นายจะไปที่เมืองเจียงหนานกับเฉิงโม่หนงจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ? ”

เย่อู๋เทียนพยักหน้า: “ถูกต้อง ฉันจะพาหล่อนไปที่เมืองเจียงหนาน เพราะจะต้องไปจัดการธุระเรื่องหนึ่ง”

เสิ่นรั่วชิงครุ่นคิดสักครู่ และพูดขึ้นว่า: “พรุ่งนี้ฉันก็จะไปที่เมืองเจียงหนานสักรอบเหมือนกัน”

เย่อู๋เทียนตกใจ และถามขึ้นว่า: “คุณจะไปทำอะไรที่เมืองเจียงหนาน? ”

เสิ่นรั่วชิงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยันว่า: “ไปร่วมงานฉลองวันเกิดคุณพ่อของหยางเฟยเอ๋อร์ เมื่อครู่ที่ทำการลงทะเบียนเข้าทำงานอยู่นั้น หยางเฟยเอ๋อร์ได้โทรศัพท์มาหาฉันแล้ว ฉันจึงต้องไปร่วมงานแน่นอน”

เย่อู๋เทียนพูดขึ้นด้วยความปวดหัวว่า: “ทั้งที่คุณก็รู้ว่าหยางเฟยเอ๋อร์กับฉันนั้น......”

เสิ่นรั่วชิงพูดขัดขึ้นว่า: “เรื่องราวระหว่างผู้หญิง นายไม่ต้องมาสนใจหรอก อีกทั้ง หล่อนเป็นคนโทรมาเชิญฉันด้วยตัวเอง ถ้าหากฉันไม่ไป ก็แสดงว่าฉันจิตใจคับแคบเกินไปหน่อยแล้ว”

เย่อู๋เทียนหัวเราะฮ่าฮ่าและพูดว่า: “ภรรยาของฉันช่างดีเสียจริง! ”

เสิ่นรั่วชิงกระหยิ่มยิ้มย่อง: “แน่นอนอยู่แล้ว ดอกไม้ป่าหรือจะหอมสู้กับดอกไม้ในบ้านได้ ใช่แล้ว......คืนนี้ต้องการให้ฉันเถื่อนกับนายแบบไหนดีล่ะ? ”

เย่อู๋เทียนดวงตาสองข้างเบิกโพลง เลือดกำเดาแทบจะพุ่งออกมาแล้ว

ค่ำคืนอันสุขสมก็ได้ผ่านพ้นไป

ตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น หลังจากที่เย่อู๋เทียนตื่นนอนแล้วก็ได้ส่งเย่จูนหลินไปที่โรงเรียน จากนั้นก็ได้สั่งการบางอย่างกับเฉียนเป่ยเฉิน แล้วก็เดินทางไปยังเมืองเจียงหนาน เมื่อมาถึงที่เมืองเจียงหนาน ก็ปาเข้าไปบ่ายสี่โมงครึ่งแล้ว

เฉิงโม่หนงเองก็เดินทางมาพร้อมกัน อีกทั้งยังนั่งรถคันเดียวกันกับเสิ่นรั่วชิงด้วย

เฉียนเป่ยเฉินทำหน้าที่ขับรถ เย่อู๋เทียนนั่งที่นั่งข้างคนขับ ส่วนเฉิงโม่หนงกับเสิ่นรั่วชิงก็นั่งที่นั่งด้านหลัง

ตลอดทาง ผู้หญิงทั้งสองคนต่างก็ไม่มีใครสนใจใคร บรรยากาศน่าอึดอัดอย่างที่สุด

สำหรับที่ว่าผู้หญิงทั้งสองคนทำไมต้องไปนั่งด้วยกันที่ที่นั่งด้านหลังนั้น เย่อู๋เทียนเองก็ไม่อาจรับรู้ได้ ผู้หญิงอ่ะ ยากจะเข้าใจจริง ๆ!

ขณะเดียวกัน ที่คฤหาสน์ตระกูลฉาวแห่งเมืองเมืองเจียงหนาน

บริเวณด้านหน้ามีพื้นที่กว้างขวางนับพันหมู่ และมีรถหรูหราจำนวนมากมาย โดยบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ต่างก็ทยอยมาถึงกันทีละคนทีละคน!

ฉาวซิงในฐานะที่เป็นเจ้าของงานวันเกิด กลับยังไม่ปรากฏตัวออกมาเลย

เวลานี้ ฉาวซิงอยู่ที่ชั้นสองของคฤหาสน์ตระกูลฉาว เพื่อรอต้อนรับหญิงสาวที่สวยงดงามอย่างที่สุด

อีกฝ่ายหนึ่งนั้นมีผมสีน้ำตาลและดวงตาสีฟ้า ซึ่งเป็นลูกครึ่ง

มีนามว่าหลี่จิงหง ซึ่งเป็นลูกสาวของตระกูลหลี่แห่งเมืองหนานกั่ง!

นอกจากนี้แล้ว ยังจะมีอีกหนึ่งสถานะที่โด่งดังมาก!

นั่นก็คือนายกสมาคมบาร์เทนเดอร์โลก ซึ่งขณะนี้กำลังทำการผสมเหล้าอยู่ต่อหน้าของฉาวซิง โดยเหล้าที่กำลังผสมอยู่นั้นคือเซียนหลับใหล

หลังจากที่เธอผสมเหล้าเสร็จแล้ว ผ่านไปเพียงครู่เดียว ห้องโถงบริเวณชั้นสองที่กว้างใหญ่ ก็มีกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่ว

สำหรับคนที่ชอบดื่มเหล้า เพียงแค่ได้กลิ่นเล็กน้อย ก็เหมือนกับว่ามีวิญญาณนักดื่มเข้าสิงร่าง จะต้องชิมดื่มสักคำถึงจะแก้ความอยากกระหายได้!

ฉาวซิงนั้นก็คือนักดื่มเหล้าตัวยง ซึ่งเป็นเพราะโดยปกติเขามักจะดื่มเหล้าอย่างหนักเป็นประจำ จึงทำให้เป็นโรคร้าย

ถึงกระนั้นก็ตาม ขณะนี้เมื่อได้กลิ่นของเหล้าแก้วที่อยู่เบื้องหน้านี้แล้ว ก็อดใจไม่ไหวที่จะยื่นมือออกไปคว้ามาดื่ม

หลี่จิงหงพลันตีไปที่หลังมือของฉาวซิงเล็กน้อย และพูดขึ้นว่า: “ลุงฉาว เหล้าของฉันนี้ หากคุณดื่มไปแล้ว จะต้องเสียชีวิตลงอย่างแน่นอน แต่หากเย่อู๋เทียนดื่ม ก็จะแค่มึนเมาเท่านั้น”